Afturelding - 01.12.1985, Blaðsíða 16

i]r?nmngr
Framhaldssagan
Aftur til lífs
V. hluti
Dagana tekur að lengja. Sólin
brýst fram úr skýjum æ oftar og
vinnur undraverk í okkur og allt
umhverfis. Ný orka, nýjar vonir,
ný markmið.
— Ertu nokkuð að hugsa um
að láta af störfum, spurði læknir-
inn „minn“ einhverntíma í
haust, þegar ég kom í eftirlit.
Líttu á veikindi þín sem viðbót-
armenntun sem gerir þig að betri
hjúkrunarkonu.
Orð hans opnuðu mér alveg
ný viðhorf. Mér hafði sannarlega
fundist, meðan veikindin höfðu
varað, að ég væri að búa mig
undir nýtt hlutverk en það sneri
fyrst og fremst að fjölskyldunni
og mínum nánustu. Ef til vill var
kominn tími til að ég hefði sam-
band við fleiri. Hefur sjúkdóms-
reynsla mín gert mér kleift að
gefa meira af mér en áður en
krabbameinið sýkti mig? Hef ég
tíma og orku til að sinna öðrum,
án þess að það komi niður á Lars
og börnunum?
Fyrir ári snerist hugur minn
mest um samvistir við aðra. Ég
vildi vera með fjölskyldunni
hvert augnablik, sem ég átti ólif-
að. Við Lars töluðum mikið um
þetta. Hann lofaði mér því að ég
fengi að liggja heima uns yfir
lyki. Ég vildi ekki tærast upp á
sjúkrahúsi. Ef sjúkdómurinn
næði yfirhöndinni, og það ætti
fyrir mér að liggja að veslast
upp, þá vildi ég að ég fengi að
vera í návist þeirra, sem ég elsk-
aði heitast hér á jörð, fjölskyld-
unnar.
Mér leið betur eftir samtal
okkar Lars. Við lifum ekki leng-
ur í spennu gagnvart því sem
gerist. Veikindin eru orðin hluti
af daglega lífinu. Stundum lang-
ar mig að fara í stuttar ferðir.
Ekki til að komast frá fjölskyld-
unni, heldur til að njóta enn bet-
ns
ur samvistanna við hana þegar
ég kem aftur heim.
Stuttu ferðirnar veita mér
frelsi. Ég verð ein af Ijöldanum.
Það þekkir mig enginn. Enginn
veit að ég er veik. Enginn spyr
hvernig ég hafi það. Stundum
tala ég við fólk, sem ekki þekkir
mig, og þá kynni ég mig sem
kristniboða frá Thailandi. Eðli-
lega fylgir þá spurning um hve-
nær ég fari næst til Thailands.
Það er sjálfgefið að ég sé heima í
leyfi.
1 ó.janúar 1983
Já, mig langar aftur til Thai-
lands!
Þarlendir vinir okkar senda
oft bréf og snældur. Þeir skrifa
um starfið í miðstöðinni og söfn-
uðinum, við lesturinn get ég séð
þetta allt fyrir mér. Lagleg börn í
hvítum og rauðum skólabúning-
um með rauðan kross á brjóst-