Afturelding - 01.10.1985, Blaðsíða 6
Mynd: Guðjón Hafliðason
Hulda Jcnsdóttir kynnir „Lífsvon" í Fíladelfíu, Reykjavík.
átt. Heilbrigðisskýrslur segja að
75% þeirra kvenna, sem fá fóst-
ureyðingu, hafi ekki notað nein-
argetnaðarvarnir.
Það er sorgleg staðreynd að frá
því fyrir sjö til átta árum hefur
það nær lagst af að hægt sé að fá
kjörbörn, nýbura, hér á landi. Á
síðasta ári voru sótt mörg börn
til útlanda. Ég hef ekkert við það
að athuga að blessuð börnin
komi frá útlöndum. En hér á
árum áður komu alltaf öðru
hvoru verðandi mæður, sem
treystu sér ekki til að ala önn fyr-
ir væntanlegu barni. Þær lögðu
börn sín í hendur góðra fóstur-
foreldra og síðar hef ég hitt sum-
ar þessara kvenna. Undantekn-
ingarlaust hafa þær verið sáttar
við ákvörðun sína og þakklátar
fyrir að hafa leyst vanda sinn á
þennan hátt, að ég tali ekki um
hamingju fósturforeldranna sem
fengu barnið.
Það er hræðilcg til þess að vita
að í stað þess að gefa börn er
þeim fórnfært í dag. Það er líka
ömurlegt að vita af öllum þeim
konum, sem hafa fengið fóstur-
eyðingu og sem geta aldrei sætt
sig við þá ákvörðun að hafa látið
eyða fóstrinu.
Fóstureyðingin reynist ekki sú
alsherjarlausn, sem margir ætla.
Hún leysir ekki allan vanda.
Þungunin hverfur en þunginn
leggst því miður of oft á sálina.
Ég þekki þetta af reynslu úr
starfi mínu. Um tíma vann ég er-
lendis á stóru sjúkrahúsi, á deild-
inni voru þrjátíu rúm og þriðja
hvern mánuð var deildin lögð
undir fóstureyðingar. Konurnar
voru nær einvörðungu úr efri
stigum þjóðfélagsins, þær voru í
þeirri stöðu að það „hentaði“
þeini ekki að eignast börn. Ég
hjúkraði þessum konum, ók
þeim á skurðstofuna og sótti þær
eftir aðgerð. Ég á ekki orð til að
lýsa þeirri þjáningu, sem margar
þessar konur gengu í gegnum
eftirá.
Það var hrikalegt að vinna
þarna. Eftir aðgerðina voru
fóstrin hlutuð í sundur og seld í
ýmsar áttir. Starfsfólkið fékk
hluta af peningunum og var
hann notaður í kaffisjóð deildar-
innar, til að kaupa fyrir kökur og
tertur. Þetta var mér um megn,
ég hélt ekki út að vinna þarna og
sagði upp.