Afturelding - 01.12.1976, Blaðsíða 3

ÞESSUM JÓLUM GLEYMI
ÉG ALDREI
Það er einn vetrardagur, sem óafmánlega er
greyptur í huga minn. Það var sérstaklega
kaldur dagur. Við höfðum um lengri tíma ekki
fengið greidd launin okkar, svo að þegar þau
komu, nægðu þau ekki fyrir öllum okkar
þörfum. Maðurinn minn var mikið að heiman.
Hann ferðaðist um og hafði samkomur. Dreng-
irnir vom duglegir, en litla Rut, dóttir okkar
var ekki svo sterk. Ekkert af okkur átti góð
föt. Ég reyndi að bæta fötin til þess að þau
entust lengur, en nú var ég að missa hugrekk-
ið. Brunnurinn var vatnslaus og vindurinn
næddi í gegnum gisna veggina.
Safnaðarsystkinin voru vingjarnleg og hjálp-
uðu okkur eftir getu, en hver fjölskylda háði
sxna baráttu fyrir tilvemnni. Þess vegna byrjaði
trúin smámsaman að bresta. Allt frá æsku
hafði mér verið kennt að treysta Guði, og
ég hélt að ég væri vel æfð í því. Á dimmum
dögum hafði ég oft reynt að Guðs fyrirheit
vom óhagganleg, og eins og Davíð vissi ég, hver
var klettur minn og hæli. Nú hafði ég misst
hugrekkið, svo að ég varð hvern dag að biðja
Guð að fyrirgefa mér.
Vetrarfrakki mannsins míns var alltof þunnur
í vetrarkuldanum á hinum mörgu ferðalögum
hans. Maturinn varð einfaldari og einfaldari.
Og nú vom jólin framundan. Börnin von-
uðust eftir jólagjöfum. Drengirnir höfðu bara
eina ósk, að fá skauta, því ísinn var skammt frá,
traustur og sterkur. Rut hafði komist að því að
heimatilbúin tuskudúkka var ekki lengur nógu
góð. Og nú var hún farin að biðja Guð um, að
gefa sér fallega dúkku t jólagjöf. Þetta virtist
alveg vonlaust. Ó, hvað ég óskaði að ég gæti
veitt þeim óskir þeirra. Mér fannst Guð vera
búinn að yfirgefa okkur, en ég talaði ekki um
það við manninn minn. Hann virtist alltaf hafa
sama ömgga traustið á Guði. Ég hélt heimilinu
svo hreinu sem hægt var og bar fram hina
fátæklegu máltíð svo aðgengilega sem frekast var
unnt.
Daginn fyrir jól var maðurinn minn beðinn
um að koma til manns, sem var veikur. í morg-
unmat fékk hann aðeins brauðbita, það var allt
sem ég átti. Ég lét trefil um hálsinn á honum og
reyndi að hvísla eitthvert af fyrirheitum Guðs í
eyra hans, en orðin dóu á vömm mínum. Þetta
var dimmur og vonlaus dagur. Til þess að þurfa
ekki að hlusta á tal barnanna um jólin lét ég þau
FERÐ Á EYÐISANDI
Einu sinni var trúboði á ferð í Afríku. Leið
hans lá yfir eyðisand, þar sem ekkert vatn var að
finna. Allan daginn gekk hann yfir hina brenn-
andi sandauðn, án dropa vatns til að kæla tungu
sína. Þreyttur og örmagna leggst hann til svefns
um kvöldið og dreymdi, að hann þóttist sjá
rennandi vatnslæki. Aftur og aftur þóttist hann
drekka og svala þorstanum. Sjálfan sig taldi
hann allra manna sælastan. En hvílík vonbrigði,
er hann vaknaði um morguninn og sá, að öll
sælan, hvað svaladrykkinn snerti, var ekkert
annað en táldraumur. Hann var eins þyrstur, er
hann vaknaði, eins og hann var, er hann sofnaði
um kvöldið. Líkt þessu fer þeim mönnum,
sem ganga syndarinnar veg, sem til glötunar
leiðir. Þá dreymir um eilífa sælu, sem þeir aldrei
öðlast, um réttlætisskrúða, sem þeir aldrei
klæðast í um kórónu, sem aldrei kemur á höfuð
þeirra, um himnaríki, sem þeir aldrei sjá.
Orð Krists til Nikodemusar gildir fyrir alla:
„Maðurinn getur ekki séð Guðsríki, nema hann
endurfæðist”.Jóh. 3,3.
3