Afturelding - 01.12.1986, Blaðsíða 11

1
Og hann segir okkur frá þvi
þegar hann gekk í Betel.
Ég var einn af ótuktarstrák-
unum og maður fékk sosum að
heyra sitt af hverju. Mamma
þín er i Betel, hí á þig! Sjáiði
þara þetelistann. En þeir
sögðu það aldrei nema einu
sinni. Ég sá fyrir því, segir Einar
og þrosir i kampinn. Hann er
stór og mikill á velli, ekki fisjað
saman.
Já, það er margt talað um
okkur hér i Betel en ég lét mér
alltaf á sama standa. Við erum
bara venjulegt fólk, venjulegt
fólk sem er að leita að Kristi.
Já, það er margt skrafað og
flest af þvi fjarri lagi. Það var
maður sem spuröi mig hvort
mér hefði ekki verið stungið
ofan í vatn og haldið þar þang-
að til ég sæi eitthvað. Ég spyr
ykkur nú bara hvernig er hægt
að tala við mann sem er á kafi í
vatni? Ég er hræddur um að
það skildist lítið af því sem sagt
er. Sjálfur var ég nú einu sinni
hallómaður hjá kafara og ég
skal segja ykkur að það heyrð-
ist litið annað en psssssssss.
Og annað lítið dæmi um hvað
fólk gerir sér fáránlegar hug-
myndir um þennan söfnuð okk-
ar. Það var nú bara einu sinni
að tveir heiðursmenn, þeir Elís
Stefánsson og annar til voru
sendir niður á bryggju til að ná
i jafn sjálfsagðan hlut og
baðkar sem átti að fara hér i
húsið, i ibúðina upp á lofti. Og
af þvi þeir voru báðir vel að
manni og engir aukvisar, þá
tóku þeir baðkarið milli sín og
báru það alla leið ofan af
bryggju, gegnum bæinn og
hingað uppeftir. Það varð uppi
fótur og fit í bænum, menn ruku
húsa á milli og fiskisagan flaug
á augabragði um allt plássið:
Nú á að fara að skíra i Betel!
Það á að fara að dýfa niður
fólki í Betel. Það var samkoma
um kvöldið og nú þustu allir í
Betel. Salurinn troðfylltist á
svipstundu og svo var þröngin
mikil úti fyrir að tröppurnar upp
að dyrunum hrundu eins og
eldspýtur. Allir ruddust um og
vildu komast inn. Þá var það að
Elis Stefánsson, þessi gamli
heiðursmaður, hann kallar með
þrumuraust yfir lýðinn:
Hvernig er það með ykkur,
eru þið ekki öll skírð og fermd?
Þá slumaði í fólkinu, flestir
sneyptust heim, þeir sem ekki
komust inn. Ég fékk sæti inni
og ég skal viðurkenna það að
ég varð dálitið vonsvikinn að
sjá ekki skirt úr baökarinu. Nei,
ég skal segja ykkur - og Einar
slær flötum lófa á púltið og
brosir breitt - okkur nægir ekki
að skíra úr einhverju vaskafati.
Jóhannesi skírara dugði ekki
minna en áin Jórdan og það
var hér um árið 1000 að þeir
voru skírðir í Laugarvatni og í
Snorralaug i Reykholti, já, þeim
þótti of kalt i Þingvallavatni.
Jæja, ykkur finnst ég kannski
orðinn heldur léttúðugur i tali,
og óðar er Einar orðinn alvar-
legur í bragði, hann lækkar
röddina og talar um Jesú.
Hann talar um náðina, hann
talar um endurlausnina, hann
talar um opinberunina. Ein-
staka maður í söfnuðinum tek-
ur undir, við heyrum andvörp
og amen víðsvegar um salinn,
feginsamleg andvörp, gleði-
þrungin amen. Við tannlæknir-
inn sitjum hljóðir með sálma-
bókina milli handanna, við eig-
um ekki ráð á andvarpi. Við
sitjum frammi fyrir leyndar-
dómi, luktum dyrum en okkur
skilst að Jesús komi líka til
okkar þrátt fyrir allt. Kannski
verður dyrabjöllunni hringt
eitthvert kvöldið þegar minnst
varir.
Og aftur upphefst söngur,
fagnaðarsöngur um blessun-
arvökvann bjarta og liljunnar
lif. Einar leikur á bassagitar og
syngur fullum rómi, orgelið er
troðið og ung stúlka slær gitar,
hann Ingólfur i Lukku sem
gengur i hús á daginn og selur
egg, hann strýkur boga um
fiðlustrengi. Guð er kærleikur.
Og gömul kona stendur upp
og vitnar um veginn að drottins
náð. Hér bjó hún i þessu húsi
um átta ára skeið, lukkulega
gift sínum manni. Og margt
hafði breyst siðan hún var hér.
Húsið hafði tekið miklum
stakkaskiptum, aðeins eitt var
óbreytt frá því i gamla daga,
áletrunin yfir sviðinu: Guð er
kærleikur. Hún benti með fingr-
inum á þennan óumbreytan-
lega sannleika og það fór
amen um salinn. Þetta var góð-
leg gömul kona og það var
mikill kærleikur i röddinni. Hún
sagði okkur frá því þegar hún
missti manninn sinn, það var
mikil raun. Hún er ættuð úr fjar-
lægu landi og stóð nú uppi ein,
hvað átti hún að gera? Horfa til
baka, hverfa aftur? Horfa
fram? Framtiðin virtist siður en
svo laðandi. Hún horfði hvorki
aftur né fram, hún horfði upp.
Við eigum að horfa upp. Horfa
upp, það sem letrað stendur
Guð Er Kærleikur.
Og aftur er sungið, sungið af
fögnuði hjartans:
Lærisveinar Lausnarans,
lögðu net að boði hans,
Komu svo i land þar Drottinn
stóð á storð.
Fengu brauð og fisk í hönd
fljótt er komu þeir að strönd,
þannig allir mettast mega við
hans borð.