Afturelding - 01.01.1985, Blaðsíða 13

hyglin á að beinast að Jesú. Tákn
til trúar.
Þess vegna tel ég að náðargjaf-
ir, tákn og undur eigi að vera
þáttur í lífi hverrar kirkju. Þetta
á að fara saman. Þetta kemur
þegar menn kalla eftir því. Mað-
ur á að kalla eftir náðargáfum og
við sjáum aftur og aftur í Post-
ulasögunni hvernig lærisveinar
Krists tendrast aftur og aftur af
andanum og fá kraft.
Við sjáum hvernig postularnir
báðu eftir ofsóknirnar (Post. 4.
kafli), þeir báðu Drottin um að
rétta út hönd sína til að gera
kraftaverk. Drottinn gerðu
kraftaverk! Eftir þessa bæn
hrærðist staðurinn og þeir fyllt-
ust andanum og töluðu af djörf-
ung. Þetta var eftir hvítasunnu,
tökum eftir því. Þeir kalla eftir
þessu og þeir verða fyrir reynslu,
þeir lif'a i djörfung. Á þessu byggi
ég það að skím í andanum er
ekki bara reynsla, sem þú verður
fyrir einu sinni, heldur miklu
freinur eitthvað viðvarandi, sem
þú reynir í daglegu lífi þínu með
Guði, eins konar lífsmáti — ný
tengsl við Guð.
„Náðargáfur eru ekki eig-
inleikar, heldur beinar gjafir
Guðs. Drotlinn, Guð kailar
okkur til helgunar — til að
!ifa i samfélagi við sig. 1 því
samfélagi lesum við Orð hans
og ihugum það — hlustum á
rödd hans tala til okkar á
hljöðri stund. íbceninni tjáum
við okkur gagnvart Guði i
lofgjörð og þökk. Við berum
fram ákall. bœnir, fyrirbænir
og þakkargjörð fyrir öllum
mönnum (I. tim 2:1) ogscekj-
umst eftir að vera söfnuði
hans til gagns. Þess vegna
sækjumst við eftir náðargáf-
um Guðs."
Tilvitnun í lokaritgeró Sr. Amar
Bárðar Jónssonar til guðfncðiprófs,
„Nádargjafir."