Afturelding - 01.10.1985, Page 13

—Einar J. Gíslason þýddi
tilheyrir okkur. Skírnin er til
Jesú Krists, eins og hann bauð í
nal'ni Heilagrar þrenningar.
Fyrir brúðkaup, þá haf'a brúð-
ur og brúðgumi, orðið sammála
um brúðkaupsdag. Þau elska
hvort annað. Hliðstætt á sér stað
í afturhvarfi og frelsast fyrir Jes-
úm Krist. Skírnin verður síðan
hin opinbera athöfn á því sem átt
hefir sér stað hið innra með ein-
staklingnum. Brýrnar bak við
hið gamla eru brenndar og
brotnar. Nú hefst gangan í hin-
um nýja og lifandi vegi, sem er
Jesús og liggur til lífsins.
Skírnin er útskýrð í Rómverja-
bréfinu 6. kapitula, sem greftrun
hins gamla í lífi okkar. Það á að
deyja og verða að engu. Þetta
gerist í ídýfingunni. Þegar hinn
skírði rís upp úr vatninu, þá hefir
það sem við skiljum ekki, átt sér
stað. Nú byrjar framganga í end-
urnýjungu lífsins. Páll líkir því
sem Guð gjörir í lífi hins trúaða
og skírða, við það sem gerðist í
Jesú áður en Hann var reistur
upp frá dauðum. Þessvegna er
falinn stórkostlegur sigurmögu-
leiki í skírninni. Grafa hið gamla
og liðna. Vekja það aldrei upp
aftur. Byrja nýtt líf. Þvílíkt tilboð
Drottins um hjálp og blessun!
Skírnin er um leið dyr inn í
staðbundinn söfnuð þeirra, sem
eru frelsaðir og skírðir. Eins og
nýgift hjón stofna til heimilis, á
nýjan hátt, þannig þurfum við
frelsaðir og skírðir að eiga and-
legt heimili, samstætt við trú
okkar. Frelsið og skírn í vatni,
leiða okkur inn í fjölskyldu
Guðs.
Evangeli Harold21/3 —1985.
HétáGuð
ogvarð
allicill?
ívar Eriksson læknaðist af
sárum verk í mitti og fótlegg.
Þegar svo var komið að
þrautirnar voru orðnar óbæri-
legar bað hann Guð að hann
mætti kveðja þetta líf — en
síðan lofaði hann Guði
nokkru ef hann tæki burtu
verkinn. . .
Ivar, sem kominn er á ní-
ræðisaldur þótt ótrúlegt megi
virðast, á að baki 33ja ára
starf sem járnbrautarstarfs-
maður og lestarstjóri. Hann
komst til trúar á sjötugsaldri.
Urn það leyti veiktist sonur
hans, Jón, af krabbameini.
Sonurinn dó en hafði áður
meðtekið Jesú Krist sem frels-
ara sinn.
Þessi tryggi, vinalegi og
glaðlegi maður vann fljótt
hugi safnaðarins í Vasa, þrátt
fyrir að hann væri ekki með-
limur í söfnuðinum. Hann
hikaði þegar að skírninni
kom og hvorki kona hans,
Signe, né aðrir ráku á eftir
honum.
Mörgum árum síðar veikt-
ist Ivar heiftarlega. Hann fékk
mjög slæman verk í mittið og
annan fótlegginn, gekk á milli
lækna en þeir gátu ekki kom-
ist fyrir verkinn. Hann fékk
n
sterk meðöl og gat með herkj-
um komist á milli í hjólastól.
Hann komst ekki óstuddur í
bólið.
Dag einn lá hann í móki,
verkurinn varð sífellt verri.
Hann settist á stól og bað af
hjarta til Jesú. „Kæri Jesú,
taktu mig burt — ég er reiðu-
búinn ... en ef þú læknar
mig, þá skal ég taka skírnV
Að því búnu tók Ivar töflu,
sofnaði og svaf til morguns.
Þegar hann vaknaði næsta
rnorgun var verkurinn liorf-
inn og Ivar lofaði Guð! Hann
hefur ekki kennt sér meins
síðan.
Stuttu síðar tók þessi átt-
ræði maðurskírn til Krists.
Það megið þið vita að það
var lukkulegur maður sem
steig upp úrskírnarlauginni.
KB885