Afturelding - 01.12.1985, Blaðsíða 17

Hún var send heim til að deyja
Sjúkdómsgreining: Beinkrabbi
vasanum. Heillandi kennarar
leiða skólastarfið liðlega og án
háreisti.
5.febrúar 1983
Lars fer út á kristniboðsstöð-
ina til að ljúka byggingunni, sem
hann var önnum kafinn við,
þegar við urðum að hraða okkur
heim í fyrra. Ég finn að hann
togast á milli tveggja skauta.
Annars vegar gleðinnar yfir að
fara aftur til Thailands og starfs-
ins í Prachuab, þegar allt gengur
í haginn, og svo hins vegar að
vera neyddur til fjarveru frá okk-
ur í tvo mánuði. Ég skil hann
svo vel og honum fylgja heils-
hugarblessunaróskir mínar. Mig
langaði svo mikið að fara með!
En það er ekki hægt, því fyrir
liggur stór rannsókn
Nú eru þrír mánuðir liðnir frá
því að frumueitursmeðferðinni
lauk. Stundum þykist ég finna til
verkja í líkamanum, og suma
daga hvarflar hugurinn ekki að
krabbameini. En ég er fljótt
minnt á það þegar ég hitti ein-
hvern sem spyr um líðan mína.
Stundum vildi ég óska þess að
fólk hætti að spyrja, að það hefði
bara augun opin. Þessar spurn-
ingar geta verið íþyngjandi,
einkum þegar krabbameinið
minnir á sig. Ég veit að fólki
gengur gott til, það vill uppörva
og sýna umhyggju. En...
Það er greinilega vor í lofti.
Sólin skín og fuglarnir kvaka.
— Þú sem kemur og ferð,
mundu að það vorar á ný, stend-
ur í anddyri krabbameinsdeild-
arinnar. Það er undarlegt að
finna til vorsins í sálinni. Ég hef
verið fangin af þeirri tilhugsun
að það sé óendanlegur vetur.
Engu að síður hefur hugsanalíf
mitt verið ótrúlega auðugt og
fagurt. Mjallhvítur snjórinn hef-
ur klædd náttúruna í mjúkan
feld og í samræmi við það hefur
verið ró og friður í sálu minni.
Það er rétt eins og ég hafi verið
umvafin þessu mjúka og hreina
og það hefur reynst varnarmúr
gegn óttanum og örvæntingunni.
Mér koma í hug ritningarorð:
„. . . fullkomin elska útrekur
óttann ...“ Það er aðeins einn,
sem er fullkominn, það er Guð.
Þessi orð í Fyrsta Jóhannesar-
bréfi fjalla um kærleika Guðs. Ég
hef aldrei kynnst þessum kær-
leika jafn áþreifanlega og eftir að
ég veiktist. Það má með sanni
segja að ég baði mig í kærleika.
Þeim sem rekur burtu óttann og
hræðsluna.
Enn einu sinni líða dagarnir
að vori. Blómin þröngva sér upp
úr harðri skorpunni, naktir
kvistar skjóta sprotum. Ilmurinn
er yndislegur. Öll náttúran baðar