Afturelding - 01.07.1985, Blaðsíða 26

ana og borðfótinn í steinahrúg-
una og öll södd og glöð. En
sjaldan er rós án þyrna, segir
gamall málsháttur og nú kom
reiðarslag, sem hitti fyrst og
fremst mig og um leið hin öll.
Elsta systir mín sneri sér snöggt
við og sagði: „Skilaðir þú vasa-
hnífnum hans pabba upp á hill-
una, Velli?“
Mér fannst ég stirðna upp,
hnífurinn var horfinn og enginn
vissi hvar hann hefði týnst. Nú
setti alla hljóða, ekki vegna þess
að við mundum verða skömmuð,
heldur vegna þess að við, og þá
einkum ég hafði algjörlega
brugðist því trausti sem pabbi bar
til okkar og mér sem þótti svo
sérstaklega vænt um pabba og
vildi helst aldrei gera á móti hans
vilja, enda svaf ég alltaf fyrir ofan
hann og þegar ég var myrkfælinn
og gat ekki sofið, var ég alltaf að
kalla í hann eða hvísla að
honum: „pabbi ertu vakandi?“
og alltaf sagði hann: „já“, og hélt
utan um mig með hægri hand-
legg. Aldrei sneypti hann mig. Að
vísu vissi ég að hann svaraði mér
sofandi, en þetta eina „já“ veitti
mér stundarfróun og samt hafði
ég brotið bann hans og tekið
hnífinn í algjöru leyfisleysi. Nú
fór allur hópurinn að leita. Það
hefði eins vel mátt finna saumnál
í heystakki því óhugsandi var að
við gætum fundið hnífinn í öllum
þúfnafjöldanum eftir svo mikla
yfirferð. Seinnipart dags var leit-
inni hætt. Nú var fokið í öll skjól.
En nú minntist ég þess sem
mamma og pabbi höfðu oft sagt
að guð gæti allt, aðeins ef maður
treysti honum og bæði hann í
einlægni. Þetta var mín einasta
von, en var það ekki til of mikils
ætlast að hann gæti fundið hníf-
inn í þessum móapælum? Það var
næstum óhugsandi fyrir mína
barnssál. Ég fór inn í rúmið
hennar mömmu og bað og grét
og grét og bað. Það var sannar-
lega iðrandi syndari er bar fram
bænir sínar fyrir konung lífsins
og ég efast um að ég hafi á langri
ævi beðið eins hátt og innilega,
sem í þetta skipti. Nú kom það
systkinið sem staðið hafði vakt til
að láta vita að til mömmu sæist
og sagði: „Þau eru að koma fyrir
neðan Saxhól. Það var venjan að
hlaupa á móti henni út á Húsa-
barð og var þeim yngstu lyft á
bak oft bæði fyrir aftan og fram-
an hana til að fá að ríða heim að
bænum. Þegar mamma sá hóp-
inn og einnig að þau voru ekki
eins glöð og vanalega segir hún:
„Hvar er hann Velli?“ „Hann er
grátandi inni í rúmi, hann tók
vasahnífinn hans pabba og við
týndum honum." Mamma sneri
sér að unglingspilti sem hét
Matthías Björnsson og átti heima
á Litlalóni. Hann fór ofan í vása
sinn og rétti mömmu hlut sem
hún skoðar og segir: „Það er
enginn vafi því stafirnir hans eru
grafnir á aðra kinnina." Nú var
Kristbjörg send inn og mér var
sagt að koma út því hnífurinn
væri fundinn. Ég hélt að systir
mín segði þetta til að hughreysta
mig því mér fannst það næstum
því ómögulegt.
Þegar ég kem út á hlaðið, allur
útgrátinn kyssir mamma mig og
sýnir mér hnífinn hans pabba og
segir: „Ég veit að þú gerir þetta
aldrei aftur.“ Ég tók við hnífnum,
skoðaði hann allan og sagði:
„Hvernig stendur á þessu, hver
fann hann?“ Þá segir mamma:
„Þegar við komum neðan til í
Sandflögin, flaug smáfugl undan
þúfubarði, hesturinn sem Matt-
hías reið á fældist og hljóp með
ofsahraða langt út í móa, allt í *
einu stoppar hann og Matthías
hendist fram af honum. Þegar
hann stendur upp sér hann hvar
nýr vasahnífur liggur millum
þúfna, hann tekur hnífinn og
þegar hann kemur aftur segir
hann: „Það liggur við að þessi
bylta borgaði sig, því ég fann
nýjan vasahníf." Og þegar við
komum hingað heim og fréttum
hvað fyrir hefði komið fékk ég að
líta á hnífinn og sá að það var
hnífurinn hans pabba þíns, því
hann er merktur." Það var þá rétt
sem pabbi og mamma höfðu
sagt, að guð getur allt. Ég labbaði
suður fyrir hlöðugafl. Það mátti
ekki minna vera en ég þakkaði
honum fyrir það sem ég taldi
næstum óhugsandi að gæti átt sér
stað.
Þessi atburður festist mér í
huga og er jafn skýr og þá er hann
gerðist, þótt liðin séu sextíu og
sex ár síðan. Hann hefur sannað
mér það að máttur bænarinnar er
hinn sami, hvort sem það er barn
eða fullorðinn sem biður.