Afturelding - 01.10.1985, Qupperneq 17

Hún var send heim til að deyja
Sjúkdómsgreinings Beinkrabbi
framar. Líklega hefur vandlæt-
ingarsvipur minn komið upp um
hugsanir mínar því að skyndi-
lega kvað við nýjan tón.
— Ég sé í læknaskýrslunni að
þú ert hjúkrunarfræðingur. Ja,
þá skilurðu að hér meðhöndlum
við ekki bara sjúkdóminn heldur
meðhöndlum við þig.
Hræsni, hugsaði ég. Hélt þessi
duglegi læknir virkilega að ég sæi
ekki í gegnum hann? Þetta var
eimnitt vandamálið. Ég vildi
meðhöndlast sem manneskja.
Það var þó líkami minn sem um
var að ræða. En hann var greini-
lega uppteknari af sjúkdóminum
og einkennum hans en mann-
eskjunni sem sat fyrir framan
hann.
Nú þegar ég lít tilbaka fyrirgef
ég honum. Hann var sennilega
einn af þeim læknum sem vegna
gífurlegs vinnuálags þurfa að
hafa á samviskunni að hafa ekki
nægan tíma til að sinna öllum
sjúklingum sínum sem skyldi.
Og þessi uppgötvun að ég var
hjúkrunarfræðingur. Atti ég þar
með meiri rétt en samsjúklingar
mínir? Allir sjúklingar eiga að
vera jafn réttháir án tillits til
starfsmenntunar. Víst naut ég
forréttinda. Ég þekkti af eigin
reynslu hvernig lífið gekk fyrir
sig á sjúkrastofnunum. En nú
skil ég og kenni til með öllum
krabbameins sjúklingum sem
ekki eru annað tveggja læknar
eða hjúkrunarfræðingar. Þeir
hljóta að finna til vanmáttar síns
þegar þeir leggjast inn á sjúkra-
hús. Þegar ég sem þekki til á slík-
um stofnunum finn sjálf til
óöryggisá köflum.
Eftir nokkra stund heyri ég aft-
ur rödd læknisins sent hafði gefið
sér tíma til að líta í sjúkraskýrsl-
una.
— Þú ert líklega með vott af
heilablæðingu. Ef þér versnar
geturðu komið til okkar, annars
vonumst við til að þetta lagist af
sjálfu sér. En þú mátt alls ekki
vera ein. Sjáðu til þess að
einhver vaki yfir þér. Bless.
Ég lá í móki það sem eftir lifði
dagsins.
Besta vinkona mín kom í
heimsókn. Ég starði á hana.
Fannst eitthvað kunnuglegt við
veruna sem stóð í dyragættinni
en kom henni ekki alveg fyrir
mig. Samt hafði hún verið í
heimsókn daginn áður. Hún
skilaði kveðju frá manni sínum
en þegar hún nafngreindi hann
vissi ég ekki hver hann var. Engu
að síður var hann forstöðumað-
urinn okkar og kom til okkar oft
í viku hverri.
Börnin komu heim úr skólan-
um og undruðust það sem gerst
hafði. Þau tóku þó gilda þá skýr-
ingu að ég væri þreytt og fóru út