Afturelding - 01.12.1985, Blaðsíða 3

árásargjörn og reyndi að verja
mig, oft urðu viðbrögðin mjög
fantaleg og varð ég sífellt fyrir
ávítum og ákúrurn. Aðstandend-
ur fengu að finna fyrir því hvað
ég varerfið, einkum mamma.
í skólanum Iögðu krakkarnir
mig í einelti. Ég eignaðist eina
vinkonu, sem hentaði þó ekki
alltaf að þekkja mig. Ég varð
bitrari og bitrari og herti mig
upp, en ég gat ekki falið afbrýð-
issemina gagnvart hinum krökk-
unum.
Fjölskylda mín Hutti í annað
hverfi og ég losnaði úr skólan-
um, senr ég hataði. Ég var komin
á gelgjuskeiðið og leið illa af sí-
felldum martröðum og alls kon-
ar tilfinningastormum. Ég
reyndi að breiða yfir þetta með
því að sýnast í jafnvægi, með
kulda og kraftastælum. Ég gat
ekki þolað væmni og væluskap
en virti sanna fegurð, ég byrgði
þessar tilfinningar innra með
mér. Aðrir skildu mig ekki og
móðursýki var mér andstyggð.
Þótt ég væri nú komin í nýtt
hverfi, þá varég fijóllega búin að
fá viðurnefni eins og í gamla
skólanum. Ég var búin að fá sér-
herbergi og leið vel að vera út af
fyrir mig, en ég var hræðilega
einmana. Ég þráði tcngls og vin-
áttu, en ég var svo hrædd við að
verða hafnað að ég brynjaðí mig
af. Ég reyndi að vera fráhrind-
andi og forðaðist fólk.
Þegar skólafélagar mínir fóru
að drekka tók ég ekki þátt í því.
Þar með Iagðist alveg niður að
bjóða mér í bekkjarpartý og að
vera með í félagslífinu. Ég hataði
vín og það hafði mjög slæm áhrif
á mig að sjá drukkið fólk.
Ástæða þess kann að vera sú að
einu sinni var ég í húsi, þar sem
vín var haft um hönd. Allt í einu
urðu stympingar og slagsmál,
fiöskur flugu í veggina og brotn-
uðu, fólkið fór að slást og börnin
hlupu hágrátandi og skelfd af
hræðslu þarna innan um. Ég sat
stjörf af hræðslu og gat mig
hvergi hrært. Það stakk mig í
hjartað að sjá lítil og varnarlaus
börn í slíku húsi og ekki síst að
þurfa að sjá og heyra það sem
þarna fór fram. Eftir þetta atvik
urðu martraðirnar ásæknari og
þunglyndi ágerðist.
Ég hætli í skólanum og fór að
vinna í fiski. Fólkið lét mig að
mestu afskiptalausa, en mér
fannst það horfa á mig eins og
viðundur. Flestir voru í ein-
hvcrri klíku. Mér leiddist í vinn-
unni og eftir að hafa þraukað í
nokkra mánuði sagði ég upp.
Ég fór að dunda mér við að
senrja ljóð og fékk útrás í þvi.
Ljóðin fjölluðu fiest um tilgang
lífsins og önnur efni, sem mér
cg knsll,ÁÁö,VfKýlr;v.r-—-
°g sumt í þeim hHM »• nn'
Krakkarnir í skólanum of-
sóttu mig og hæddu eins og þau
gátu. Einn kennarinn var mér
sérstaklega góður. Hún var mjög
réttlát og varði mig eftir því sem
hún gat. Hún sýndi mér virðingu
og stappaði í mig stálinu.
Ég var farin að snúa sólar-
hringnum við, lá andvaka á
nóttinni og svaf á dagin. Þá eign-
aðist ég vinkonu, sem kom til
mín þótt henni þætti ég stór-
furðulcg. Við gátunr talað um
margt saman, hún var þroskuð
og skilningsgóð. Þessi vinkona
kom inn í líf mitt, þegarég þurfti
mest á því að halda.
í 9. bekk var ég búin að fá pest
fyrir þessum lærdómi, skólanum
og öllu tilheyrandi. Ég lifði mest
í eigin heimi og lét mig dreyma.
Ég fórað hugsa mikið um dauð-
ann, hversu miklu betra það
væri að vera dáin, því mér fannst
ég vera öllum til byrði. Lífslöng-
uni þvarr og mér var sama um
allt. Mamma hafði áhyggjur af
mér og dag cinn fór hún að
spurja mig út í þetta. Ég sagði
henni eins og var og hún lör til
sálfræðings mín vegna.
voru hugleikin. Ég reyndi að
eignast félaga, en var ægilega
frosin tilfinningalega. Ef ég fór í
partý þá þorði ég aldrei að
smakka vín, af hræðslu við eitt-
hvað, sem kynni að gerast. Vin-
kona mín var stundum hrifin af
strákum og mjög hrifin af sum-
um frægum stjörnum. Vissi allt
um þær. Ég varð aldrei svona
hrifin, ég var cins og tilfinninga-
laus. Það fóru að sækja á mig
hugsanir um framliðið fólk, ég
varð hrædd og fannst alls konar
andar sækja á mig. Ég varð mjög
myrkfælin. Einu sinni sat ég í
herbergi mínu og þá fannst mér
mikið myrkur og tóm hvelfast
yfir mig. Mér fannst ég vera glöl-
uð. Þessar andlegu fiækjur
ágerðust, ég reyndi að bægja
þessu frá, en stundum fannst
mér ég vera að sturlast.
Ég þráði citthvað sem fyllti
upp í tómleika hjarta míns. Þá
fékk ég að reyna mjög sérstakt.
Mér fannst Guð tala til mín og
Frh. á bls. 30