Afturelding - 01.01.1985, Blaðsíða 18

frumueiturs-meðferð og mér
finnst ég eins og úttroðinn
heypoki. Líkaminn er undirlagð-
ur bjúg, þó sérstaklega efri hluti
hans. Það er engu líkara en að ég
hafi verið húðstrýkt. Ég á erfitt
með andardrátt, hálsinn er stífur.
Það er eins og ég iði öll. Hreyfi ég
mig er sem ég skjálfi öll hið innra
og hjartað hamast og slæst.
Einmitt þessa tvo til þrjá daga
eru eftirköst meðferðarinnar
hvað verst, en það veit Clary
Maria náttúrlega ekki. Á yfir-
borðinu er ekki að sjá neina
breytingu. Ég er kannski lítið eitt
fölari en áður og ligg meira fyrir.
Ef hún bara vissi hvernig mér
líður! Það er þó gott að eitt
þarnanna er þetta fullorðið.
Ég tek á öllu sem ég á og brosi
til hennar. Það tekst ekki sem
skyldi. Hún finnur að ég hef ekki
svar við spumingu hennar.
Einmitt þessa dagana finnst mér
ég upplifa síðasta sumarið. En
svo læt ég skynsemina ráða því
ég veit að eftir nokkrar vikur leik
ég á alls oddi. Þá er líkaminn
búinn að byggja sig aftur upp og
ég hef stórkostlega viku til
umráða áður en næsta meðferð
hefst.
Við Clary byrjum að tala um
lífið. Því má líkja við bók. Sumar
bækur eru þykkar og Iangar,
aðrar þynnri og styttri en ekki
verri fyrir það. Gæði bóka fara
ekki eftir lengd . . . það sem
er sameiginlegt þeim öllum eru
kaflaskilin. Líf okkar er samsett
af köflum, ólíkum af innihaldi,
en sem hver og einn er hluti
heildarinnar. Ef við erum
aðeins upptekin af kaflanum á
undan njótum við ekki sem
skyldi þess kafla sem við erum í
hverju sinni. Við verðum
vonsvikin og förum á mis við
fegurð þess sem er.
Fjölskylda okkar er byrjuð á
nýjum kafla, frábrugðnum
hinum fyrri, en hann getur orðið
góður og efnismikill. Einhver
sagði eitt sinn að það skipti ekki
meginmáli hvað mætti okkur í
lífinu, heldur hvernig við
mætum því sem mætir okkur. Ég
og fjölskylda mín litum á þennan
nýja kafla sem áskorun. Við
skrifum hann í sameiningu frá
orði til orðs á hrein og ónotuð
blöð.
Ég tek eftir því hvernig yngsta
dóttir okkar, Rakel sem er sjö
ára, virðir mig fyrir sér þar sem
hún situr við matarborðið. Ég
læt sem ég sjái það ekki, en
skyndilega leggur hún frá sér
brauðsneiðina og gengur í áttina
til mín. Hún fer að klappa mér
varlega á kinnina — næstum eins
og hún óttist að klappi hún mér
fastar detti ég í sundur. Við horf-
umst í augu, síðan tekur hún sér
aftur sæti við matarborðið. Ég
velti því fyrir mér hvaða hugs-
anir hafi farið um þetta ljósa
höfuð, en ég læt þess óspurt.
Stundin er of þrungin spennu til
að nokkurt okkar segi orð.
Fyrir nokkrum mánuðum
hefði einn poki af lakkrísreimum
verið allra meina bót en nú skildi
ég að þessi litla manneskja hafði
þroskast við veikindi mín og
öðlast meiri skilning á sönnum
lífsverðmætum en flestir jafn-
aldrarhennar.
Aðeins sjö ára gömul. „Ég
vona að þú lifir í þrjú ár enn. Þá
verður Rakel orðin tíu ára og
ekki lengur smábarn.“ Það var
heimspeki Elísabetar sem þarna
fékk útrás.
Mér finnast öll börnin okkar
ung. En börn sem búa við öryggi,
hafa stórkostlega aðlögunarhæfi-
leika. Hvernig gat ég tryggt
öryggi barnanna minna undir
þessum nýju kringumstæðum?
Elísabet kom hlaupandi inn í
eldhús til mín. Hún hafði verið
að horfa á sjónvarpsþátt þar sem
m.a. var sýnt frá jarðarför. Hún
var grafalvarleg, horfði á mig
með svörtum spurulum augum
og sagði síðan hvellt, „Mamma,
verður þú nokkuð leið þó ég
komi ekki í jarðarförina þína?
Það er eitthvað svo óhugnanlegt
við jarðarfarir, ég bara get ekki
farið!“
Þetta var svo grátlegt og
broslegt í senn að ég vissi ekki
hvort ég ætti að gráta eða brosa
— éggerði þó hvorugt.
Þessi 1 I ára dóttir mín hafði
aldrei verið viðstödd jarðarför.
Afi hennar og amma dóu á
meðan við bjuggum í Tailandi.
Vissulega grét hún af sorg þegar
hún frétti lát ömmu sinnar en
hún hafði alltaf verið svo Iangt í
burtu. Elísabet kæmi mest til að
sakna vinalegu bréfanna sem
amma skrifaði, næstum ólæsileg,
því að amma var lömuð í hægri
hendi. Hún var bundin við
hjólastól í tíu ár og þráði að „fara
heim“, eins og hún orðaði það.
Amma var 83 ára þegar hún fékk
óskina uppfyllta. Þá var hún til-
búin að „fara heim.“
Ég er ekki nema 38 ára, á
fjögur lítil börn og elska HFið.
Það gleður mig að foreldrar
mínir og tengdaforeldrar þurftu
ekki að frétta af sjúkdómi
mínum. Þar sem þeir eru núna
eru engar áhyggjur — engir sjúk-
dómar — þargilda aðrarreglur.
Nú var rétti tíminn til að ræða
jarðarförina við Elísabetu. Hvað
var það sem var látið síga ofan í
jörðina? Aðeins líkaminn, hinn
sjúki líkami. Andinn var þegar
„kominn heim“ eins og andi
ömmu.
Framhald í næsta blaði!