Afturelding - 01.10.1985, Blaðsíða 2

1
Eggert Jónsson
Drottinn
heyrir bænir
Dagamir voru farnir að stytt-
ast. Það var komið fram í sept-
ember. Nú var búið að færa veg-
inn. Aður lá hann niðri í fjöru.
Þá þurftu menn oft að velja á
milli hvort þeir vildu heldur bíða
eftir útfallinu eða aka í sjónum.
En það var bæði óglæsilegt og
skemmdábílnum.
Nú varvegurinn kominn upp-
fyrir miðja hlíð. Hann var kom-
inn upp á Búrmelinn. Þarna
rann nú gamli bíllinn með þrem-
ur mönnum. Við vorum allir
glaðir og lofuðum Guð. Við
fundum það svo vel að við vor-
um ekki bara þrírá ferð. Við vor-
um sannfærðir um það, að sjálfur
Guð var með okkur, og við vild-
um hafa hann fyrir fararstjóra.
Hann, sem sagði: „Farið, — og
prédikið gleðiboðskapinn, — og
ég mun vera með yður alla daga,
allt til enda veraldarinnar".
Matt. 28.
Þarna rann nú bíllinn inn
hlíðina. Þegar við komum inn-
fyrir Grjótána, inn á svo kallað
Vörðuleiti, sáum við koma á
móti okkur mann á vindóttum
hesti. Þetta var Baldvin, bóndi á
Gilsfjarðarbrekku. Við stigum
útúr bílnum til að heilsa honum
og spurðum hann frétta. „Það er
nú lítið að frétta“, sagði hann
„annað en það, að við höfum
haft heldurof lítið af sólskini hér
í sumar, en mikið af rigningu.
Það hefur gengið illa að þurrka
heyið, og mitt hey er að mestu
ennþá í sætum úti á túni, ég hef
ekki getað náð því inn fyrir rign-
ingu.“
Mér fannst þetta ekki vera gott
útlit og sagði við hann: „Hefur
þú ekki reynt að tala um þetta
við Guð, sem hefur vald og mátt
til að gefa þér þurrk á töðuna
þína?“ „Nei,“ sagði hann, „það
hef ég nú ekki gert.“
„Þú skalt reyna það, og sjá svo
hvað verður,“ sagði ég. Svo
kvöddum við hann og héldum
áfram eins og leið liggur vestur í
Geiradal.
Loftið var fremur drungalegt.
Skýin voru full af vatni og regnið
dundi á bílrúðunum. Á hverju
túni sáum við mikið af hálf-
hröktu heyi, sem ekki hafði náð
að þorna nóg til að komast í
hlöðurnar. Mér fannst útlitið
ekki vera nógu gott, og sló því
fram við ferðafélagana: „Eigum
við nú ekki að fara heim að
Tindum og fá hann Arnór til að
hringja á bæina og kalla að
nokkra bændur hérna í dalnum,
hafa með þeim sameiginlega
bænastund, og biðja Guð að gefa
þeim þurrk á töðuna sína.“ Þetta
var samþykkt og þetta gerðum
við.
Þetta sama kvöld fórum við
heim að Svarlhóli og höfðum þar
bænastund með heimilisfólkinu,
og báðum þar Guð að gefa þurrk
á töðuna. Á Svarfhóli vorum við
svo um nóttina.
Næsta morgun var himinninn