Afturelding - 01.12.1986, Blaðsíða 18

tekið gleði sína á ný. En allt í
einu hvarflaði hugur hans aftur
að atburðunum í járnbrautar-
lestinni.
Ég á Krist, hafði konan sagt,
og það var auðséð að það var
eitthvað sem var henni mikils
virði.
En hvers virði voru trúar-
brögðin honum? Þeirri spurn-
ingu átti hann erfitt með að
svara. Hvers konar trúarbrögð
aðhylltist hann? Hann varð að
viðurkenna að þau skiptu hann
litlu í daglegu lífi.
Það var eitthvað annað í fari
þessarar gömlu konu. Innileik-
inn í málrómi hennar bar vitni
um að þetta skipti hana máli. Af
hverju hafði hann reiðst, hann
sagði bara sannleikann við hana
og hún hafði ekki svarað fyrir sig
í neinni mynd.
Hann rak þessar áleitnu hugs-
anir á flótta og fór fram í eldhús
til konu sinnar, sem stóð við
bakstur. Þetta var á Þorláks-
messu og öllu varð að Ijúka fyrir
morgundaginn. Enn var margt
ógert, því móðir hennar var
heilsuveil.
Sjálf voru þau barnlaus, svo
sjálfsagt þótti að þau héldu jólin
hjá tengdaforeldrum hans. For-
eldrar hans töldu sig trúleysingja
og lögðu lítið upp úr jólahaldi.
Elsa Michelson ólst upp í
góðu, kristnu heimili og henni
fannst eðlilegt að sjá foreldra
sína lesa í Biblíunni og biðja til
Guðs. Hún mundi mjög vel eftir
því þegar Ove var námsmaður
og kom í fyrsta sinn heim með
henni. Hún gat séð að hann
skildi hvorki upp né niður í því
þegar pabbi hennar bað borð-
bæn, en hann gerði heldur engar
athugasemdir við kristindóm
foreldra hennar.
Nú hafði hann sagst aðhyllast
trúarbrögð. Skyldi hann geta
sagt í hverju þau voru fólgin?
Henni hafði ekki verið alveg ljós
munurinn á því að eiga trúar-
brögð og að eiga Krist, eins og
konan hafði sagt, fyrren nú þeg-
ar því var stillt upp sem and-
stæðurn. Heiðingjarnir áttu sín
trúarbrögð, en þeir áttu ekki
Krist. Og hvað um hana sjálfa?
Hvar stóð hún?
Nú ætluðu þau að halda há-
tíðlega fæðingu Jesú. Jesús var
líka Kristur. Óumræðileg gleði
svall í brjósti hennar. Jesús er
yndislegt nafn, söng fyrir eyrum
hennar. Hún þráði að tala við
mann sinn um þýðingu þess að
eiga Jesú Krist.
Ove Michelson tók eftirgleði-
svip konu sinnar, en hann taldi
hann stafa af ánægju yfir að vera
í bernskuheimili hennar og að
haldajólin þar.
Það var ekki fyrr en þau gengu
til náða að tækifæri gafst til að
tala í alvöru.
— í dag töluðum við um að
eiga trúarbrögð eða að eiga
Krist, sagði hún. Ég hef reynt
muninn á þessu tvennu á merki-
legan hátt nú í kvöld. Þegar ég
var að hugsa um þetta, var eins
og hjartað í mér ætlaði að
springa af undrun og gleði. Jesús
er lausnin. Ef þú hefðir spurt
konuna hefði hún líkast til sagt:
Ég á Krist.
Hann svaraði ekki og hún
hafði á tilfinningunni að hann
þyrfti tíma til að hugsa um mál-
ið, svo hún gaf sér góðan tíma til
að búast til hvíldar. Hún vissi að
hann skildi hlutina ekki á sama
hátt og hún, sem var alin upp
með nafn Jesú á vörum. Þetta
var mjög framandi fyrir Ove.
Jesús hafði ávallt verið raun-
verulegur í hennar augum, þó
ekki á sama hátt og nú. Fyrir
honum var Jesú nafn óraunveru-
legt og þoku hulið.
— Er þér Ijós munurinn?
spurði hún.
— Ég er viss um að maður
grúskar ekki til botns í þessu,
heldur verður maður að biðja,
sagði Ove stillilega.
Án þess að mæla orð kraup
hún á kné, eins og hún hafði svo
oft séð foreldra sína gera. Hann
leit undrandi á hana eitt augna-
blik, en svo kraup hann við hlið
hennar. Þau krupu lengi án þess
að tjá hugsanir sínar í orðum, en
svo fóru orðin að streyma og þau
gátu tekið undir með frú Nilson:
Ég á Krist. . . .
Elsa sagði foreldrum sínum
frá þessu og því sem leiddi til
bænarinnar.
— Það hafa eflaust verið
margar ástæður, sagði mamma
hennar brosandi. Margar bænir
hafa stigið upp fyrir ykkur, að
Jesús yrði ykkur raunverulegur.
Ove Michelson þótti undar-
legt að sitja í kirkjunni á að-
fangadagskvöld og syngja:
„ . . .1 dag er Kristur Drottinn
fæddur
í Davíðs helgu borg. . . .“
Hann sá gömlu konuna fyrir
sér og heyrði orð hennar: Ég á
Krist. Nú skildi hann hvað hún
átti við.
Þessi jól voru undursamleg
fyrir þau öll fjögur og Ove og
kona hans fóru ekki heim fyrr en
eftir nýár. Á heimleiðinni var
nóg pláss í lestinni.
Þegar Ove gekk aftur eftir
vagninum til að finna sæti,
stansaði hann snögglega við einn
klefann. Við gluggann sat gamla
konan. Hann gekk inn og settist
gegnt henni. — Þakka þér fyrir
jólagjöfina, sagði hann.
Hún leit forviða á hann, en
þekkti hann brátt og bros færðist
yfir andlit hennar. Elsu Michel-
son, sem sat við hlið manns síns,
þótti andlit gömlu konunnar hið