Afturelding - 01.09.1986, Side 25

Garðar Ragnarsson
Garðar Ragnarsson er
forstöóumaður Hvitasunnu-
safnaðarins i Odense.
Danmörku.
Hin dásamlega
hvfld trúarinnar
Það er viðurkennd staðreynd,
að líkami okkar þarl' jafnan af-
slöppun og hvíld í hlutfalli við
vinnu og framkvæmdir, þreytu
og svefn. Ef við fáum ekki nauð-
synlega hvíld og ró í lengri tíma,
þá stöðnum við! Verðum óróleg,
uppstökk og getum ekki einbeitt
okkur. Afköstin minnka, við
hættum á alvarleg veikindi —
jafnt andleg sem líkamleg. Það
íjölgar vindhöggum og við
æðum úr einu í annað, verðum
ráðlaus og linnum til vangetu.
Með öðrum orðum, við erum
orðin alvarlega „stressuð“ jafn-
vel án þess að veita því athygli!
011 höfum við okkar takmarkan-
ir, sem við verðum að gefa
gaum, svo við missum ekki jafn-
vægið. Jesús sagði einu sinni við
lærisveinana: „ 'Komið þér nú á
ðbyggðan stað, svo að við séum
einir saman og hvílist um stund. ’
En Jjöldi fólks var stöðugt að
koma og fara svo að þeir höfðu
ekki einu sinni nœði til að mat-
ast. “
Lærisveinarnir voru önnum
kafnir í mikilli vinnu — þjón-
ustu fyrir Guð — hinu stærsta og
mesta, sem manninum er trúað
fyrir. En jafnvel slík þjónusta
getur orðið of víðfem. Þeir voru
mjög uppteknir af því sem þeir
höfðu gert, og kennt fólkinu.
^eir heilluðust svo af öllum
lækningakraftaverkunum og því
að reka út illa anda, að þeir voru
að komast í andlegt jafnvægis-
leysi. Jesús varð að segja í
hreinskilni við þá: „Gleðjist
samt ekki að andarnir eru yður
undirgefnir, gleðjist öllu heldur
af hinu, að nöfn yðar eru skráð í
himnunum." Meðan lærisvein-
arnir „gáfu skýrslu“, streymdi
fólkið að (til að fá hjálp, í and-
legri og líkamlegri neyð), svo
lærisveinarnir höfðu ekki tíma
til að hvílast og neyta matar.
Jesús sá hættuna við þessar
ofurannir og bindingu, hann
vissi líka að þetta yrði þeim
ofraun, ef ekki yrði gerð gagn-
gerð breyting á. Þess vegna fór
hann með þá á afvikinn stað, svo
þeir gætu verið einir. Þeir þörfn-
uðust hvíldar, svo þeir gætu á ný
fundið réttan grundvöll — út-
gangspunkt — fyrir líf sitt og
þjónustu. Spurningin er nefni-
lega ekki sú hvað við getum gert
fyrir Guð í einni eða annarri
þjónustu, heldur hvað Guð fær
gert í gegnum okkur! Það er ekki
gott þegar maður hefur ekki
lengur „hvíld til að matast“ —
hvort sem það er líkamleg eða
andleg fæða. Þá er meira en nóg
komið. Davíð segir í 23. Sálmi:
„A grœnum grundum lcetur
hann mig hvilast, leiðir mig að
vötnum, þar sem ég má nœðis
njóta. Hann hressirsálmína.“
Okkur vantar þá trú þar sem
við getum „hvílst“ á sannindum
Biblíunnar um náðina og fyrir-
gefninguna, skírnina og söfnuð-
inn, helgunina og réttlætinguna
fyrir trú, endurkomu Jesú og ei-
líft líf. Ef við lærum að hvílast í
þessum sannleika, þá er eins og
við „hvílumst á grœnum grund-
um“ í stað þess að þjóta hingað
og þangað í leit nýrra vinda sem
eru fyrir utan svæði trúarinnar.
Og einnig þegar um guðdómleg-
ar lækningar er að ræða, verðum
við að hvíla í Guði, í trausti á
umsjá hans og kærleika. Öll
spenna á þessu sviði leiðir
aðeins til yfirspennu og streitu,
sem skaðar og eyðileggur — á
öllum sviðum lífsins.
Uppspretta streitunnar getur
verið sjálfsfordæming og sífelld-
ar ásakanir í eigin huga. Óheil-
brigð og yfirspennt boðun gerir
mikið ógagn og veldur alltaf efa
og ójafnvægisleysi, og leiðir fólk
í kringumstæður trúarlífs sem
bindur í stað þess að leysa og
gefa frelsi. Ytri kringumstæður
okkar í sambandi við vinnu, fjár-
hag eða fjölskyldu, geta oft vald-
ið truflun, og öll lifum við á
hættutíma í þessum efnum. Þess
vegna er það nauðsynlegt að
hlusta sérlega vel á Jesú, er
Hann segir: „Komið til mín, allir
þér sem erfiði hafið og þungar
byrðar, og ég mun veita yður
hvild. “
Gakktu afsíðis með Jesú.
Segðu honum hvernig þú hefur
það, og frá því sem íþyngir þér.
Hann vill hressa sál þína, og þú
kemur til með að reyna hina
dásamlegu hvíld trúarinnar,
hvað varðar allt þitt líf og fram-
tið. Þú munt öðlast kraft og styrk
til að þjóna Honum. Hann segir:
„ Verið í mérþá verð ég í yður. “
Gangið inn til hvíldar Drott-
ins.