Afturelding - 01.09.1986, Síða 6

Mér er minnisstæður fyrsti
dagurinn. Alltaf var verið að
stoppa áætlunarbílinn og einu
sinni var öllum skipað að fara út
á meðan hermenn rannsökuðu
farangur og farþega.
Eitthvað uppistand varð á
landamærunum þegar nokkrir
kassar af bókum uppgötvuðust í
farangri mínum.
Ég hafði komist að því í Mex-
íkó og Guatemala að fátæka
fólkið var sólgið í að fá guðspjöll
og trúarrit, að maður tali nú ekki
um Nýja testamenti og Biblíur.
Ef ske kynni að ekki reyndist
unnt að fá slíkar bækur keyptar í
E1 Salvador, tók ég rúmlega 600
bækur með mér frá Guatemala.
Þegar landamæraverðir höfðu
gengið úr skugga um að þetta
væru ekki pólitísk áróðursrit var
mér hleypt í gegn.
í E1 Salvador
Þegar til höfuðborgarinnar
kom var degi tekið að halla og
ekki seinna vænna að finna sér
hótel, þar sem útgöngubann er í
borginni eftir klukkan sjö á
kvöldin. Eftir það á fólk að halda
sig innan dyra, vopnaðir her-
menn þramma um göturnar og
reyna að stemma stigu við að-
gerðum skæruliða. Beint á móti
hótelinu var veitingastaður og
læddist ég þangað, þar sem ég
var orðin mjög svöng. Fór ég
auðvitað að spyrja um ástand og
horfur í landinu, en komst þá að
því að fólk var mjög tregt til
svars. Að lokum var málið upp-
lýst. Menn vissu aldrei hvort
næsti maður var skæruliði, eða
óeinkennisklædd lögregla og
vissara var að segja sem minnst.
Þegar ég var komin á hótelið aft-
ur fóru að heyrast sprengingar og
skothvellir. Næsta dag var í frétt-
um að fjórar sprengjur hefðu
sprungið í borginni kvöldinu
áður. Þetta ástand var búið að
vara í sjö ár og virtist ekkert lát
á. Það var sláandi að sjá þetta
óöryggi og kvíða sem fólk bjó
við. Sögðu menn um áttatíu þús-
und manns hafa látið lífið í þess-
um bardögum.
Mér fannst borgin grá og
óvistleg. Betlarar og alls kyns
sölufólk sat á gangstéttunum.
Herþyrlur sveimuðu yfir og virt-
ust fylgjast með hverri hreyf-
ingu.
Ég spurði hótelstýruna hvar
fátækasta fólkið væri að finna.
Hún sagði mörg hverfi mjög
fátæk og lýsti fyrir mér leiðinni
að einu þeirra. Svo var eins og
hún áttaði sig og sagði að ég
mætti ekki fara þangað. Það væri
alltof hættulegt. Þetta fólk væri
svo fátækt að það myndi einskis
svífast ef einhver auravon væri
annars vegar og auðvitað héldu
þeir að ég ætti peninga.
Ekki fannst mér þessi hugsun-
arháttur samræmast orðum Jesú.
Ef við áttum ekki að fara til
hinna fátæku og fyrirlitnu, hvert
áttum við þá að fara?
Endirinn varð sá að mér var
útvegaður fylgdarmaður og lagði
ég síðan af stað myndavélarlaus,
en þess í stað klyfjuð andlegu
góðgæti í bókaformi.
Ég hafði aldrei séð annað eins
og það sem við blasti þegar við
komum niður tröppurnar í þetta
fátækrahverfi. Það virtist eins og
hálfgerð spilaborg. Húsin (hreys-
in) voru úr pappa og byggð hvert
ofan í öðru. Hvert hús var ekki
nema eitt lítið herbergi með ör-
þunnum veggjum og moldar-
gólfi. Oftast voru húsgögnin ekki
annað en gatslitin hengirúm, lít-
ið borð og einn til tveir tréstólar.
Eldað var á opnum hlóðum.
Fólkið tók okkur vel og lyftist
brúnin á mörgum þegar þeir
vissu erindið. Allir vildu bækur,
en því miður fengu færri en
vildu. Berfætt börnin eltu okkur
um troðningana milli húsanna,
en þegar bókabirgðir þraut
kvöddum við þetta ágætisfólk,
gengum heim á hótel, fengum
nýtt hlass og tókum stefnuna á
annað hverfi álíka hrörlegt. Sag-
an endurtók sig, ég fann sárt til
með þeim sem ekki gátu fengið
bók.
Jarnbraulalestin í Nicaragua.