Alþýðublað Hafnarfjarðar - 29.05.1956, Side 3
ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
3
»Sjálfstæðishugsjón“ íhalds
ins í framkvæmd:
flokkur, sem kennir sig vid
sjáfstnði berst fgrir vnrnn-
legri hersetu í Inndinu n
friðnrtímum
I kosningura þeim, sem fram i
undan eru, verða það einkum 2
mál, sem afstaða hvers kjósenda
til flokkanna hlýtur að mótast að
verulegu leyti af. Þessi mál eru
efnahagsmálin og varnarmálin.
Um varnarmálin hefur verið
þyrlað upp miklu moldviðri á
undanförnum árum. Sérstaklega
hefur málflutningur kommún-
ista og Þjóðvarnarmanna verið
villandi og óábyrgur. Það er því
nauðsynlegt, að rifjaðar séu upp
helztu staðreyndir í málinu.
Það er þá fyrst til að taka, að
íslendingar gerðust aðilar að
Norðtir-Atlantshaf sbandalaginu,
þegar það var stofnað árið 1949.
Astæðan fyrir stofnun þessa
bandalags var vaxandi ófriðar-
og árásarhætta í Evrópu. Komm-
únistahættan fór vaxandi. Hinn
geðsjúki einvaldur, Stalin, var
búinn að innlima í Rússland
hvert smáríkið af öðru og í öðr-
um löndum var hann búinn að
koma á kommúnistiskum lepp-
stjórnum, sem í einu og öllu lutu
vilja hans. Berlínardeilan sýndi
glöggt, að við öllu mátti búast
af hendi Rússa. Þeir voru gráir
fyrir járnum og höfðu ekki
minnkað herafla sinn eins og lýð-
í'æðisþjóðirnar gerðu eftir síð-
i-istu heimsstyrjöld. .Lýðræðisrík-
in sáu því, að ef þau áttu ekki
að standa berskjölduð og óvið-
búin, ef Rússar hyggðust færa
út kvíarnar enn meir en orðið
var, yrðu þau að standa saman
og mynda með sér öflug varnar-
samtök. Og þessi varnarsamtök,
sem stofnuð voru, er Norður-At-
lantshafsbandalagið. íslendingar
gerðust aðilar að þessu banda-
lagi strax við stofnun þess og
lýstu þar með yfir, að þeir vildu
hafa samstöðu með öðrum lýð-
ræðisþjóðum til verndar friði og
öryggi í heiminum. Jafnframt
viðurkenndu þeir þá augljósu
staðreynd, að eina raunhæfa að-
gerðin til þess að draga úr árás-
arhættunni væru sameiginlegar
varnir lýðræðisríkjanna. En i
sambandi við þátttöku Islands í
bandalaginu, var það skýrt tek-
ið fram, af hálfu íslendinga, og
viðurkennt af öðrum bandalags-
ríkjum, að Islendingar þyrftu
ekki að stofna eigin her eð^ hafa
erlendan her hér á landi gegn
eigin vilja. Oll ákvörðun um það
er í höndum íslendinga sjálfra
og engra annarra.
Höfutilgangi bandalagsins, að
sporna við frekari útþenslu og
yfirgangi Rússa, hefur verið náð.
En annar aðalþátturinn, sá að
draga úr ófriðarhættunni kom
ekki strax í ljós, heldur fór ófrið-
arhættan vaxandi og náði há-
marki 1951 þegar Kóreustyrjöld-
in geisaði og flestar þjóðir Nor-
ur-Atlantshafsbandalagsins voru
orðnar þátttakendur í henni. Þá
var ástandið orðið þannig, að bú-
ast mátti við heimsstyrjöld hve-
nær sem væri. Vegna þessa al-
varlega ástands, og til þess að
gera varnir lýðræðisríkjanna,
sem öflugastar, var ákveðið að
fá hingað til landsins bandarískt
herlið á vegum bandalagsins.
Núna, 5 árum seinna, er það
almennt álit þeirra, sem bezt til
þekkja, að ófriðarhættan sé
miklu fjarlægari en áður var. —
Það, sem veldur því, er einkum
tvennt. I fyrsta lagi, að nýir menn
eru komnir til valda í Rússlandi,
og þó að þeir séu óútreiknanleg-
ir, eins og alltaf hlýtur að vera,
þar sem einræði ríkir, þá eru þeir
þó taldir skárri, en sá sem á und-
an þeim réði. Og í öðru lagi er
ástæðan sú, að breytt viðhorf hef-
ur skapazt við það, að báðir að-
ilar hafa yfir að ráða svo ægileg-
um morðvopnum, og að Rússar
muni þess vegna hafa liægt um
,sig. En með hliðsjón af þessu
breytta viðhorfi, þá samþykkti
Alþingi í vor, fyrir frumkvæði
Alþýðuflokksins og Framsóknar-
flokksins, að endurskoða slculi
varnarsamninginn með það fyr-
ir augum, að herinn hverfi af
landi burt.
