Afturelding - 01.09.1986, Blaðsíða 4

Guðrún Margrét Pálsdóttir
Hver er þá náunqi minn?
Uxakerran — þarfasti þjónninn i MiÖ-Ameriku.
Drengurinn var ekki nema svona tíu til ellefu
ára. Þetta var svo sem ekki ífyrsta skipti sem ég sá börn sofa
á götum úti, en hvernig var hœgt aö venjast þessari sjón?
Nóttin var köld, janúar í
Guatemalaborg. Ég hafði gengið
rösklega til að halda á mér hita,
en það var ekki hægt að ganga
fram hjá drengnum rétt si svona.
Ég spurði hvort honum væri
kalt. Hann kvað nei við. Hann
væri vanur því að sofa úti. Af-
þakkaði hann að koma með til