Afturelding - 01.09.1986, Qupperneq 12

Enginn
vissi um tilvist þeirra
Það er löng leið frá íslandi til Nýju Gíneu, nœst stœrstu eyjar jarðar. Vesturhluti eyjar-
innar heitir í dag Irian Jaya og tilheyrir Indónesíu. Á Nýju Gíneu búa um 1100 œttflokkar
ogá hver sína tungu. Umheimurinn vissi ekkert um suma þeirrafyrr enfyrirfáeinum
árum. Margir voru örgustu villimenn, hausaveiðarar og mannætur. Nú skulum við
bregða okkur í heimsókn til eins þessara áður óþekktu œttflokka, ífylgdþýskra
kristniboða.
Sama dag og Klaus Peter
Kuegler gekk inn í þorp Fayu-
manna á Irian Jaya, hóf hann að
þýða Biblíuna. Klaus byrjaði
ekki að festa orð á blað, heldur
var líf hans sem opin bók. Hann
varð að lifa samkvæmt Orði
Guðs, ella tryði fólkið aldrei
þýðingu hans.
Það vissi enginn um tilvist
Faya-fólksins fyrr en 1978, 23.
apríl það ár komu Klaus og Dor-
is kona hans frá Þýskalandi til
Indónesíu. Sama dag fannst ætt-
flokkurdjúpt inni í frumskógum
Irian Jaya. Fayu-ættflokkurinn
var herskár og gerði ekki annað
en drepa og ræna. Þrátt fyrir
hættuna þráði Klaus að vera hjá
þeim. Þetta fólk var í bráðri þörf
fyrir þann boðskap vonarinnar,
sem þau Doris fluttu. Það var
hræðilegt að sjá hvernig Fayu-
fólkið geymdi rotin lík ástvina í
kofum sínum vikum saman.
„Hví eru þau ekki jörðuð,“
spurði Klaus.
„Við látum þau í hús okkar,“
svöruðu þeir, „svo við getum
etið og sofið hjá þeim, því við
sjáum þessa ástvini aldrei fram-
ar“.
Þessi vitnisburður örvænting-
arinnar sannfærði Klaus og fjöl-
skyldu hans um að hann ætti að
búa hjá fólkinu. En fyrst yrðu
þau að ná vináttu fólksins og
læra tungu þess. Klaus og Doris
settust að í einu þorpi Fayu-
manna, ásamt þrem börnum
sínum. En hvernig var hægt að
elska þetta fólk í reynd? Fayu-
fólkið var allslaust. Það átti
hvorki verkfæri, föt né búsáhöld.
Ekki neitt. En fólkinu fannst
Kuegler fjölskyldan eiga allt, eða
svo hélt það. Það braust inn á
heimili kristniboðanna og stal
öllu steini léttara. Kuegler fjöl-
skyldan varð að horfa upp á
fólkið klæðast fötum hennar og
nota verkfæri þeirra. Þetta var
erfið reynsla fyrir Klaus og Dor-
is.
Þau báðu: „Drottinn, hvað
eigum við að gera?“
Svar Guðs var skýrt og skorin-
ort: „Ég vil að þið elskið og fyrir-
gefið.“
„En Drottinn,“ rökræddi
Klaus, „ég á ekki svona kær-
leika.“
Það var ekki fyrr en Klaus og
Doris hrópuðu til Guðs og báðu
hann um ósvikinn, óeigingjarn-
an kærleika, að Guð svaraði.
Hann gróðursetti guðdómlegan
kærleika til Fayu-fólksins í
hjörtum þeirra.
Oft og einatt ógnaði reiðin
þessum kærleika og oft varð
Klaus að leita hjálpar Drottins.
Hjálpin og svarið kom í gegnum
mikilvæga siðvenju. Klaus veitti
því athygli hvernig Fayu-menn
sýndu hverjum öðrum vinsemd,
með því að grípa um höfuð
hvers annars og núa saman enn-
um. Það merkti: Ég elska þig.
Tók nú Klaus að núa enni við
enni. En hnuplið hélt áfram og
birgðir kristniboðanna hrað-
minnkuðu. Hvað máttu þau
þola þetta lengi? Hvemig gat
ljölskyldan búið meðal þessa
fólks, sem stal öllum eigum
hennar?
Þegar þau báðu og leituðu
svara í Orði Guðs, talaði Drott-
inn til þeirra frá Lúkas 6:29-30: