Afturelding - 01.01.1985, Blaðsíða 24

Hvað er trú? Fólk gerir sér oft
rangar hugmyndir um trúna. í
sumra augum ber hún vott um
vanþroska. Lítill sunnudaga-
skóladrengur sagði við kennara
sinn: „Trú er að treysta á eitt-
hvað sem maður veit að er ekki
satt.“ Stundum segir fólk löng-
unarfullt: „Ég vildi óska að ég
ætti þína trú“. Það sem það á
við, en er of kurteist til að segja,
er: „Ég get aldrei orðið eins ein-
faldurog þú.“
Hjá öðrum er trúin tilfinn-
ingaatriði. Hún er sálfræðileg
hækja fyrir þá sem ekki geta farið
óstuddir í gegnum lífið eða þá
sæl trúarupplifun, sem veldur
gæsahúð.
Svo eru sumir sem líta á trúna
sem samheiti bjartsýni eða já-
kvæðs hugarfars. Hvatningin
hljómar þá: „Trúðu,“ því að
þannig er hið myrkva og dapra
tekið í burtu, málið leyst og
hamingjan fundin.
En Bilblíuleg trú, raunveruleg
Biblíuleg trú, ristir mun dýpra.
„Trúin,“ segir í HebreabréFinu
11:1, „er fullvissa um það, sem
menn vona, sannfœring um þá
hluti, sem eigi er auðið að sjá. “
Trúin er ekki háð okkar lík-
amlegu augum heldur andlegu.
Hún hjálpar okkur að skilja að
ekki er allt sem sýnist, að sannur
kraftur er ekki alltaf greindur
með mannlegum augum, að
þýðingarmestu menn eða hreyf-
ingar sögunnar eru ekki alltaf
TRU?
Leighton Ford
forsíðuefni, að það sem virðist
óhjákvæmilegt, gerist ekki alltaf.
Blaðamaður spurði mig eitt
sinn hvort kristindómurinn
heyrði ekki fortíðinni til. Ég
svaraði: „Nei, kristindómurinn
tilheyrir nútíðinni og fyrir trú
treysti ég því að Guð vilji gera
enn stórkostlegri hluti en við
höfum hingað til orðið vitni að.“
Er óraunsætt að trúa? Nei, því
fer fjarri. Trúin færir okkur í
raun inn í hið sanna og raun-
verulega. Hún gerir okkur stað-
föst í voninni. Hún sannfærir
okkur um að fyrirheit Guðs eru
sönn og gefur okkur kraft til að
lifa í nútíðinni. Hún sannfærir
okkur um það sem við sjáum
ekki. Hún erósýnileg uppspretta
hjálpar sem veitir okkur kraft til
að mæta erfiðleikum.
En slík trú er ekki — og taktu
nú vel eftir — trú á trúna.
Stundum heyri ég fólk segja:
„Trúðu,“ eins og trúin sé eitt-
hvað sem við eigum bara að
grípa til annað veifið. En trúin
verður að vera varanleg.
Segjum sem svo að þú þurfir
að vetri til að fara yfir ísi lagt
vatn. Þú verður að trúa því að
ísinn geti borið þig, en ef ísinn er
þunnur, getur trú þín ekki frels-
að þig frá því að falla. Veik trú og
sterkur ís veitir öryggi. Sterk trú
og veikur ís veldur slysi. Við
erum ekki kölluð til að eiga trú á
trúna, heldur trú á Guð.
Það er einnig munur á Biblíu-
legri trú og því að hugsa jákvætt.
Jákvæð hugsun leitar eftir því
með vitneskju og þekkingu að
hræra við hugarorkunni og nota 1
hana til að lifa tillitssömu lífi.
Það getur verið gott svo langt
sem það nær. En Biblíuleg trú
leitast við að vísa á lifandi Guð,
kærleiksríkan, velviljaðan,
persónulegan skapara, sem veitir
manninum kraft til að lifa sam-
kvæmt fyrirætlun hans: „að
elska Drottin Guð þinn af öllu
hjarta. . . og elska náunga þinn
eins og sjálfan þig. “ Matteus 22:
37-39.'
Því er trúin meira en innsæi.
Trúin er líka að þora. Hún veitir
í senn andlegt og siðferðilegt
hugreki.
Hættir þú per.ingum þínum í i
fjárhættuspili kallast það áhætta.
Fjárfestir þú í vörum og
verðbréfum kallast það kaup-
sýsla.
Heitir þú að gefa Guði líf þitt
kallast það Biblíuleg trú.
Slík trú er meira en trúarjátn-
ing. Hún segir ekki aðeins: „Ég