Afturelding - 01.12.1985, Blaðsíða 18

■Bli
sig í bjartri vorsólinni. Nýtt líf,
ný árstíð, nýr kafli í timans rás.
Ég finn að áhrif vorsins grípa
mig djúpum tökum. Það er
sannarlega eitthvað gott að ger-
ast. Getur verið að mér sé að
batna? Að ég sé á batavegi en
ekki feigðarbraut. Það brjótast í
mér nýjar hugsanir. Ef til vill fæ
ég að lifa í stað þess að deyja!
Sannarlega vissi ég að líf mitt
væri auðugt, þótt dauðinn lægi í
felum í viku hverri. Nú líður
mér eins og ég sé á leið til lífsins.
Þegar ég fékk fyrst að vita um-
fang veikinda minna lá þetta allt
í augum uppi - ég mundi deyja af
völdum beinkrabbameins. Ég
vissi ekki hvenær, en ég vissi að
sjúkdómurinn myndi binda endi
á ævi mína. Nú er liðið heilt ár
og ég uni mér í fallega heimilinu
okkar uppi á litla fjallinu. Út um
eldhúsgluggann sé ég undurfagr-
an skerjagarðinn og í björtu
veðri sé ég allt til meginlandsins,
þar sem borgin er með streitu
sína og ys. I eynni búum við í
öðrum heimi og í veikindum
mínum höfum við skotið hér
dýpri rótum en við áttum von á.
Mér líkar lífið.
28.febrúar 1983
Á morgun á ég að mæta í
skoðun á sjúkrahúsinu. Nú eru
liðnir íjórir mánuðir frá því að
frumueitursmeðhöndluninni
lauk og tveir mánuðir frá síðustu
skoðun. Um daginn sagði ég við
börnin að fyrir dyrum stæði einn
ein heilbrigðisskoðunin. Um
kvöldið vaknaði Rakel og var
óglatt. Hún grét sárt og reyndi að
kasta ekki upp. Ég reyndi að róa
hana.
— Þér líður betur um leið og
þú kastar upp, sagði ég.
Hún leit á mig með skelfingar-
svip.
— Það gerist ekki þegar þú
ert lasin mamma, svaraði hún.
Ég skildi strax hræðslu henn-
ar. Rakel litla tengdi ógleðina
við sjúkdóm minn. Hún hafði
oft verið ein heima til að hjálpa
mér þegar ég var sem veikust eft-
ir meðhöndlunina með frumu-
eitrinu. Ég reyndi að leiða henni
fyrir sjónir að ótti hennar væri
ástæðulaus. Við settum dýnuna
hennar á gólfið og svo lagði ég
mig hjá henni þar til hún sofn-
aði.
Ég var lengi að koma börnun-
um í ró í kvöld. Rannsóknin á
morgun líkt og opnar gömul sár.
Elísabet spurði hvort pabbi væri
búinn að ákveða hverri hann
giftist eftir að ég væri dáin. Svo
spurði hún hvort læknirinn segði
mér daginn eftir hversu langt ég
ætti ólifað. Einhvern tíma í fyrra
sagðist hún von að ég fengi að
lifa þar til litla systir yrði tíu ára.
í kvöld hækkaði hún aldurstak-
markið um tvö ár. Alvara lífsins
var farin að setja sitt mark á
Elísabetu litlu.
— Mamma, ég vildi óska þess
að þú yrðir hundrað ára, sagði
hún og kastaði sér um hálsinn á
mér. Mig langar til að börnin
mín eigi ömmu.
Elísabet sá aldrei ömmu sína
og ég skildi að hún saknaði þess.
— Læknirinn hefur ekkert vit
á þessu. Af hverju tekur hann
ekki krabbameinið úr beina-
grindinni. Færðu bara sprautu
núna eða ferðu aftur í eiturmeð-
höndlun?
Sjálf er ég jafn spyrjandi og
óörugg og dóttir mín. Sá sem
bara vissi hvað mætti mér á
morgun!
Nú verð ég að komast í rúmið.
Það er liðið fram yfir miðnætti.
Dagurinn hefur verið langur og
þreytandi. Ég legg reikular hugs-
anir mínar og allar áhyggjur í
umsjá Guðs. Hverjum degi næg-
ir sín þjáning, segir í Biblíunni
og morgundeginum nægja
áhyggjur hans. Ég skríð undir
sængina. Rúmið er þegar hlýtt
og yndislegt. Rakel litla sefur hjá
mér í nótt. Henni þótti það
öruggast - og kannski þykir mér
það líka.
29. mars 1983
Draumurinn rættist. Ég er aft-
ur komin til Prachuab!
Þetta gerðist svo hratt. Eitt
kvöldið, þegar ég var um það bil
að ganga til hvílu, hringdi gömul
og góð vinkona til að samgleðj-
ast mér með góðar niðurstöður
rannsóknarinnar á sjúkrahúsinu.
— Þú mátt vita það, sagði
hún, að ef þig vantar barnfóstru
til að sjá um börnin þá er ég laus
í nokkrar vikur.
Ég þakkaði henni kærlega fyr-
ir og geymdi vinsemd hennar
með mér ásamt draumnum um
að komast aftur til Thailands.
Hingað til hafði það bara verið
draumur og þeir kosta ekki pen-
inga. Öðru gegndi um flugmiða
lil Thailands. Allt frá því Lars
fór hafði ég og börnin látið okk-
ur dreyma um hvernig væri að
búa þar úti. Börnin höfðu þegar
skrifað óskalista um hluti sem
þau báðu pabba sinn um að hafa
með heim. Þurrkaða mangó-
ávexti, sælgæti úr pipar, kín-
verskar núðlur, gúmíilskó.
Næsta símtal eftir að vinkona
mín bauðst til að taka börnin,
kom frá fyrri vinnuveitanda
okkar. Hafði ég getu og áhuga á
að fara til Thailands og vera við-
stödd lokafrágang á starfsstöð-
inni, sem við höfðum hafið
bygginu á fyrir þrem árum?
Hvort ég gæti! Hvort ég vildi!
Þetta virtist allt svo rétt og