Afturelding - 01.10.1985, Qupperneq 24

Fyrir nokkrum árum hitti ég
fyrir eldri mann, sem í mörg ár
hafði ferðast um sem bóksali. Nú
er hann dáinn. En eitt sinn sát-
um við og töluðum saman síðla
dags. Hann hafði reynt ýmislegt
á löngum lífsferli og ég var að
vanda forvitinn. Brátt kom að
því að hann sagði mér frá þeim
stöðum sem hann hafði heim-
sótt.
— Vegna þess að þú vilt
gjarnan heyra um þetta, þá skal
ég með ánægju verða við ósk
þinni. Og hann tók til máls og
sagði:
— Fyrir nokkrum árum
heimsótti ég þorp hér í grennd-
inni, og hann nafngreindi þorp-
ið. Þá sem nú seldi ég ýmislegt,
bæði bækur og annað, garðyrkju-
verkfæri, hjólbörur o.fl. Þegar
fólk vildi ekki kaupa af mér
kristilegar bækur seldi ég því
eitthvað annað. Eg hafði aldrei
komið í þetta þorp áður og
spurði því hvort nokkrir sann-
trúaðir væru þar um slóðir.
Ég fékk jákvætt svar og m.a.
var nafngreindur Níls nokkur
sem bjó með fjölskyldu sinni í
skógarjaðrinum þar efra. Ég
ákvað að heimsækja Níls sam-
dægurs og það gerði ég.
Hann var einn heima ásamt
börnum sínum og eftir að hafa
heilsast á venjulegan hátt tókum
við tal saman. Það leið ekki á
löngu þar til ég varð þess vís að
ég talaði við sanntrúaðan mann
en jafnframt varð ég þess var að
hann var næsta einfaldur en um-
hyggjusamur. Einnig varð ég
þess fljótt vís að hann bar virð-
ingu fyrir konu sinni og langaði
mjög til að kaupa nýja skilvindu
því að sú gamla var úr sér gengin
og vart nothæf lengur. En ekki
vildi hann fara á bak við konu
sína, Petru. „Þú getur nefnt það
við hana,“ sagði hann, „en hún
vill ekki heyra minnst á neina
verslun. .
Ég spurði hvort hún væri
sannkristin en hann hristi höfuð-
ið. „Nei, sagði hann, „hún er
ekki frelsuð, því miður.“ Hann
varð næsta hnugginn, svo ég
spurði einskis meir um það.
Tíu mínútum síðar kom hún
heim og ég get sagt þér að við
fengum aldeilis að finna fyrir
nærveru hennar. Við sátum inni
í stofu og börnin voru í eldhús-
inu. Ég hef aldrei heyrt annað
eins orðbragð og munnsöfnuð.
Það var sem hríslaðist kalt vatn
niður eftir hryggjarsúlunni og ég
óskaði af öllu hjarta að ég hefði
aldrei stigið fæti mínum þangað
inn. í fyrstu hélt ég að henni væri
ókunnugt um nærveru mína, en
ég komst fljótt að raun um að svo
var ekki, því að stuttu síðar kom
hún inn og nú var komið að
manni hennarað fáskammir.
Hann hafði fcngið skipun um
að hafa matinn tilbúinn þegar
hún kæmi heim, en heimsókn
mín hafði að nokkru leyti hindr-
að það. Þú mátt trúa þvi að aum-
ingja maðurinn fékk að vita hvað ,
hann eiginlega væri. Ég varð
bókstaflega hræddur við hana,
því að hún var eins og haldin af
hinum illa eftir því sem hún
hegðaði sér.
Meðal annars nefndi Níls nýju
skilvinduna en það hefði hann
ekki átt að gera því að nú kom
orðaflaumur af áminningum um
að spara og þar á ofan fékk ég að
vita hvers konar náungi ég eigin-
legavar. Ef ég væri kominn til að
plata einhverju inn á hana þá
skyldi ég gæta mín því að það
væri hún sem réði i húsinu. —
Já, ég fer ekki í neinar grafgötur