Afturelding - 01.04.1979, Blaðsíða 15

Séra Halldór Gröivdal
Éfr \k —
tg**■[ Pcgar
himrvamir
opnubust
Þegar ég lít til baka til sumarsins 1975, þá sé ég,
að það hefur verið mikil eftirvænting í trúarlífi
mínu. Ég vænti einhvers mikils af Guði, en gerði mér
ekki ljóst hvað það var. Ég hafði heyrt og lesið um
hina miklu vakningu heilags anda, sem fór um
heiminn í öllum kirkjudeildum og að margir prestar
höfðu orðið fyrir áhrifum af henni. Og einkenni
Vakningarinnar var fylling heilags anda, ásamt
gjöfum hans eins og tungutali ofl. Ég hafði líka séð
þetta með eigin augum hjá nokkrum vinum mínum,
hve þau voru glöð, frjáls og einlæg í trú sinni.
Svo kom norræna, kristilega stúdentamótið og ég
vissi að nokkrir vinir Friðriks Schrarn mundu koma
þangað. Ég bað hann að kynna mig fyrir þeim og
hann gerði það. Ekki man ég, hvernig stundin byrj-
aði, við vorum aðeins sex saman, en einhver hafði
gítar og fyrr en varði vorum við farin að lofa Guð í
söng. Síðan lásum við Orð Drottins og lofsungum
meira.
Þetta var yndisleg stund og nálægð Guðs var
sterk. Þá komu þau til mín, báðu fyrir mér og lögðu
hendur yfir mig. Ég man ekki orðin í bæn þeirra,
aðeins þá dásamlegu tilfinningu sem gagntók mig
allan. Mér fannst eins og himnarnir hefðu opnast og
eg var baðaður í undursamlegum krafti. Það fór
hitastraumur um mig, einkum brjóstið og því fylgdi
ni>kill léttir, síðan kom fögnuður og gleði, eitthvað í
h'kingu við það sem ég þekkti sem barn ... og svo
'júfur hlátur sem ekki vildi stoppa.
Og við héldum áfram að lofa Drottinn, gátum
ekki hætt og klukkan var orðin tvö um nóttina,
þegar við loksins hættum og hver fór heim til sín.
hetta var hinn dásamlegi dagur 9. ágúst 1975.
hegar ég kom heim um nóttina gat ég ekki sofnað,
ég var svo glaður og mér leið svo vel. Ég las Orð
Drottins og mér fannst það allt svo skírt og ljóst. Þá
kom í huga minn rödd sem sagði: lestu sálm Davíðs
32;8 og þar standa þessi orð; „Ég vil kenna þér og
fræða þig um veg þann er þú átt að ganga ég vil
kenna þér ráð og hafa augun á þér.“ Hvílíkt fyrir-
heit. Það var kominn dagur, þegar ég loksins sofn-
aði.
Næstu dagar voru yndislegir. Það má segja, að ég
hafi verið í stöðugri bæn og lofgjörð til Guðs. Allt
var gott, allt var fallegt og allt minnti á Guð og ég
var stöðugt að lesa Orð hans, það var svo nýtt og
ferskt.
Hvað hafði gerst í lífi mínu? Ég var ekki í nokkr-
um vafa. Ég hafði orðið fyrir þeirri lífsreynslu, sem
heilög ritning kallar ýmist: skírn í heilögum anda
eða fyllingu heilags anda. Og endanlega staðfestu á
því fékk ég hálfum mánuði seinna, þegar ég var
einn á bæn í Grensáskirkju snemma morguns. Þá
allt í einu byrjaði ég að lofa Guð á einhverju
tungumáli, sem ég ekki skildi. Og þetta kom svo
eðlilega og óþvingað. í fyrstu vildi ég ekki hætta að
tala, hélt að ég mundi ekki geta byrjað aftur. En svo
var ekki, ég hefi síðan fullkomið vald á þessari
náðargjöf Guðs og nota hana fyrst og fremst í
bænalífi mínu, en einnig í fyrirbænum, sjálfum mér
og öðrum til mikillar blessunar.
Eftir þessa lífsreynslu hefur mikið gerst í lífi
mínu, en það er önnur saga. En ég þreytist aldrei að
lofa Guð og þakka honum fyrir þá miklu náðar-
stund, þegar himnarnir opnuðust og hann úthellti
heilögum anda yfir mig.
Halldór S. Gröndal.
15