Afturelding - 01.10.1985, Blaðsíða 16

Framhaldssagan:
Aítur tíl lífsins
IV. hluti
8. október1982
Ég held að fjölskylda mín geri
sér of miklar vonir eftir niður-
stöður rannsóknanna í haust. Að
vísu komu þar ekki fram neinar
neikvæðar breytingar en ég held
samt að á vissan hátt hafi þau
orðið of glöð. Vissulega gleðst ég
líka yfir niðurstöðunum en ég
finn jaf'nframt í líkama mínum
að ég er enn veik og kannski
veikari en nokkru sinni fyrr.
15. október1982
Nú er ég aftur komin heim eft-
ir frumueitursgjöf í Svíþjóð. Dag
einn þegar ég er að koma börn-
unum í skólann líður mér mjög
illa. Það erengu líkara en höfuð-
ið liggi enn á koddanum! Ég
reyni að láta á engu bera því ég
vil ekki valda þörnunum áhyggj-
um áður en þau fara í skólann.
Ég styð mig við eldhúsbekkinn
og finn til svima. Svitinn sprettur
fram á enninu. Ég ætla að segja
eitthvað við Davíð en get það
ómögulega. Tungan límist við
góminn og mér til mikillar skelf-
ingar heyri ég sjálf'a mig tauta
óskiljanleg orð. Ég reyni að
hugsa skýrt en mér er það
ómögulegt. Að endingu leggst ég
í sófann, tuldra og þendi í allar
áttir.
Lars starir á mig og skilur ekki
neitt í neinu. Ég finn hvernig ég
missi smám saman tilfinningu
fyrir tungunni og hægri hendi, ég
er úrvinda af þreytu og á erfitt
með að halda augunum opnum.
Eftir nokkra stund get ég mælt
nokkur skiljanleg orð en mér líð-
urenn furðulega í höfðinu.Orðin
koma slitrótt og ég næ ekki að
hugsa heilar hugsanir. Ég verð að
tala við lækninn! Lars finnur
símanúmerið á sjúkrahúsinu. Ég
veit að mér er mjög hætt við
blæðingum, fæ til dæmis mar-
bletti af minnsta tilefni. En hvað
er nú að gerast? Heilablæðing?
Ég skjögra í átt til símans eftir
að Lars hefur náð sambandi við
sjúkrahúsið.
— Læknir . . . ég er . . . mér
... líður ekki ... vel. Get ...
bíðið!... Get ekki... hugsað ...
skýrt. Tungan og . . . hægri hendi
. . . eru . . . dofin.
— Við skulum fyrst líta í
læknaskýrsluna, varsvarið.
— Þennan lækni þekkti ég
ekki og hann þekkti ekki til
sjúkrasögu minnar. í hvert sinn
sent ég fór á sjúkrahúsið tóku
nýir læknar á móti mér. Og það
var alltaf sama sagan. Læknirinn
sökkti sér niður í læknaskýrsluna
á meðan ég sat og beið.
Eitt sinn spurði ég lækninn út í
meðhöndlunina. Svarið sem
hann gaf mér gerði það að verk-
um að ég spurði hann einskis