Gamanblaðið - 01.02.1917, Qupperneq 1

2. BLAÐ
GAMANBLAÐIÐ
KEMUR ÚT VIÐ OCi VIÐ MEÐAN SÉST TIL MÁNA
1917
Draugurmn í Tungu
og
drengirnir úr Reykjavík.
það er svo mörgu logiö, aö
þaö er ómögulegt aö vita hvaö
er satt og hvað er logiö. það
skal því látið ósagt, hvort sagan
ai draugnum í Tungu og drengj-
unum úr Reykjavík er sönn, en
hún er hér höfð eftir stúlku sem
saumar rúllupilsur í sláturtíðinni
fyrir móðir stúlku, sem er vin-
stúlka stúlku, sem stúlka, sem er
máikunnug stúlkunni minni þekk-
ir, og hún var einusinni rétt
komin að því, að ráða sig í kaupa-
vinnu á næsta bæ við Tungu,
svo það er ekki beint ástæða til
þess að rengja söguna.
<* *
Ðraugagangurinn i Tungu var
eKkert leyndarmál. Bóndinn 1
Tungu haföi því aldrei reynt að
lara þess á leit við drengi úr
Reykjavík að þeir færu til sín
yfir sumartímann. Enn þettavor
var hann í vinnufólkshraki, eins
og gerist, og réöi því af að ráða
til sín tvo Reykjavíkur-drengi
ytir sumartímann. (Hann hafði
þá tvo vegna draugagangsins).
Annar drengurinn hét Marteinn
og var kallaður Lúther, en stund-
um Matti, en hinn hét Friðrik og
var ýmist kallaður Barbarossa,
eða Frikki.
Undir kvöld, daginn sem dreng-
irnir komu, vaknaði Tungumóri
við það að talað var hátt réttvið
hlöðugaflnn, þar sem hann svaf
á loftinu. Heyrbi hann þá að
sagt var að Lúther og Barbar-
ossa væru komnir að Tungu.
Varð honum mjög bilt við þessa
"fregn, því Húsavíkur-Lalli, sem
er veí mentaður eins og margir
þingeyingar, hafði sagt honum
sögur af þeim báðum, einkum þó
af Lúther; Hann hélt sig því
inni alia nóttina, og auðvitað
næsta dag líka, því draugar eru
ekki svoleiðis að spankúlera út
um hlað um hábjartan dag, þó
margir menn séu að draugast úti
á nóttinni. Næsta kvöld var
Tungu-Móri í mestu vandræðum,
því hann átti von á írafellsmóra.
10 kr.
verð1au n
fyrir að ráða gátu.
Nánar í næsta biaði.
Hann þorði ekki fyrir sitt auma
draugslíf að fara út og á móti
honum, til þess að vara hann við,
því hann hafði heyrt bónda tvis-
var kalla á Martein, og dró af
því, að þeir Lúther væru ennþá
á bænum.
þegar leið að miðnætti fór
Móri að verða alvarlega smeikur
um að þeir Lúther og Barbar-
ossa hefðu kveðið niður írafells
nafna hans. En rétt þegar klukk-
an var tólf, kom Írafells-Móri
upp á hlöðuloftið. Var hann
hinn rólegasti og reykti vindil
eins og lifandi maður. þótti
Tungu-Móra sem hann hefði
heimt nafna sinn úr Himnaríki og
sagði honum hvílík heljarmenni
væru komin að Tungu. þá hló
írafells-draugurinn dátt, og sagði
honum að þetta værudrenghnokk-
ar tveir sem fengnir hefðu verið
til þess að vaka yfir túninu*
Bauðst hann til þess að hræða
þá svo þeir myndu eftir því, og
skyldi það vera hefnd fyrir
hvernig þeir höfðu — óafvitandi
þó — hrætt kunningja hans.
Draugarnir átu nú mat, sem íra-
fells-Móri kom með, og þegar
þeir höfðu lokið snæðingi kveikti
Írafells-Móri sér í vindli, (því
honum var altaf gefið nóg tóbak)
en Tungu-Móri fékk hjá honum
í nefopið (því drauga vantar nef).
Nóttin er ekki lengi dimm, í Mai.
það var því nær albjart þegar
Írafells-Móri labbaði reykjandi út
á tún til þess að hræða strákana.
Hann tók ekki á sig neitt ægi-
legan svip, því hann hélt að þeir
mundu verða viti sínu fjær óðar
og þeir sæju hann, en reyndin
varð önnur. Drengirnir sátu á
túngarðínum með nokkur hrúts-
horn, og mældu með seglgarns-
spotta hvert væri lengst.
Frikki sem kom fyr auga á
drauginn, sló á lærið og sagði:
„Hvert þó í eldsúran! Spaugelsi
með vindil í kjaftinum! þetta er
betra en draugamyndin sem var
í bíó!“
Draugurinn nam staðar, svo
hverft varð honum við að dreng-
irnir skyldu ekki hræðast hann,