Afturelding - 01.07.1985, Blaðsíða 18

Eftir að ég veiktist sagði ég
alltaf að við hefðum aðeins ráð á
deginum í dag. Nú segi ég: — Við
ráðum ekki nema núinu.
Bara nokkrar mínútur frá
dauðanum. Ég minntist þess
hversu gott var til þess að hugsa
að meðan ég beið fyrir framan
skurðstofuna var allt klappað og
klárt á milli okkar Lars. Það var
ekkert óuppgert á milli okkar
sem kastaði skugga á ástandið
sem var þegar orðið nógu
dimmt. Vissulega kom fyrir að
við vorum ósammála, en við lét-
um sólina aldrei ganga niður yfir
reiði okkar.
Það er nauðsynlegt í hjóna-
bandi að geta sagt: — Fyrirgefðu
mér. Það hreinsar andrúmsloft-
ið. Börn eru svo næm á and-
rúmsloftið. Við fullorðnir getum
sett upp grímu og brugðið okkur
í alls kyns hlutverk, en við
blekkjum ekki börnin. Hugur
þeirra er tær sem kristall og
skilningarvit þeirra sjá í gegnum
yfirborðið.
í okkar hjónabandi og í okkar
fjölskyldu reynum við að lifa í
hreinskilni. Þess vegna þurfum
við nauðsynlega að nota þessi
orð: — Fyrirgefðu mér. Oft hef
ég þurft að segja þau við tíu ára
dóttur mína. Móðir á fertugs-
aldri, með krabbamein og tíu ára
stúlkubarn bjóða upp á andstæð-
ur en orðin fyrirgefðu mér hafa
fært okkur nær hvorri annarri en
nokkru sinni fyrr.
Ég gleymi aldrei fyrstu heim-
sókn minni til Lars á sjúkrahús-
ið. Ennþá var hann of veikur til
að börnin okkar gætu heimsótt
hann, en börnin tvö í miðið
fylgdu mér niður á bryggju. Þau
sátu á bryggjukantinum og dingl-
uðu fótunum. Þau höfðu alltaf
verið mjög samrýmd — aðeins
16 mánuðir á milli þeirra — en
þó voru þau svo ólík í skapgerð.
Kannski var það þessi mismun-
ur sem batt þau saman — eins og
jákvæðar og neikvæðar jónir
dragast hvor að annarri.
Nú voru þau sérlega samrýmd
og létu móðan mása. — Hvar
eigum við að vera þegar mamma
og paþbi eru dáin?
Þau ræddu hina margvíslegu
möguleika þartil þau urðu sam-
mála. Þau urðu þögul um stund
en síðan sagði Davíð. — En það
er ekki víst að þau vilji hafa okk-
ur!
Hjartað tók kipp og ég fann
fyrir eymslum í hálsinum. Ég gat
ekki skilið börnin mín eftir í slík-
um þönkum. Ég tók utan um
þau, minnti þau á umhyggju
Guðs og sagði að pabba liði betur
og mamma lifði jú ennþá og nú
hefðum við hvort annað. Voru
börnin farin að skilja að það var
ekkert sjálfsagt að eiga bæði
mömmu og pabba? Það var gott
að geta talað hreinskilnislega við
þau.
Báturinn kom og við kvödd-
umst með bros á vör.
Víst var Lars betri, en þó ekki
nógu góður. Vikan leið og önnur
tók við og alltaf varð Lars að not-
ast við gangráðinn. Læknamir
reyndu að losa hann við hann en
eftir 20 sekúndur fór Lars að
finna til svima. Við reyndum að
sætta okkur við að líklega þyrfti
Lars að notast við gangráðinn
það sem eftir var. Við þekktum
marga sem voru háðir slíku raf-
hjarta. Þeim hafði gengið vel og
þannig yrði það líka með Lars.
Hann búinn að liggja á hjarta-
deildinni í þrjá vikur þegar
merkilegir hlutir tóku að gerast.
Gangráðurinn og hjartað vildu
ekki starfa saman lengur. Lækn-
arnir vissu ekki sitt rjúkandi ráð.
Nýjar röntgenmyndir voru tekn-
ar. Ekkert fannst athugavert við
leiðslurnarað rafhjartanu. Tölva
var mötuð á upplýsingum en
ekkert gekk. Eitthvað gekk ekki
upp,en hvað?
Eftir mikið japl og fuður fékk
yfirlæknirinn ljómandi hug-
mynd. Hann aftengdi rafhjartað.
Daginn eftirgekk Iæknirinn til
móts við mig í ganginum og bað *
um að fá að tala við mig á skrif-
stofunni.
— Lorner má fara heim í
kvöld. Hann er fullkomlega heil-
brigður.
Ég settist niður og var eitt
spurningarmerki. Þetta hlaut að
vera misskilningur.
— Við prófuðum hann á
þrekæfingahjóli í dag. Hann
hjólaði í 15 mínútur fyrir „eigin
pumpu“ og hjartalínuritið sýnir
fullkomlega eðlilega svörun.
Ég reyndi að hugsa skýrt. —
Læknir sagði ég. Þú þekkir ekki
Lars. Ef hann útskrifast í dag
byrjar hann að vinna á morgun.
— Ég sé heldur ekkert því til
fyrirstöðu var svarið. Og hann
hélt áfram: — Við getum ekki
útskýrt það sem gerðist. En við
verðum að kyngja því að maður-
inn er fullkomlega heilbrigður.
Við erum vanir að segja þegar
við höfum ekki skýringu á reið-
um höndum að þetta hafi verið
vírus.
Ég mat þennan lækni fyrir
hreinskilni hans.
Þegar við Lars sátum í bátnum
á leiðinni heim frá sjúkrahúsinu
tóku hlutirnirá sig skýrari mynd.
Það sem hafði gerst með Lars var
ekkert annað en það að Guð ^
hafði gripið inn í og Iæknað.
Þetta kvöld spenntu fjögur
börn greipar og þökkuðu Guði
fyrirað lækna pabba.
Hinir trúuðu í Tailandi höfðu
mikla trú á kraftaverkum. Ég
gleymi aldrei deginum þegar ég
varð að yfirgefa vini okkar í
Prachuab. Klukkan 8 um morg- *