Alþýðublað Hafnarfjarðar - 16.06.1956, Blaðsíða 1

Hafnfirðingar!
EMIL JÓNSSON
skal sigra 24. júní
ALÞYD UBLAÐ
Alþýðuflokksfólk!
Leggið ijkkar skerf
í kosningasjóðinn.
IHIAJFI^A,IRl IF Jl ARiD AIR
XV. ARGANGUR
HAFNARFIRÐI, 16. JUNI 1956
11. TÖLUBLAÐ
Sameining alþýðunnar
og sundrungarmenn
Islenzk alþýða hefur lengi átt í vök að verjast, gegn alls kon-
ar yfirgangi og kúgun, af hálfu bæði erlendra og innlendra aðila.
Það var fyrst þegar hún lærði að þoka sér saman, til sameigin-
legra átaka, að úr fór að rætast. Samtökin liafa fært henni þá sigra
sem unnlst hafa. Það er því ekki að undra þó að mönnum hafi
lærzt að skilja gildi samtakanna og óski einskis frekar en full-
kominnar samstöðu íslenzkrar alþýðu, bæði um verkalýðsmál og
á hinum pólitíska vettvangi. Því aðeins er nokkurra sigra að vænta
að alþýðan, hið vinnandi fólk til sjávar og sveita, geti staðið saman.
Til er þó hér á landi hópur
manna, sem er annarar skoðun-
ar. Þessi hópur tók sig út úr
alþýðusamtökunum 1930 og
stofnaði Kommúnistaflokk Is-
lands. — Hann klauf samtök
hins vinnandi fólks á Islandi. —
Það var hans fyrsta ganga. Þess-
ir menn töldu sig til þess borna
að gegna einhverju forustuhlut-
verk innan alþýðusamtakanna
og móta starf þeirra á byltingar-
grundvelli, í stað þeirrar lýðræð-
isþróunar sem yfirgnæfandi
meirihluti íslenzks verkalýðs
fylgdi.
★ Orð Brynjólfs.
Brynjólfur Bjarnason, þáver-
andi og núverandi foringi þessa
hóps skrifaði um þær mundir í
grein einni þessi eftirtektarverðu
orð:
„Það er jafn fjarri sanni, að
hinn pólitíski forustuflokkur
verkalýðsins geti safnað allri
stéttinni innan vébanda sinna
og að allur herinn geti verið
herráð.“
Þarna var ekkert verið að
mylja utan iir því. í „forustu-
flokknum" eiga ekki sæti nema
hinir útvöldu — herráðið. —
Hinir geta því aðeins fengið að
fylgjast með að þeir uni forustu
„herráðsins". Þetta hefur greini-
lega komið fram síðar, þó að
ekki liafi verið sagt eins opin-
skátt og þarna er gert. Klofn-
ingsstarfsemi kommúnista átti
ekki miklu fylgi að fagna meðal
íslenzks verkafólks á meðan hún
kom fram með sínu rétta and-
liti á árunum um og eftir 1930.
★ Klofningurinn 1938.
Þá var gripið til nýs ráðs.
Kommúnistarnir vissu að
hugsunin um algera samstöðu,
og sameiningu verkalýðsins átti
mikinn og djúpan hljómgrunn i
brjóstum íslenzkrar alþýðlu og
það var ákveðið að nota sér. —
1938 létu þeir því það boð út
ganga, að nú óskuðu þeir einskis
frekar en að Kommúnistaflokk-
urinn sameinaðist aftur Alþýðu-
flokknum, sem þeir höfðu klofið
sig út úr fyrir 8 árum. Hins veg-
ar var þess vandlega gætt, þeg-
ar til þess kom að ræða nánar
þessa sameiningu, að setja fyrir
henni þau skilyrði, sem Alþýðu-
flokksfólk gæti ekki gengið að,
og þá látið nægja í það sinn að
sölsa til sín það fólk úr Alþýðu-
flokknum sem trúði því að þessi
tilraun þeirra væri ærlega meint.
