Afturelding - 01.09.1986, Síða 13
„Klaus, ef það tekur skyrtuna
þína, skaltu líka gefa því jakk-
ann þinn. Ef það tekur muni
þína, skaltu ekki kreíjast þeirra
aftur."
„En Drottinn," andmælti
Klaus. „Lestu þetta aftur
Klaus,“ svaraði Drottinn. Ungi
kristniþoðinn ög þiþlíuþýðand-
inn þarðist við tilfinningar sínar.
Hann vildi helst veita körlunum
duglega ráðningu og heimta eig-
ursínará ný.
Klaus og Doris samþykktu að
hlýða rödd Guðs og treysta hon-
um að gefa þeim náð og styrk.
En það reyndi sannarlega á þol-
inmæði þeirra. Klaus átti einn
hlut, sem hann gætti vandlega.
Það var vatnsfatan hans. Án
hennar gat hann ekki náð í vatn
og enginn annar í þorpinu átti
fötu. Auk þess voru vatnsfötur
dýrar. Sár og reiður Fayu-mað-
ur, sem hafði ekki náð sínu fram,
greip stein og kastaði í fötuna,
svo að hún sprakk.
„Ég varð fokvondur,“ sagði
Klaus. „Ég stökk á eftir mann-
inum og hugðist handsama
hann. Allir lögðu frá sér vinnu
og störðu á mig á hlaupunum.
En Heilagur andi breytti afstöðu
minni á augnabliki. Þegar ég
náði manninum tók ég hann í
arma mína og núði enni hans.
Ég sagðist elska hann frirgefa
honum.“ Klaus vildi hlýða
Guði, jafnvel þótt það stríddi
gegn mannlegu eðli hans. Ef
hann hlýddi myndi Guð gera sitt
og snerta líf Fayu-fólksins.
Dag einn hafði Klaus verið að
steikja vænt stykki af krókódíla-
kjöti utan við húsið sitt. Ungl-
ingspiltur, sonur höfðingjans,
kom þreyttur og svangur úr
skógarferð. Pilturinn leit í kring-
um sig, varð ekki var við neinn
og greip kjötstykkið og hugðist
labba burt.
„Bíddu, þetta er maturinn
okkar“, kallaði Klaus á eftir
honum. Pilturinn sneri skömm-
ustulegur við og setti kjötið á
eldinn. Faðir hans kom og veitti
honum harðar ákúrur. Klaus
vorkenndi piltinum, hvernig gat
hann best hjálpað honum?
„Ég held að pilturinn sé
hræddur við þig og feli sig í skóg-
inum,“ sagði Doris við hann.
„Farðu til hans og segðu að þú
elskir hann og fyrirgefir honum.
Færðu honum þetta kjötstykki
að gjöf frá okkur.“
Klaus fór út í skóg og kallaði á
piltinn, sem skreið skjálfandi úr
felustað sínum. „Ég er ekki reið-
ur við þig,“ sagði Klaus. Hann
núði enni piltsins og sagði: „Ég
fyrirgef þér og vil að þú takir við
þessu kjötstykki.“
Pilturinn starði á hann orð-
laus af undrun. Nú kom faðir
hans að og trúði ekki því, sem
Klaus hafði gert. Þegar Klaus
horfði í augu höfðingjans og son-
ar hans varð honum ljóst að Guð
hafði gefið honum nýja vini. „Ég
tel að á þessu ugnabliki hafi