Afturelding - 01.04.1985, Blaðsíða 2

»
fönn frásögn eiturlyíjaneytanda
I þýðingu Garðars Loftssonar
Guð gerði kraftaverk, þegar
hann umbreytti mér æskumanni
gjörspilltum og eins og dregnum
upp úr víti, í nýja sköpun í
Kristi.
í 1460 daga var ég undir áhrif-
um eiturlyfja, drukkinn eða sjúk-
ur. Eftir misheppnaða sjálfs-
morðstilraun reikaði ég niður
götuna og inn í hvítasunnukirkju
þar, sem ég fann þá hjálp, er ég
þurfti.
En svo að ég snúi mér að byrj-
uninni, þá tilheyrði ég tíu manna
fjölskyldu, sem lifði í fátækra-
hverfi í Oakland í Kalifomíu.
Við krakkarnir fengum leyfi til
að fara okkar eigin ferða í borg-
inni. Afleiðing þess varð sú, að
brátt lærði ég þá siði, sem ekki
eru hollir litlum dreng. Ég var
alinn upp í heimili, þar sem eng-
in Guðs trú var, og aldrei hafði
ég farið í kirkju á ævi minni. Ég
hafði aldrei heyrt sagt frá Jesú,
sem dó á krossi fyrir syndara eins
og mig.
Þrettán ára gamall var ég líkur
flestum öðrum drengjum á því
reki, með mikinn hárlubba,
reykti vindlinga og blótaði mik-
ið, svipað og aðrir félagar mínir.
Hinir raunverulegu erfiðleikar
byrjuðu, þegar ég var 15 ára.
Tveir skólafélagar mínir töldu
mig á að taka nokkur „skot“.
Þeir gáfu mér nokkrar pillur og
sögðu, að ef ég tæki þær inn,
mundi ég verða „hátt uppi,“ sem
þeir kölluðu svo. Ég tók pillurn-
ar inn. Eftir um það bil 40 mín-
útur „hittu“ þær mig. Hver taug
og vöðvi líkama míns örvaðist af
eitrinu. Mér leið harla vel, með-
an áhrifin verkuðu. En daginn
eftir var ég mjög aumur með
ógleði, líkt og ég hefði fiensu. En
langt um verri hinum líkamlega
sársauka var ákaft þunglyndi og
hugarvingl. Ég sagði við sjálfan
mig: „Aldrei framar,“ en ég var
talinn á að taka inn pillurnaraft-
ur og lét til leiðast. Innan tíðar
var mér ekki við bjargandi. Eftir
(jóra mánuði fór ég að lifa í
minni eigin sjúklegu litlu veröld.
Sex mánuðum seinna var ég
svo farinn að nota þrjátíu pillur
daglega. Foreldrar mínir fóru
með mig í sjúkrahús, til þess að
„útvatna“ mig. En starfsfólk
þeirrar stofnunar gat ekkert
hjálpað mér, og jafnskjótt og ég
slapp þaðan, sneri ég mér aftur
að eiturlyfjunum. Þegar ég var
17 ára gamall, fékk ég maríhú-
anavindlinga senda annan hvorn
mánuð fyrir um 300 dollara (um
13000 íslenskar krónur) frá
Mexíkó, til þess að reykja. Um
átján ára aldur var ég einnig orð-
inn drykkjumaður. Þegar ég gat
ekki fengið eiturlyf, sneri ég mér
stundum að áfenginu, til þess að
draga úr höfuðverk og slaka á. Ég
man það, að ég drakk oft um
hálfan lítra af víni með morgun-
mat. Þegar ég var 19 ára hafði ég
verið forfallinn eiturlyfjaneyt-
andi í fjörgur ár, meira og minna
sjúkur á líkama og sál.
Ég vildi ekki vera eiturlyfja-
neytandi. Ég reyndi oft að hætta,
en árangurslaust. Ég ákvað þá að
læra hnefaleik. Ég hélt, að ef ég
gæti styrkt líkama minn, myndi
mér heppnast að berja þetta úr
mér. En ekki lánaðist það. Þegar
ég fékk mitt gullna tækifæri sem
hnefaleikari, stöðvaði dómarinn
hnefaleikinn í þriðju lotu, vegna
þess að ég var undir áhrifum eit-
urlylja.
Eftir þetta ákvað ég að fremja
sjálfsmorð, því að hvað var nú að
lifa fyrir? Ég sá bifreið koma eftir
götunni með 60—70 km hraða.
Ég hljóp í veg fyrir hana eins
fljótt og ég orkaði. Rétt áður en
ég komst að bifreiðinni, snar-
sveigði hún og slapp fram hjá
mér.