Afturelding - 01.04.1979, Blaðsíða 27

Lúkas 10....
Þessi pistill er ekki fyrir alla. Aðeins þá sem reiða
sig á orð Krists. Þú verður ekki fyllilega ánægður og
þá er vel. Nú eru síðustu forvöð að hætta lestri.
II. Kor. 5:9 „ Við koslum kapps um að vera honum
þóknanleg." Þú frelsaðist fyrir ? árunt. Trúarlífið er
"gott“. Engin vandamál, ljúfur andi í söfnuðinum.
Allar samkomur eru svo hlýjar, og ekkert sérstakt
að. Prédikarinn talar hreint orð og passar sig vel.
Söngurinn er himneskur, þú lyftir höndum og lofar
Guð. Allir þurfa að frelsast.
Hvernig er þaðþá brœður? Þegarþér komið saman
þá hefir hver sitt: einn sálm, einn kenning, einn
opinberun, einn tungutal, einn útlistun. Allt skal
oiiða til uppbyggingar. (I. Kor. 14:1, 26-27.) Hver er
þinn hluti í þessum orðum? Áttu opinberun? eða
útlistun? eða eitthvað annað? Var Páll að skrifa
þetta eingöngu til hinna?
Þitt hlutverk í söfnuðinum verður fyrst ,,smátt“,
þ e. að rækta þitt eigið trúarlíf. Það er til þess
að þú getir orðið hæfur til að leiða sálir til Krists:
Þetta verkefni varir út ævina. Mesta hættan verður
þegar þig hættir að langa í eða hungra eftir Guðs
orði.
Ekki eins og ég vil heldur sem þú vilt. Það er
reglan. Þetta sagði Jesús þegar hann beygði sig
undir vilja Guðs. Okkur kristnum er ætlað að enda í
sama hugarfari og Kristur Jesús hafði (Fil. 2:5). Páll
Postuli bendir á átakanlega staðreynd að þeir sem
þú vinnur fyrir Krist og færð að leiða áfram eru
vitnisburðir um þitt trúarlíf. (II. Kor. 3:2.) Og þú ert
bréf eða vitnisburður um Jesúm Krist (II. Kor. 3:3).
Att þú bréf um þig og trú þína?
Matt. 28:19 segir: Gjörið lœrisveina af öllum
þjóðum með þvi að skíra (niðurdýfa) þá til nafns
föðurins, sonarins og hins heilaga anda og kennið
þeim að hlýða öllu því sem ég hef boðið yður. (Tekið
úrensku biblíunni NIV).
Og Guð sagði við Nóa: Byggðu örk í túninu
þínu. Nói hlýddi hversu vitlaust sem það var í aug-
um manna. Hefði ekki verið eðlilegt hjá Nóa að
segja í hálf kláruðu verki: Jæja Guð nú er nóg að
gert? Þannig vill oft verða í uppbyggingu okkar
trúarlífs að við segjum við Drottin: „Nú hefurðu
breytt mér nóg, ég vil ekki verða öðruvísi.“
Lúkas 10 er dæmigerð mynd uppá hlutverk okkar
í Guðsríki. í fyrstu versunum er boðunin með til-
ganginum. Fyrst áttu lærisveinarnir að fara til
þeirra borga sem Jesús ætlaði til. Þar áttu þeir að
lækna sjúka og boða nálægð Guðsríkis, segja fólk-
inu að gjöra iðrun, Guði að skapi. Svo kennir Jesús
þeim alvöruna, hvað það þýðir að hafna náð Guðs
um endurlausn. Þar fær Kapernaum sinn dóm fyrir
að lilýða ekki raustu Guðs.
Svo komu lærisveinarnir aftur og höfðu þá reynt
kraftinn sem fylgir boðun orðsins en Jesús sagði
þeim að gleðjast ekki yfir því heldur gleðjast yfir því
að nöfn þeirra væru innrituð í lífsins bók. Hvort er
mikilvægara?
Ef lærisveinarnir hefðu nú sagt: „ja, það er allt í
lagi að boða fagnaðarerindið aðeins öðruvísi en
meistarinn sagði. Aðferðin er ekki aðalatriðið
heldur náð Guðs.“
Hefðu þeir hlýtt Kristi?
Hefðu nöfn þeirra verið innrituð í lífsins bók?
Ég skil þig ekki, hvað meinarðu?
Jú, sjáðu Matt. 7:21: „Ekki mun hver sá er segir
við mig Herra, Herra ganga inn í himnaríki, heldur
sá er gjörir vilja föður mins sem er í himninum. “
Hlýðni er betri en fórn.
Höldum áfram með Lúkas 10.
Snorri Óskarsson
27