Afturelding - 01.10.1985, Qupperneq 29

Hvað var svona skemmti-
legt?
Elísabet: Að fá að syngja, vit-
andi að maður var að vinna að
einhverju, sem hefur tilgang.
Einnig var samstarfsfólkið og
samvinnan við það mjög
skemmtileg.
Guðný: Það var gaman að
syngja, þótt vinnutíminn væri
auðvitað mjög albrigðilegur. Við
byrjuðum oftast á kvöldin, eftir
þessa venjulegu vinnu og vorum
að fram á nótt.
Þið minnist á tilgang með
þessari plötu. Hver er tilgang-
urinn?
Guðný: Að kenna fólki að
biðja og ekki hvað síst börnum.
Við vitum að börn og unglingar
læra gjarnan lög og söngtexta.
Aftur á móti fer það minnkandi
að þeim séu kenndar bænir á
heimilum. Því gerðum við svona
söngbæna plötu. Fólk lærir lögin
og textana, þar með kann það
bænirnar!
Elísabet: Ég vona að fólk
vakni til umhugsunar við að
hlusta á þessa plötu. Margir
kunna bænir og vers en fara méð
þetta eins og þulu, alveg hugsun-
arlaust. Þarna birtist þetta efni í
svolítið öðru samhengi en venju-
lega og hrærir kannsku svolítið
upp í öllum venjulegheitunum.
Þarf að kenna fólki að
biðja?
Elísabet: Ég held að það að
biðja lærist ekki af sjálfu sér.
Meira að segja lærisveinar Jesú
komu til hans og báðu hann um
að kenna sér að biðja.
Guðný: Það skortir á að börn-
um sé kennt að biðja í dag. Áður
voru það ömmurnar, sem höfðu
tíma fyrir börnin og kenndu
þeim bænir og vers. Nú eru
ömmumar víðs fjarri og foreldr-
arnir hafa lítinn tíma fyrirbörn-
in. Það þarl’ að bæta úr þessu,
við verðum að finna leið til að
kenna bænir.
Elísabet: Það er nauðsynlegt
að kunna að biðja, því það eru
það alltof margir, sem grípa
aðeins til bænarinnar þegar
eitthvað amar að. Auðvitað er
bænin ekki bara ætluð sem eitt-
hvert neyðarúrræði, til þess eins
að gleyma henni og þeim sem
við biðjum til. Bænin er samtal
við Guð, sent á við hvenær sem
er.
Er eitthvað að því að fólk
biðji, þegar á bjátar?
Elísabet: Já, mér finnst það.
Myndir: Sigurður Þorgeirsson