Enginn vafi er á því, að þegar
menn íhuga þetta mál og gera
sér grein fyrir öllum aðstæðum,
þá muni þeir komast að raun um,
að sú stefna sem þessir flokkar
hafa markað sér í þessu máli og
utanríkismálum yfirleitt, sam-
rýmist bezt skoðun og hagsmun-
um alls þorra Islendinga. Megin-
þorri Islendinga vill vafalaust
hafa samstöðu og halda góðri
sambúð við hin vestrænu lýð-
ræðisríki og hefur megnustu ó-
beit á einræðinu og kúguninni í
austri. Þeir telja það ekki eftir
sér að leggja sinn skerf fram til
verndar frelsi sínu og annarra,
þegar þess gerizt þörf, jafnvel þó
óþægindi og vissar hættur séu
því samfara. En þegar ástandið
breytist til batnaðar, þá er líka
jafnsjálfsagt, að sú hætta, og þau
óþægindi, sem orsakazt af dvöl
erlends herliðs í landinu, verði
fjarlægð.
Afstaða kommúnista til þessa
máls vekur enga undrun. Þeir
hafa lagt blessun sína yfir allar
ofbeldisaðgerðir Rússa. Stefna
þeirra er að koma liér á sams
konar stjórnarfari, og þar hefur
ríkt. Það er þeirra draumur. Það
væri því í algerri mótsögn við
eðli þeirra og tilgang, ef þeir
aðhefðust nokkuð það, sem yrði
til þess að þessi draumur þeirra
rættist ekki.
Hins vegar vekur afstaða Sjálf-
stæðisflokksins því meiri furðu.
Þessi flokkur, sem kennir sig við
sjálfstæði, hefur valið sér það
hlutverk, að berjast fyrir varan-
legri hersetu á íslandi. Hann hef-
ur rofið þá einingu, sem ríkt hef-
ur um að hér skuli ekki vera her
lengur en þörf krefur, og neitar
að viðurkenna þann óumdeilan-
lega rétt Islendinga, að þeir ein-
ir hafi rétt til að ákveða hvenær
herinn skuli fara, en vill fram-
selja ákvörðunarréttinn í hendur
erlendra aðila. Hvert atkvæði,
sem Sjálfstæðisflokkurinn fær,
er samþykki við þessa stefnu. —
Kjósendahópur hans ætti því
sannarlega að vera þunnskipað-
ur svo sem málstaðnum hæfir.
þg1-
Kommúnistar og
íhaldið í samvinnu
Á fundum sínum á Austur-
landi mun Bjarni Benediktsson
hafa látið þau orð falla, að Sjálf-
stæðisflokkurinn og kommún-
istar ætluðu sér að vinna saman
eftir kosningar.
Hér í bæ er starfsfólk Sjálf-
stæðisflokksins farið að benda
fólki á, að rétt sé að kjósa Geir
Gunnarsson. Samvinna þessara
tveggja flokka er því hafin hér
í bænum.
— Ilverjm l»er að
þakka?
(Framhald af bls. 4)
ur ekki lengur þagað við. Þess
vegna er þessi smágrein skrifuð
til að sýna, hve heiðarlegir Sós-
íalistar eru í samstarfi sínu við
Alþýðuflokkinn, og jafnframt til
að rifja upp fyrir bæjarbúum,
hvað þeir eiga að þakka hverjum
hinna þriggja flokka, er fulltrúa
eiga í bæjarstjórn, í fiskiðjuvers-
málinu. Og það er þetta:
Sj álf stæðisf lokkurinn
hefur bæði leynt og ljóst
barizt gegn byggingu f isk
iðjuvers á vegum Bæjar-
útgerðarinnar.
Sósíalistaflokkurinn
hefur stutt málið með at-
kvæði sínu í útgerðarráði
og bæjarstjórn og síðan
rógborið Alþýðuflokkinn
fyrir að hrinda málinu í
I framkvæmd.
Alþýðuflokkurinn hef-
ur notið stuðnings Sósíal-
istaflokksins við að fá
nauðsynlegar samþykkt-
ir gerðar í útgerðarráði og
bæjarstjórn, en að öðru
leyti er undirbúningur
byggingarinnar og allar
framkvæmdir í málinu
Alþýðuflokknum að
þakka.
= Nr. 13/1956.
| TILKYNNING
1 Innflutningsskrifstofan hefur ákveðið eftirfarandi há-
| marksverð á benzíni, og gildir verðið hvar sem er á land-
= inu.
Benzín, hver lítri ........ kr. 2.16.
Söluskattur og framleiðslusjóðsgjald er innifalið í verðinu.
Ofangreint hámarksverð gildir frá og með 19. maí 1956.
| Sé benzínið afhent í tunnum má verðið vera 3 aurum hærri
| hver lítri.
Reykjavík, 18. maí 1956.
| Verðgæzlustjórinn.
