Afturelding - 01.12.1985, Blaðsíða 9
Einar J.Gíslason
Afturhvarf mitt
Ég fæddist tveimur árum eftir
að Hvítasunnuhreyfingin festi
rætur í Vestmannaeyjum.
Mamma varð Hvítasunnukona
strax í upphafi vakningarinnar í
júlímánuði árið 1921. Það er því
ekki óeðlilegt að segja að ég hafi
drukkið boðskapinn í mig með
móðurmjólkinni.
Sem kornabarn var ég borinn
af mömmu til guðsþjónustu-
halds í Betel. Kom þetta því
eðlilega í mann að fara í Betel.
Eftir að Signe og Eric Ericson
komu til Eyja 1928 hófu þau
sunnudagaskólastarf, sem ég
stundaði ár eftir ár. Kristín Jóna
Þorsteinsdóttir og Inga Carlson
voru túlkar hjónanna. Annan
jóladag var ávallt haldin hátíð
sunnudagaskólans. Margt var
gert til hátíðabrigða, drukkið
súkkulaði og bornar fram kökur
og ávextir. Mörgum fannst galli
á annars ágætu jólahaldi að Eric-
son þvertók fyrir það að gengið
væri í kringum jólatréð. Þar
flutti hann með sér strangan sið
frá Svíþjóð.
Eitt gerir mér Ericson minnis-
stæðari en annað. Þegar ég var
átta ára gamall varð ég veikur og
lá með beinverki og sótthita. Bað
ég mömmu að sækja Ericson til
að biðja fyrir mér. Hann kom og
smurði mig með olíu, sam-
kvæmt því sem segir í fimmta
kafla Jakobsbréfs. Ericson setti
nokkra dropa á ennið á mér og
bað siðan stutta bæn. Mér bráð-
batnaði og var ég kominn í skól-
ann daginn eftir.
Andleg snerting
Árið 1932 fékk Ericson góðan
liðsstyrk við starfið í Betel. Þá
komu Jónas Jakobsson og Ás-
mundur Eiríksson til Eyja. Báðir
norðlendingar, Jónas Húnvetn-
ingur og Ásmundur Fljótamað-
ur. Þeir voru góðir ræðumenn og
ágætlega skáldmæltir hvor um
sig.
Það kom hræring í Betel og
fólk frelsaðist. Ég fékk að finna
fyrir þessari hræringu 29. des-
ember 1932. Hún varð nægjan-
leg til þess að ég get aldrei
gleymt henni. Sitthvað hefti mig
á göngunni áfram með Kristi.
Það fyrra var að við Ástvaldur
heitinn í Miðbæ vorum á bæna-
stund og báðum í einlægni. Þá
var komið á okkur með snert-
ingu og við beðnir um að biðja
ekki svona hátt. Þetta var mjög
óhyggilegt. Eitthvað slokknaði í
barnshjartanu. Mér varð þetta til
lærdóms allt lífið. Sjálfur stoppa
ég ekki fólk, sem biður hátt og af
einlægni. „Betra að það sjóði
upp úr pottinum, en að það sjóði
allsekki."
Við sáum skírnarathafnir og
ég bað um niðurdýfingarskírn.
Svarið var stutt og laggott: „Þú
getur beðið!“ Þetta svar er alls
ekki í samræmi við Nýja testa-
mentið. Yfirleitt voru menn
skírðir þar samdægurs og jafnvel
sömu nótt. Lengsti tími sem lið-
ur frá afturhvarfi til skírnar í
Nýja testamentinu, er í tilviki
Páls postula. Hann beið í þrjá
daga. Skírn er ekki mælikvarði á
fullkomleika, heldur er hún til
hjálpar. Ef hún væri mælikvarði
á gæði okkar, gæti enginn látið
skírast.
Upp frá þessu fór ég að gliðna
frá starfinu. Ég hætti að fara í
sunnudagaskóla og sótti ekki
samkomur um nokkur ár. Lifði
lífinu eins og fjöldinn og gekk
minn eigin veg. Ég var bænabam
mömmu og hún, Einar afi og
Óskar bróðir voru trúarinnar
megin. Systur mínar bendluðu
sig ekkert við trú og hafa aldrei
gert. Þær giftust allar mönnum,
sem létu trúmál í friði og afstaða
þeirra einkenndist af afskipta-
leysi.
Égfrelsast
Laugardaginn 17. nóvember
1939 hélt íþróttafélagið Þór upp
á merkisafmæli sitt. Sem góður
og gegn Þórari var ég þar. Haldin
var mikil átveisla með skemmti-