Afturelding - 01.10.1985, Síða 25

með það, sagði ég. Svo spurði ég
hana hvort ég gæti fengið keypt-
an mat. Jú, það var auðfengið —
ég fann að hún virtist sólgin í
peninga. Ég verð að játa að ég
hefði aldrei trúað að til væri önn-
ur eins manngerð og þessi kona
ef ég hefði ekki reynt það sjálfur.
Ég reyndi þó að taka þessu
öllu með jafnaðargeði og talaði
við Níls um það sem til féll en
við vorum ráðþrota gagnvart
konunni. Veslings maðurinn!
Hann var svo bundinn þessu að
mér Ieið illa að horfa upp á
hann. Að lokum spurði ég hvort
þetta færi nú ekki að taka enda,
en hann hristi bara höfuðið.
— Nei, sagði hann. Hún held-
ur þetta út allan daginn allt fram
að háttalíma, og það kemur fyrir
að hún hættir ekki heldur þá. Ég
hef reynt að tala við hana um
þetta en það gagnar bókstaflega
ekkert.
— Hefur þetta alltaf verið
svona, spurði ég. Hann svaraði
ákveðið. — Nei! Seinni árin hef-
ur hún verið alveg ómöguleg.
Með öðrum orðum, hún hafði
verið ágæt þar til Níls frelsaðist
en síðan verið eins og haldin
þessu og hann vissi hvorki upp
né niður veslings maðurinn.
— Þú hefur náttúrlega beðið
Guð að frelsa hana, spurði ég
Níls. Hann starði á mig langa
stund áður en hann svaraði, og
augnaráð hans varð undarlegt:
— Ég hef beðið Guð í langan
tíma að gefa mér nýja konu!
Ég varð undrandi og átti ekki
orð yfir þetta til að byrja með. —
Ertu genginn af vitinu, sagði ég
þegar ég loksins náði mér eftir
áfallið. bú getur ekki beðið Guð
um slíkt.
— Taktu því rólega sagði
hann. Ég hef beðið hann um nýja
konu og þú getur verið viss um
að ég fæ hana!
Ég hafði fundið áður að Níls
var dálítið takmarkaður en þetta
var full langt gengið. — Þú verð-
ur að skilja, sagði ég og var mikið
niðri fyrir, að þetta var það sama
og æskja þess að líf sé tekið! Þú
getur ekki verið sannkristinn og
beðið slíkrar bænar.
En hann bara brosti, það var
eins og allt mitt vandlæti hrini af
honum eins og vatn af gæs. — Þú
kærir þig þá ekki um hana, sagði
ég að lokum.
— Jú, sagði hann, mér þykir
vænt um hana áframhaldandi,
en þessi andi sem rekur hana
svona áfram — ég hata hann af
öllu mínu hjarta. Nú kom mat-
urinn á borðið og ég tók til við að
snæða.
Um það bil klukkustund síðar
kvaddi ég Níls, sem fylgdi mér út
að hliðinu. — Já, já, Níls, sagði
ég við hann að skilnaði, næst
þegar ég kem fæ ég væntanlega
að heilsa nýju konunni þinni.
Það var erfitt að sýnast alvarleg-
ur. Það sá hann og þá brosti
hann dálítið feimnislega.
— Það veltur á því hve lengi
þú verður í burtu, sagði hann.
Margar sjaldgæfar hugsanir
hafa snortið mig en sjaldgæfastar
hafa þær verið þegar ég yfirgaf
þetta heimili. Ég vissi reyndar
ekki hvort ég ætti að hlæja eða
gráta. Það liðu margirdagaráður
en ég var sáttur við þetta feikna-
lega þras og sársaukahróp barn-
anna, sem hvíldu á mér eins og
mara í langan tíma á eftir.
Þrem árum síðar kom ég aftur
á sömu slóðir og þú mátt vera
viss um að mér lék forvitni á að
vita um Níls! Ég spurðist ekki
fyrir um hann heldur arkaði
þangað uppeftir seinni hluta
dags. Ég var mjög eftirvæntingar-
fullur.
Þegar ég nálgaðist hliðið sá ég
hann skyndilega. — Halló Níls,
sagði ég um leið og ég opnaði
hliðið. — Hvað eraðfrétta?
Þú mátt trúa því að hann varð
hissa.
— Nei, ert þetta þú, sagði
hann og geislaði af gleði. —
Hugsa sér að ég skuli fá að sjá þig
aftur!
Við héldum upp að húsinu og