Afturelding - 01.01.1986, Blaðsíða 18

Framhaldssagan
Mari Lornér
Aftur til lífsins
Vl.hluti
Kínversk kona gefur sig á tal
við okkur. Hún er amman á
heimilinu og táknræn fyrir aldur
og virðugleika veitingahússins.
Meðan við tölum saman stingur
hún betelhnetum öðru hverju í
munninn. Ég verð að giska á
hvað hún er að segja, en ég skil
að hún er að tala um að ég hafi
verið fjarverandi heilt ár frá
Thailandi. Hún spyr hvort ég sé
orðin heilbrigð og hvort bömin
okkar fjögur langi ekki aftur til
Prachuab. Hana langar einnig að
vita hvað farmiðinn kostaði.
Kínverjar hafa viðskiptavit.
í Prachuab búa um fjörutíu-
þúsund íbúar, allir þekkja alla
og vita flest, sem vert er að vita.
Samtímis veit enginn neitt! Ef
það er til dæmis framið morð á
markaðstorginu um hábjartan
daginn, hefur enginn séð morð-
ingjann! Ef strætisvagn og lítill
bíll lenda í hörðum árekstri, svo
að ökumaðurinn lætur lífið,
leggur vagnstjórinn á flótta áður
en lögreglan kemur. Enginn get-
ur Iýst útliti vagnstjórans, enginn
veit neitt.
Við horfum á tvær eldri kon-
ur, sem sitja á bastmottu með
krosslagða fætur. Þær bara sitja
og horfa, svo gefa þær hvor ann-
arri svip þegar eitthvað markvert
ber fyrir augu, en segja ekki orð.
Þrátt fyrir það sér maður að
samband þeirra er þrungið tján-
ingu. Þær sitja saman og gefa
hvor annarri tíma og „taka inn
sálina“ eins og Kínverjar segja.
Við vesturlandabúar eigum
ábyggilega margt ólært af þess-
um eldgömlu menningarríkjum.
Ef við gæfum sálinni tíma til að
ná okkur milli vinnudaganna,
yrðum við ef til vill jafn þolgóð
og Kínverjarnir. Og nytum
sömu velgengni. Það er algengt
að Kínverji byrji með tóma
ruslakerru og endi sem milljóna-
mæringur og það cru margir
milljónamæringar í kínverska
hverfinu í Prachuab.
Mótorhjól með sex farþegum
og ljóslaus bíll þjóta hjá á blúss-
andi ferð. Ökumennirnirsjá ekki
tvo verði laganna, sem standa og
spjalla saman á götuhorninu.
Borgaralega klæddur maður
hjólar til þeirra á reiðhjóli. Þeir
ganga upp að húsvegg og skipta
einhverju, sem hjólreiðamaður-
inn var með í flösku, á milli sín.
Svo hefja lögreglumennirnir
varðgönguna og haldast í hend-
ur. Já, leiðast eins og bestu vinir
og vinnufélagar. Hér í Prachuab
leiðast vinir hönd í hönd, jafnvel
þótt þeir séu af sama kyni, en við
sjáum unglingana aldrei leiðast,
jafnvel ekki ástfangin pör. Það
gerist að minnsta kosti ekki hér
úti á landi. Það skiptir miklu
hvernig maður kemur fyrir.