Afturelding - 01.12.1986, Blaðsíða 17
til að ganga um göturnar og tala
við fólkið. Um þetta leyti árs var
fjöldi fólks á götunum og auð-
veldara að ná sambandi við það
en ella. Hún mætti meiri vin-
semd. Annars kom það fyrir að
fólk var svo viðskotaillt og önugt
að henni lá við gráti þegar hún
kom heim úr gönguferðinni.
Hún átti einnig mörg góð samtöl
við fólk og margir töluðu hlýlega
til hennar.
Þótt hún byggi ein fann hún
aldrei til einmanaleika, og svo
lengi sem hún hélt sjóninni og
gat lesið þurfti henni ekki að
leiðast. Auðvitað var Biblían
henni hjartfólgnust lesning, en
hún las einnig það sem hún náði
í af kristilegum bókum og blöð-
um.
Hún hlakkaði til ferðarinnar
til dótturinnar og hafði útvegað
aukaskammt af smáritum til að
gefa í járnbrautarlestinni. Hún
var vön að gera það og hafði oft
lent í ýmsu skemmtilegu í því
sambandi.
Lestarvagnarnir voru setnir til
þrengsla daginn sem hún fór, svo
erfitt var að komast um. Frú
Nilson hafði pantað sér sæti, svo
hún þurfti ekki að hafa áhyggjur.
Heppnin hafði verið með henni,
svo hún fékk gluggasæti og gat
notið útsýnisins.
Smáritin geymdi hún í hand-
töskunni, en það yrði greinilega
erfitt að komast um til að dreifa
þeim. Jæja, hún gæfist ekki alveg
upp við svo búið.
Beint á móti henni sat mið-
aldra maður og las dagblað. Hún
sá að þetta var mikilsháttar
niaður. Vafalaust forstjóri, hugs-
aði hún og virti fyrir sér klæð-
skerasaumuð fötin og gljáfægða
skóna. Hún velti því fyrir sér
hver viðbrögð hans yrðu ef hún
gæfi honum smárit? Ef til vill
ætti hún að bíða með það þar til
hún yfirgæfi klefann? Þannig
slyppi hún við óþægindi ef mað-
urinn reiddist. Hún gæti vitan-
lega ekki gefið öðrum í klefanum
og skilið hann útundan, svo nú
varð hún að grípa til annarra
ráða.
Hún stóð upp til að fara á
snyrtinguna. Hún valdi snyrti-
herbergið sem fjær var og gaf
smárit á leiðinni. Þótt þrengslin
væru slík að fólk rækist hvert í
annað, þegar lestin tók beygjur,
fannst glöggt að fólk var í jóla-
skapi, svo það lét sér þetta lynda
með bros á vör.
Flestir tóku fúsir við smárit-
um, en nokkrir ypptu öxlum og
sögðust ekki hafa áhuga. Hún
gekk gegnum næsta vagn og
brátt var hún búin með öll
smáritin, utan nokkur sem hún
geymdi handa eigin klefanaut-
um.
Þar höfðu farþegarnir tekið tal
saman þegar hún kom til baka
og sögðu hver öðrum sögur.
Maðurinn með dagblaðið var sá
eini sem ekki tók þátt í samræð-
unum. Frú Nilson tók strax eftir
því og það olli henni áhyggjum.
Hún komst ekki hjá að andvarpa
stuttri bæn til Guðs um að hann
gæfi henni dirfsku til að dreifa
smáritunum.
Hún gaf fyrst rit sömu megin
og hún sat sjálf, svo síðast kæmi
hún að manninum með dag-
blaðið. Allir tóku við ritunum
þar til hún rétti höndina í átt til
hans og hann sá að það var
smárit sem hún bauð, þá afþakk-
aði hann ískaldri röddu og sagði:
— Eg á mín trúarbrögð.
Það var eins og kaldur gustur
færi um vagnklefann. Frú Nilson
var brugðið, en hún náði sér
fljótt og sagði:
— Ég á Krist.
Maðurinn líktist helst
W
sprengju sem gat sprungið þá og
þegar, en frú Nilson var salla-
róleg. Nú hafði hún lokið því
sem henni fannst Guð hafa lagt
sér á hjarta. Konan við hlið
hennar brosti hlýlega, annars var
andrúmsloftið þvingað.
Frú Nilson var nú komin á
áfangastað, hin ætluðu að halda
ferðinni áfram.
Ove Michelson lögmaður var
allt annað en ánægður með
þessa byrjun á jólaleyfinu. Hon-
um þótti frekt að þrengja sér upp
á fólk eins og konan, sem sat
andspænis honum hafði gert.
Það væri réttast að áminna fólk,
sem ónáðaði ferðafélaga sína á
þennan hátt. Honum þótti það
hárrétt viðbrögð að hafna boði
konunnar.
Eiginkona hans, Elsa, hafði
farið tveim dögum fyrr til að
lijálpa móður sinni við jólaund-
irbúninginn. Hún tók á móti
honum á brautarstöðinni þegar
hann kom á áfangastað. Hún sá
strax að eitthvað angraði mann
hennar, en spurði einskis. Hann
gæli sagt frá því þegar honum
þóknaðist.
Þau voru ekki kornin langt
þegar hann sagði:
— En hvað fólk getur verið
frekt!
— Hvað kom fyrir? spurði
hún.
Þá sagði hann frá konunni
með smáritin.
— Af hverju þykir þér þetta
frekja? spurði konan hans.
— Trú er einkamál og fram-
koma svona fólks kemur manni í
vont skap, svaraði hann.
— Mér sýnist hún heldur hafa
ætlað að gleðja ykkur, sagði
kona hans stillilega.
Það var ekki talað meira um
þetta á heimleiðinni. Þegar þau
höfðu snætt kvöldverð og voru
sest við sjónvarpið hafði hann