Afturelding - 01.04.1976, Blaðsíða 4

VITNISBURÐUR
MINN
Jesús sagði: Biðjið, og yður mun gefast,
leitið, og þér munuð fxnna, knýið á, og fyrir
yður mun upp lokið verða, þvt að sérhver sá
öðlast er biður, og sá finnur, er leitar, og fyrir
þeim mun upp lokið, er á knýr.” (Matt. 7,7-9).
Þegar ég kom til Jesú í einlægni og í trú á
hann, sem frelsara minn og Drottin, þá tók
hann á móti mér og veitti mér af sinni náð, frið
og gleði í hjarta, og gerði mig að nýrri sköpun í
sér.
Guðs heilaga orð segir okkur, að auðmjúkum
veiti hann náð, en standi gegn dramblátum. Ég
fékk svo sannarlega að reyna það, hve
undursamlegur og náðarríkur Jesús Kristur er.
Hér er volaður maður, sem hrópaði, og
Drottinn heyrði hann og hjálpaði honum úr
öllum nauðum hans.” (Sálm. 34,7).
Þannig erjesús, fullur af elsku og kærleika til
mannanna, líka til þín, sem ekki hefur ennþá
komið til hans, en hann hefur boðið þér eins og
mér með orðum sínum: ,,Komið til mín, allir
þér, sem erfíðið og þunga eru hlaðnir, og ég
mun veita yður hvíld.” (Matth. 11,28).
Sú hvíld er undursamieg og endurnýjast dag
frá degi í samfélagi við náðarríkan vilja hans.
Hugleiðum hvernig Jesús svaraði Nikódemusi:
„Sannlega, sannlega segi ég þér: Enginn getur
séð guðsríki nema hann endurfæðist” (Jóh.
3,3). í sjöunda og áttunda versinu í sama kafla.
,,Undrast þú ekki, að ég sagði þér. Yður ber að
endurfæðast. ”
Nikódemus, sem var lærimeistari í ísrael og
ráðherra meðal Gyðinga, vissi ekki þetta. Eftir
upprisuna varð Jesús sjálfur að ljúka upp
hugskoti lærisveinanna, til þess að þeir skildu
ritningarnar. Og hann sagði við þá: ,,Svo er
skrifað, að Kristur eigi að líða og upp rísa frá
dauðum á þriðja degi, og að boðað skuli verða í
nafni hans "öllum þjóðum iðrun og synda
fyrirgefning — en byrjað x Jerúsalem. Þér eruð
vottar þessara hluta. Og sjá, ég sendi fyrirheit
föður míns yfir yður” (Lúk. 24,46—48).
Fyrirheit Guðs eigi firnast, Jesús er í gær og í
dag hinn sami og að eilífu, hann opnaði
hugskot mitt svo að ég skildi Ritninguna og
fann, að ég var syndugur maður og þurfti
fyrirgefningu syndanna og hann tók á móti
mér, eins og hér að ofan segir. Ég fann það
betur en nokkru sinni fyrr, 1. október, 1975,
hve indællt og blessað það er, að vera umvafinn
af náðarfaðmi Jesú Krists. En þann dag var ég
úti á sjó, um borð í M/b. Halldóri Jónssyni, á
togveiðum.
Það óhapp vildi þá til, að afturvírinn slitnaði,
og urðum við því að hífa upp á forvírnum, og
síðan eins og venja er, þegar slíkt kemur fyrir,
að snörla bobbingalengjuna inn á dekk. Þegar
öll lengjan var komin inn á dekk, og við
höfðum komið fyrir festingu á vírinn, fyrir
framan og neðan bobbingalengjuna, og ég var
að draga afturvírinn í rossið þá rikkti í vírinn,
svofestinginslitnaði, með þeim afleiðingum, að
klafinn og höfuðlínuleggurinn þeyttist út, og
lykkja af höfuðlínuleggnum slóst upp á vinstri
fót minn og hentist ég með fyrir borð, fastur í
lykkjunni. Rossið og keðjan, sem liggur niður í
bobbingana, þeyttist einnig út, en rossið hékk í
gilsinum. Strax þegar ég kom í sjóinn, greip
mig fast sú hugsun, að reyna að ná vírlykkjunni
af fætinum, og hugsa ekki um annað en að
verða laus úr henni. Þetta tókst mér fyrir Guðs
náð. Þegar ég hentist út, losnaði um lykkjuna
á fætinum, svo að ég gat með vinstri hendi náð í
lykkjuna og smeygt henni niður fyrir fótinn, og
var þar með laus. Vegna illra aðstæðna storms
og myrkurs, gekk nokkur tími í að ná mér inn,
4