Með þeirri viðbót sem kornrn-
únistum tókst að kljúfa út úr Al-
þýðunokknum 1938, var svo
myndaður „Sameiningarflokkur
alþýðu, sósíalistaflokkurinn".
Kommúnistaflokkurinn — her-
ráðið — falinn á bak við tjöld-
in, en þess þó vandlega gætt að
hann réði öllu um starf og stefnu
hins nýja flokks.
Blint fylgi með
Rússum.
Sambandið við hinn alþjóð-
lega kommúnisma leyndi sér
ekki og skilyrðislaus afstaða með
öllu sem gerðist í Rússlandi var
mest áherandi þátturinn í blaði
flokksins. Það var sama á hverju
valt í því landi —allt var það
lofsungið í Þjóðviljanum. Arás-
arstyrjöldin á Finnlandi —
bandalagið við Hitlers hreinsan-
irnar miklu, þegar milljónir sak-
lausra manna voru ýrnist drepn-
ir eða fluttar í útlegð — allt var
þetta gott og blessað í augum
,,herráðs“ „forustuflokksins“. —
Og þegar blaðinu var snúið við
— baráttan hafin gegn Hitler —
og Stalin úrskurðaður geðsjúk-
ur fjöldamorðingi. — Þá var það
líka gott í þeirra augum. Þessu
var íslenzkri alþýðu ætlað að
fylgja í blindni. En íslenzk al-
þýða vildi bara ekki fylgja þessu
skilyrðislaust. Þá var enn hreitt
yfir nafn og númer og ný „sam-
einingarherferð“ ákveðin. Og
nú var Alþýðusambandi Islands
beitt fyrir. Það var ekki hikað
við að stofna til átaka og klofn-
ings í verkalýðshreyfingunni —
til viðbótar við þann klofning
sem framkvæmdur hefur verið
í hinum pólitísku samtökum al-
þýðunnar, allt undir yfirskini
sameiningarinnar.
Eining alþýðunnar.
„Eining alþýðunnar er hin
mikla pólitíska nauðsyn“ var ein
fyrirsögnin í blaði þessara sundr-
ungármanna nú í vikunni. „Nú
eru kosningarnar okkar kjara-
barátta“ stendur í Vegamótum
síðustu. Þetta síðasta er að vísu
ekkert nýtt fyrir okkur Alþýðu-
flokksmenn, en það er sennilega
nýmæli fyrir „forustuflokkinn“
því að 1933 skrifaði Brynjólfur
Bjarnason:
„Nú er það verkefni sósíal-
demókrata að viðhalda trúnni
á lýðræðið — og telja alþýð-
unni trú um ,að með kjörseðl-
inum sé hægt að framkvæma
sósíalismann og losa alþýðuna
úr ánauðinni. Með þessu móti
gerast þeir aðal stoð og stytta
hurgeisastéttarinnar."
Hvað skyldu þeir, sem nú vilja
hefja kjörseðilinn á loft í stað
verkfallsbaráttunnar, liafa að
segja um þessi ofanrituðu orð
foringjans í „forustuflokknum.“
Alþýðubandalagið.
Alþýðubandalagið svokallaða
sem nú er stofnað til að gæta
hagsmuna íslenzks verkalýðs. —
Það er augljóst þegar af þeirri
ástæðu að kommúnistarnir í
„forustuflokknum“ standa ein-
angraðir. Allir hinir flokkarnir
hafa neitað að ganga til sam-
starfs við þá, og einir geta þeir
engu urn þokað.
Þetta svokallaða Alþýðubanda
lag er stofnað fyrst og fremst til
að hylja hina pólitísku nekt
„forystuflokksins" — kommún-
istanna — herráðsins, — sem í
sinni ofstækisfullu trú á hinn al-
þjóðlega kommúnisma, og með
sinni skilyrðislausu afstöðu með
öllu sem gerist í Rússlandi víla
ekki fyrir sér að sundra þeim,
sem saman eiga að standa til
þess að geta þjónað sínum mál-
stað, þó að það sé gert á kostn-
að íslenzkrar alþýðu.
