Afturelding - 01.10.1985, Page 10

Snorri Óskarsson
Mannlíf i höndum
eyðingarinnar
Snemma nær hönd eyðingar-
innar inn í mannlífið. Og hvern-
ig sem á því stendur og menn
vilja útskýra málið, þá er stað-
reyndin sú að eyðingin -Dauði
og Hel- hefur fylgt mannkyninu
frá upphafi. Mannkynssagan
snýst um þetta og merkilegt er
að oftast verður niðurstaðan sú
að sá sem vó með sverði féllfyrir
sverði.
Ég veit ekki hvernig þú ert
sinnaður lesandi góður, hvort þú
ert biblíutrúar eða guðleysingi.
Við getum samt verið sammála
um þessar staðreyndir, að Dauði
og Hel eru í fylgd með mannin-
um. Mér finnst það ógnvænlegt
viðhorfið, sem virðist svo ríkj-
andi í dag, að það sé ekkert til-
tökumál að eyða lífi. Jafnvel í
nafni mannúðar og kærleika er
hægt að eyða mannslífi.
En hefur þetta ekki verið
þannig gegnum aldirnar? Hefur
ekki sjálf kirkjan eytt mannslíf-
um í nafni kærleikans? Jú, það
er lítill vandi að finna dæmi of-
beldis og eyðingar í kirkjusög-
unni, meira að segja þar hefur
Dauðinn og Hel fengið ítök. En
hvernig er kirkjan í dag? Er
virkilega það sama uppi á ten-
ingnum hvað varðar eyðingu
mannslífa? Yfir 90% þjóðarinn-
ar teljast vera kristin og þetta
„kristna" fólk hefur í gildi lög,
sem leyfa eyðingu mannslífa.
Skyldi komandi kynslóðum
verða bent á þennan þátt í
mannkynssögunni, þegar árið
2301 verður farið að kenna um
okkar tíma? Ætli þessi lög um
eyðingu mannslífa verði notuð
sem rök gegn kristinni boðun,
eins og andstæðingar kristninnar
nota mannkynssöguna gegn
kristni á okkar tíma?
Fóstureyðingar eru ekki ann-
að en eyðing mannslífa. Þú getur
haft aðra skoðun á málinu en þú
kemst ekki framhjá því að fóstr-
ið er lifandi, hefur sjálfstætt æða-
kerfi, næringarnám og eigin lík-
ama. Það hefur öll atriði, sem
skilgreining sjálfstæðrar lífveru
tekur til. Þú veist að fóstrið lifir
sjálfstæðu lífi í móðurkviði. Það
getur dáið og móðirin lifað,
einnig hefur það gerst að móðir-
in hafi dáið og fóstrinu verið
bjargað lifandi. Þetta er sönnun
þess, að barn í kviðið móður lifir
eigin lífi í sínu umhverfi.
Það virðist vera reyndin að
hugsjónin um að varðveita líf en
ekki eyða, sé á undanhaldi þrátt
fyrir alla siðfræði eða boðun.
Allar stéttir þjóðfélagsins láta
eyða fóstrum. í fréttum sjón-
varpsins 2. október sl. voru fóst-
ureyðingar gerðar að umtalsefni.
Eitt það sem mér fannst verst við
þessar fréttir var sú staðreynd að
fóstureyðingar eru algengastar
hjá ungum stúlkum. Ég sé tvær
meginástæður fyrir þessu.
Sú fyrri er uppeldið og líf-
ernið.
Ungar stúlkur fá ekki það
uppeldi, sem varðveitir þær frá
ótímaþærum samförum. Þetta er
meðal annars vegna þess að þær
eru ekki fræddar um hvað Guð
hefur sagt. Þeim er ekki bent á
gildi þess að eiga hreina æsku.
Nú er um að gera að „taka þátt í
lífinu“.
Ég þekki dæmi um gangstæða
boðun. Dóttir mín og fleiri, sem
voru nemendur hjá mér í líf-
fræði, sögðu mér eftirfarandi.
Þegar þau voru á ellefta og tóll'ta
ári voru þau látin læra „Um
manninn" í skólanum. Þá var
þcim kennt um getnaðarvarnir
og kynfærin. Þau voru meira að
segja hvött til að mynda sam-
band við gangstætt kyn til sam-
fara. Kennarinn sagði að það
væri sjálfsagt og eðlilegt. Þetta er
sem betur fer ekki algilt um
kennslu í þessum fræðum. En
það er víst að svona kynfræðsla