'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiinniiiiiminKmiimiiminiiimminiimiimiiiumiimimnimmnntnnnnM,,
Draumur að rætast
Þegar Hannibal Valdimarsson
var formaður Alþýðuflokksins
1953, og frambjóðandi hans á
Isafirði, dreymdi hann um að
samstarf mætti takazt milli Al-
þýðuflokksins og Framsóknar, og
þá vann hann vel og dyggilega
að því að gera þennan draum
að veruleika. Þau orð, sem hann
sagði þá, eru enn í fullu gildi,
og eiga nú vel við, þegar þessi
óskadraumur hans er að rætast.
Hann sagði í Skutli 5. júní 1953:
HÆKJUKERFIÐ AÐ BILA.
Og nú er allt útlit fyrir, að
hækjukerfið sé að bila. Þá set-
ur kvíða að Morgunblaðinu, og
þungar harmstunur heyrast jafn-
framt frá málgagni kommúnista,
Þjóðviljanum. Og krókódílstárin
hrökkva eins og haglél af hvörm-
um ritstjórans. En það er þjóðin,
sem fagnar því, að íhaldið skuli
nú standa eitt uppi og þó klofn-
að í tvennt, vegna innri óheil-
inda, sem hlutu að sundra því
fyrr eða síðar.
Viðleitni Þjóðviljans í þá átt
að koma því inn lijá þjóðinni,
að Alþýðuflokkurinn sé þegar
búinn að selja Framsóknar-
flokknum sál sína og sannfær-
ingu fyrir nokkia tugi atkvæða
og „stórlán“, eins og hann seg-
ir, frá Sambandi ísl. samvinnu-
félaga og Olíufélaginu h.f.“, er
vesæl viðleitni til rógburðar, en
á enga stoð í veruleikanum.
Það er einmitt liinn mikli
styrkur Alþýðuflokksins nú, að
hann stendur einn og öllum ó-
háður, nema fólkinu, sem hann
þjónar, íslenzkri alþýðu.
Hann horfir upp á það róleg-
ur, ef Framsóknarflokkurinn vill
halda áfram að vera íhaldshækja.
Hann veit, að þá rnundi megin-
þorri fólksins, sem stutt hefur
Framsókn, ganga undir merki
Alþýðuflokksins og efla hann til
sjávar og sveita, eins og gerzt
hefur annars staðar á Norður-
löndum.
FRAMTÍÐIN KALLAR.
En ef Framsókn snýr við blað-
inu og lætur íhaldið sigla sinn
sjó ,þá er líka gott. Þá er Alþýðu-
flokkurinn trygging fyrir því, að
hækjukerfið er rir sögunni, brot-
ið niður fyrir fullt og allt. — Á-
standið í heiminum veldur því,
að kommúnistar geta ekki af allri
auðmýkt sinni troðið sér í hækju-
hlutverk sitt hjá íhaldinu, og er
það þó hvorugra dyggðum að
þakka.
Og þá er runnið upp tíma-
bilið, þegar hægt er að sameina
íslenzka alþýðu um fullnýtingu
atvinnuveganna, stórátök í
byggingamálum fólksins til
sjávar og sveita, samfellda at-
vinnu lianda öllum, sem vilja
vinna við lífræn framleiðslu-
störf, gerbreytingu á afurða-
sölumálum þjóðarinnar og inn-
flutningsmálum og endur-
skipulagningu á viðskipta-,
banka- og utanríkismálum
liennar.
Þannig mætti lengi telja. —
Þá getur fyrst runnið upp það
hreinsunar- og umbótatímabil,
sem þjóðina hefur lengi dreymt
um á undanförnum árum.
Og það er það gleðilega, að
slíkt tímabil hlýtur að verða
söguöld Alþýðuflokksins. Þar
kemur hinn einangr-aði, ósam-
starfhæfi kommúnistaflokkur
ekki til greina.
Þessi auðsæju sannindi eru
líka ljós miklum hluta alþýðu-
stéttanna. Og þess vegna mun
fylgið einmitt hrynja af komm-
únistum í þessum kosningum,
en straumurinn, eins og þegar
er augljóst liggja yfir til Alþýðu-
flokksins. Því sterkari sem hann
verður að kosningunum loknum,
því fyrr getur hið nýja tímabil
hafizt.
Og það er skylda verkafólks,
sjómanna, iðnaðarmanna og
bænda að hrista nú af sér öll
bönd, sameina orku allra vinn-
andi stétta og binda skjótan enda
á íhaldsstjórnarfarið í landinu.
Með verkalýðshreyfingu og sam-
vinnusamtök fólksins að baki sér
er þetta auðvelt verk, en kostar
að vísu rösklega baráttu í bili,
bæði við einræðisöflin og aftur-
haldið. Og hver telur slíkt eftir
sér, þegar hugur fylgir máli og
framtíðin kallar?
Hannibal Valdimarsson.