^ Stefnuskrá Alþýðu-
sambandsins.
Alþýðuflokkurinn og Fram-
sóknarflokkurinn hafa byggt
upp sína stefnuskrá á þeim
grundvelli, sem Alþýðusamband
Islands hefur lagt, með hags-
muni vinnandi manna hér á
landi fyrir augum, en án nokk-
urra erlendra aukasjónarmiða.
En eftir að samkomulag tókst um
þetta milli flokkanna, og eftir að
sýnt var, að miklar líkur voru
fyrir því, að þessir flokkar
mundu geta fengið þann þing-
(Framhald á bls. 3)
Hnekkjum yfirráðum
íhaldsins í lánasloín-
unum!
Þegar íhaldinu er orðið það
ljóst, að yfirráð þess eru í hættu,
ætlar það að tryllast.
Alveg nýverið hefur það rek-
ið upp „raunakvein" mikið yfir
því, að völd þess í bönkunum
og peningastofnunum séu í
hættu, ef kosningarbandalag Al-
þýðuflokksins og Framsóknar-
flokksins gangi með sigur af
hólmi í þessum kosningum.
Við, sem erum í Alþýðuflokkn-
um vjtum betur en flestir aðrir,
hve peningastofnanir hafa verið
lokaðar fyrir okkur og hve litla
hjálp við höfum getað fengið
þar. Hitt höfum við oft séð og
heyrt, að þegar menn þeir, sem
meðlimir eru í flokksfélögum
Sjálfstæðisflokksins hafa leitað
til lánsstofnanna, hafa allar
hurðir hrokkið upp og þeir geta
tryggt sér og fyrirtækjum sínum
örugga afkomu.
Nú ærist íhaldið við þá tilhugs-
un að missa þessi yfirráð. „Flokk-
ur allra stétta“ má ekki af því
vita að réttlæti sé til í fjármálum
og peningastarfsemi hjá íslenzku
þjóðinni.
Verum samtaka, hafnfirzkir
kjósendur að hnekkja ótakmörk-
uðum yfirráðum íhaldsins yfir
sparifé þjóðarinnar — a-f-b
Afburða goður fvindnr
I Bæjarbiól
Alþýðuflokkurinn og Framsóknarflokkurinn boðuðu til
sameiginlegs kjósendafundar í Bæjarbíói fimmtudaginn 14.
þessa mánaðar.
Ræðumenn voru þeir Emil Jónsson, frambjóðandi Alþýðu-
flokksins í Hafnarfirði, Hermann Jónasson, formaður Fram-
sóknarfloldksins, Aki Jakobsson, lögfræðingur, frambjóðandi
Alþýðuflokksins á Siglufirði og prófessor Gylfi Þ. Gíslason,
alþingismaður.
Fundarstjóri var Arni Gunnlaugsson, lögfræðingur. Fluttu
ræðumenn afburða snjallt mál, sem tekið var mjög vel af
fundarmönnum. Létu áheyrendur í ljós mikla lirifningu, og
voru staðráðnir í því, að gera sigur Emils Jónssonar sem
mestan hinn 24. júní næstkomandi.
Að lokum mælti fundarstjórinn, Ami Gunnlaugsson, nokk-
ur hvatningarorð til fundarmanna og brýndi þá til samstilltra
átaka fyrir sem glæsilegustum sigri Emils Jónssonar við í
hönd farandi kosningar.
Það er allra manna mál, að fundurinn hafi verið sá lang
fjölmennasti og áhrifaríkasti kosningafundur, sem haldinn
hefur verið hér í Hafnarfirði, en fundinn sóttu á fimmta
hundrað manns.
I fundarlokin risu menn úr sætum sínum og hrópuðu
ferfalt húrra fyrir velferð bæjarfélagsins.