Afturelding - 01.12.1986, Síða 14

Snorri Óskarsson
Ritað
í hjörtu
mannanna?
Ég trúi því að Guð hafi gefið
okkur rétt til að veiða dýr okkur
til lífsviðurværis. Afkoma ís-
lendinga grundvallast á veiðum
og þaðan streymir lífsviðurværi
okkar. En veiðar eru háðar lög-
málum og þau setja okkur
skorður, landamæri svo dýrin
njóti verndar.
í Vestmannaeyjum eru hinar
ýmsu veiðar stundaðar og kemur
þar til lega þeirra og fjölbreytt
dýralíf. En hvað veldur því að
menn setja sér reglur og hafa
óskráð lög gagnvart nýtingu og
veiðum? Um allan heim fara
menn eftir einhverjum reglum
varðandi nýtingu dýrastofnanna.
Það eru aðeins veiðiþjófar eða
eiginhagsmunaseggir sem vilja
veiða takmarkalaust og án tillits
til nokkurs nema gróðasjónar-
miðs.
Lundinn er veiddur í þús-
undatali, en samt fjölgar honum.
Við rænum hann ekki eggjum og
nýtum ekki pysjuna, þótt hún
komi í hundraðatali á götur
bæjarins í ágúst og september.
Nei, við sleppum pysjunni og
leyfum henni að vaxa.
Öðru máli gegnir um fýlinn.
Við rænum hann eggjum og tök-
um ungann þegar hann situr á
sjónum, en fullorðni fuglinn er
látinn í friði. Við sjáum langan
slóða af fýlageri elta bátana þeg-
ar á aðgerð stendur en það reynir
enginn að veiða fýl til matar.
Svo má nefna svartfuglinn.
Hann er veiddur sem fullorðinn
fugl að vetrarlagi og rændur eggj-
um á vorin, en unginn er alger-
lega friðaður.
Hvað skyldi valda þessum
hætti á mismunandi nýtingu
fuglanna? Jú, hefðin er þar ríkur
þáttur, hagkvæmni má einnig
nefna. En heldur þú að það sé
tilviljun að í fimmtu Mósebók,
tuttugasta og öðrum kalla, vers-
unum sex til sjö séu lögð boð fyr-
ir manninn um nýtingu dýr-
anna? Þar er svo frá sagt: „Ef