Gamanblaðið - 01.02.1917, Blaðsíða 2
GAMANBLAÐIÐ
jafnframt því sem honum sár-
gramdist, hve óvirðuglega var tal-
að til hans, Írafells-Móri — lands-
þektsdraugs.
„Ég er Írafells-Móri“ sagði
draugurinn þóttalega.
Frikki stóð upp og tók ofan.
„Eg heiti Friðrik Pálsson, er
stundum í gamni kallaður Bar-
barossa. þessi sómamaður sem
þarna situr er Marteinn Pétursson
— kallaður Luther. þú ert nú
ekki sem bölvuðust afturganga®
bætti hann við.
„því eruð þið ekki hræddir“
spurði drangurinn og lét glamra
tennurnar.
„Ha! Kannske við ættum að
vera hræddir við þig? þú ert
aumi fjandinn! Hefur ekki einu
sinni horn! Eg held eg verði að
hjálpa þér um þetta hérna" sagði
Matti, og um leið senti hann
hrútshornínu beintframan í draug-
inn, sem misti vindilinn og tók
til fótanna heim á hlöðuloft.
Tungu-Móri heyrðl háværan
drengjahlátur, og komst í
gott skap við það. (það væri
aumi bölvaður draugurinn sem
ekki gleddist við glaðværan
drengjahlátur!) En rétt á eftir
kom Írafells-Móri þjótandi inn
spreng-móður og bálvondur; og
sagði stnar farir ekki sléttar.
Kom þeim nú saman um það
draugunum að þessarar svívirð-
ingar yrði að hefna. Bjuggu þeir
til glóðarhaus úr gatnalli töðu
sem þeir fundu í hlöðunni. Var
hann líkastur selshaus að sjá, og
með glóandi augu. Fanst draug-
unum sjálfum hann vera all-ægi-
legur og læddust nú með hann
út á tún. Drengirnir sátu ennþá
á túngarðinum.
(Frh.)
S I u n g i n n .
Til gimsteinasala, í Vínarborg
kom eitt sinn sem oftar vel búinn
maður og kvaðst vilja kaupa de-
mantshálskeðju. Honum voru
sýndar margar, en honum fanst
engin þeirra nógu skrautleg. Loks
var honum þó sýnd ein, sem hon-
um fanst nógu mikið til koma.
Það var Iang dýrasta keöjan, og
kostaöi hún 50 þús. kr. Maður-
inn tók einkennilega lagaðar öskj-
ur upp úr vasa sínum og Iét fest-
ina í. Síöan vafði hann um hana
pappír og batt um, og að Iokum
tók hann upp hjá sér lakk og sig-
neti og innsiglaði böggulintt. Stakk
honum síðan á sig. Gerði hann
sig þá líklegan til þess aö borga,
en haföi þá enga pettinga á sér.
Tók hann þá böggulinn upp úr
vasa sínum og bað girnsteinasal-
ann að geyrna hanu meðan hann
snöggvast sækti peninga, og nafn-
greindi sig sem Slisikí greifa. Kvaðst
hann koma aftur að vörmu spori.
En hann kom aldrei aftur, og þeg-
ar gimsteinasalinti optiaði innsigl-
aða böggulinn, var hann tómur.
Maöurinn haföi, þegar hann kom
inn í búðina, haft annan böggul
í vasanum aö öllu leyti eins og
þann, sem hann bjó út þar, og
haföi skift um bögglana í vasan-
um.
Gimsteinasalinn sá hvorki mann-
inn né hálsfestina framar, og eng-
inn greifi var t Austurríki sem hét
Slisiki.
Ameríku-Íslendingurinn: í Ame-
ríku kunnum við að nota tímann.
T. d. get eg sagt yður, að eg
kyntist Sesselju minni í byrjun
febrúar, 1. marz trúlofuðumst við,
1. apríl giftumst við og 3. júlí
fæddist Karl litli.
Odýri silki.
Lagleg stúlka kemur inu í búð
og fær aö líta á svuntusilki. Hvað
kostar alinin«, segir hún. »Það
kostar koss hver meter«, segir búð-
armaðurinn. Stúlkan fær mælda
2 metra, og um leið og hún fer
meö silkið segir hún: »Hún atnma
gamla kemur rétt bráðum, þér get-
iö tekið borgunina hjá henni*.
Málarinn: Eg málaöi í fyrra
svo eðlilega mynd af rauðglóand
ofni, að eg hefi ekkert þurft að
leggja í ofninn í vetur í herberg-
inu sem hún hangir í.
Annar málari: Þaö þykir mér
ekki mikið, þvt eg málaöi hér í
vetur mynd af Geir gamla svo
eðlilega og lifandi, aö eg heti orð-
ið ið fara daglega með hana til
Eyjólfs, til þess að láta raka hana
Konan (bálvond): Að þú skul-
ir geta horft framan í mig án
þess að depla augunum.
Maðurinn: Ojá, það er ótrú-
legt hverju maður venst.
Ungfrúin: Hvar keyptuð þið
hringana.
Hin: Hjá Bjarna.
Ungfr.: því keyptuð þið þá
ekki hjá Jóni?
Hin: Nei‘ hjálpi okkur, eg er
f'jórum sinnum búin að bera hring
þaðan.
A. : Hvert heldurðu að sé skað-
legra fyrir aldingarðinn, orrnar
eða smáfuglarnir ?
B. : Ja, eg hafði orma þegar
eg var strákur, og það var bölv-
að, en smáfugla hef eg aldrei haft,
svo eg skal ekki segja um hvert
er verra.