Afturelding - 01.01.1985, Blaðsíða 9

veröldiri vaeri iiý!"
efnum. Ég man að þegar ég gifti
mig, þá hafði presturinn tölu-
verð áhrif á mig í trúarlegu tilliti,
einnig varð ég fyrir trúarlegum
áhrifum þegar dóttir mín var
skírð. Ég fann að ég var kominn
með ábyrgð.
Svo gerðist það að fólk, sem ég
var tengdur fór að tala við mig
um andleg mál. Það spurði mig
álits á þessu og hinu. Mér varð
fátt um svör og til að kynna mér
þetta betur, þá fór ég að lesa. Ég
las marga vitnisburði, bækur eft-
ir Kathrynu Kuhlman, „Kross-
inn og hnífsblaðið“, „Lifandi
orð“ í enskri útgáfu og ýmislégt
fleira.
Svo var það á föstudagseftir-
miðdegi að ég lagði mig heima
með bók í hönd. Ég hætti að lesa
og fór að hugsa um Krist, þá allt í
einu brast ég í grát. Ég fann að ég
var brotlegur og fékk rnjög sterka
syndameðvitund. í hjarta mínu
steig upp bæn um fyrirgefningu.
Á nokkrum sekúndum breyttist
sorgin í gleði og ég fann að mér
var fyrirgefið. Það laukst skyndi-
lega upp fyrir mér að dæmið
gengur upp. — Jesús er Kristur
og allt sem hann gerði var verk
Guðs.
Ég kallaði á konuna mína og
sagði henni frá þessu, því þetta
hafði mjög djúptæk áhrif á mig,
og það var reyndar ekki fyrr en
síðar að ég skynjaði til fulls hvað
í rauninni hafði gerst.
Þetta var einhvers konar
opinberun, ég sannfærðist um að
fagnaðarerindið er satt. Hinn
upprisni Drottinn mætti mér í
þessari reynslu.
Mér fannst ég hafa vitund um
fyrirgefningu Guðs, vera Guðs-
barn, ég átti frið við Guð. Af-
staða mín til lífsins var breytt og
eftir þetta fannst mér hin hálf-
volga dauða trú harla lítils virði.
Þannig var mín afturhvarfs-
reynsla.
Líf mitt breyttist og tók nýja
stefnu. Það kom oft fyrir að ég
væri spurður hvort eitthvað
hefði komið fyrir mig. Hvort ég
hafi verið mikið í drykkju eða
annars konar erfiðleikum, sem
hafi knúið mig til trúar.
Það gerist sem betur fer oft að
fólk leitar til trúarinnar í erfið-
leikum, en þannig var ekki rneð
mig. Ég taldi mig nokkuð sælan
með lífið, var nýfluttur inn í nýtt
einbýlishús, átti dafnandi fyrir-
tæki, hafði góða heilsu og þénaði
vel, — en það varekki nóg.
Það vaknaði strax þörf fyrir að
næra og örva þessa nývöknuðu
trú. Ég fór á samkomur, til dæm-
is man ég eftir einu skipti þegar
ég fór á Her. Ég var hálf feiminn
við að koma þangað, norskir
krakkar voru að vitna og syngja,
húsið var fullt. Ég fékk mér sæti
aftast í tröppunum við hlið
konu. Þegar var farið að biðja
tautaði hún alltaf eitthvað. Ég
skildi ekki hví konan gat ekki
þagað, meðan maðurinn var að
biðja. Ég var svo óvanur öllu
slíku.
Samtökin Ungt fólk með hlut-
verk voru í mótun um þessar
mundir og okkur hjónunuin var
boðið að koma og hlusta á norsk-
an mann, Eivind Fröen. Ég fór
norður í land í viðskiptaerind-
um, en konan mín fór á sam-
komu í Grensáskirkju og þar
öðlaðist hún sömu reynslu og ég
stuttu áður, í sama mánuði.
Okkur fannst við þurfa að
grundvalla trú okkar og gefa
okkur tíma til að fræðast og læra.
Við ákváðum því að fara á
biblíuskóla í Englandi, þar sem
nokkrir Islendingar höfðu verið
á undan okkur. Þarna vorum við
í þrjá rnánuði með þrjú börn.
Þegar við komum heint varð ég
var við að fólk tók hálf hikandi
undir kveðju mína. Það taldi
augljóslega að eitthvað mjög
alvarlegt hefði komið fyrir mig!
Við vorum staðráðin í að
halda áfrant á söntu braut og
notuðum næsta hálfa árið til að
koma málum okkar á hreint hér
heima. Ég seldi fyrirtækið og
lagði niður fyrri störf, við leigð-