Gamanblaðið - 01.02.1917, Blaðsíða 4

OAMANBLADIÐ
NafnSausir 1
----- _ Frh.
II.
Brynvarða sjóskrímsUð.
En alt í einu datt mér í hug:
er hún lifandi? og við það kom
eg tii sjálfs mín aftur, og fór að
fika mig að þeim enda Hekaus,
er höfuð hennar var á, svo sem
fyr var frá sagt. Andlit hennar
var hvítt; hvítara en þunna hvíta
siíkitreyjan sem nú féll þétt um
bringu hennar og brjóst, og leyndi
engu. Augun voru lokuð og eg
sá ekkert lífsmark með henni.
Eg þrýsti hinum þurru brenn-
andi vörum mínum á hina litlu,
köldu, votu hendi hennar. „Dá-
in“! hljómaði innan í mér, og eg
slepti takinu á flekanum og fór
þegar í kaf. En um leið fanst
mér eg heyra taktföst slög, eins
og í gufuvél. Svo rakst eitthvað
af afli í höfuðið á mér, og eg
misti meðvitundina.
þegar eg raknaði aftur úr rot-
inu var orðið vel hálfbjart. Eg
lá ofan á einhverju hörðu, og
skelfing greip mig sem snöggv-
ast, því eg hélt að eg lægi ofan
á flekanum sem hefði snúist við
og að stúlkan því lægi bundin
undir honum. En á næsta augna-
bliki huggaði eg mig við það,
að hún væri þá dauð fyrir löngu.
Með mikilli áreynslu lyfti eg
höfðinu, og þarna var þá flekinn
rétt hjá mér, og stúlkan ofan á
honum! Hún lá þar bundin, og
hið bjarta hár hennar flaut sem
gull-elfa um hið hvíta ándlit.
Undir mér heyrði eg óaflátan-
lega dimm og taktföst högg, eins
og vél gengi án afláts djúpt niðri
i sjónum, og alt í einu datt mér
i hug þaÖ sem í virtist hugsun
vitstola manns, að eg lægi á kaf-
báts-þilfari sem gutlaði um. Henni
og mér hlaut að hafa skolað upp
á þilfar kafbátsins, það var ótrú-
legt, en þannig hlaut það samt
að vera, því ótrúiegra var það
að við værum á bakinu á hval,
enda eru hvaiir ekki brynvarðir
(eg var rétt orðinn þess vísari,
að eg lá á járn- eða stálplötum).
Nei, það gat ekki verið neinum
blöðum um það að fletta, við
vorum á þilfari kafbáts — eins
þessara hræðilegu morðtóla, sem
svo mjög höföu látið til sin taka
í heimsstríðinu, sem þegar þetta
skeði, alveg nýverið var til lykta
leitt.
Eg heyrði nú mannamál, þrátt
fyrir vindinn og ölduskvampið.
Svo heyrði eg rödd, sem sagði
á framandi tungumáli, sem eg
þó skildi: „Tiibúnir að kafa!
Niður í skipið og lokið turnin-
um. bað er eimskip á stjór-
borða“.
Við að heyra þessi orð, greip
mig hræðsla svo mikil, að ómögu-
legt er að lýsa því með orðum.
Eg — sem þegar hafði álitið að
lífinu væri bjargað — átti nú,
svo illa sem eg var á mig kom-
inn, að kastast á ný út í hið
ólgandi, freyðandi haf, þar sem
mér var dauðinn vís. Eg reyndi
að hrópa, en kom ekki upp
nokkru hljóði; tungan og var-
irnar voru þrútnar af sjávarselt-
unui, og hálsinn var sem reyrð-
ur saman.
Með ákafri áreynslu tókst mér
að rétta upp annan handlegginn
og veifa með honum. Eg heyrði
undrunar og ótta óp fyrir aftan
mig, og mér fanst ópið líkast
himneskum hljómi, því nú vissi
eg að okkur varð bjargað.
Okkur? Já mér, en var hún
enn á lífi?
Nokkrum mínútum seinna lutu
tvö fremur ófríð og skeggjuð
andlit niður að mér, en mér fanst
þau eins fríð og engla-ásýndir.
Eg fann að mér var lyft upp,
og að eg var borinn eftir þilfar-
inu og réttur öðrum inn í stjörnu-
turninn. Svo var eg borinn nið-
ur í skipið. Mér var ennþá
ómögulegt að koma upp neinu
orði, en augnaráð mitt hlýtur að
hafa verið mjög spyrjandi, því
maður sem horfði á mig, hneigði
til mín höfuðið og sagði: „Já,
henni er einnig bjargað, og hún
er lifandi*.
III.
Gestur eða fangi.
það leið lengri eða skemri
tími — hvað langur, veit eg ekki
— að eg var að öllu eða hálfu
leyti rænulaus*. Undarlegar inynd-
ir virtust bera fyrir augu mér og
einkennilegir tónar og hljóð
hljómuðu í eyrum mér; og þó
virtist mér eg stöðugt heyra sama
taktfasta sláttinn sem eg heyrði
rétt um það bil að eg slepti flek-
anum og sökk.
En einn morgun vaknaði eg
— að því er mér virtist eftir
íangan styrkjandi svefn — og
var þá með fullri meðvitund, þó
líkami minn væri ennþá mjög
óstyrkur. þá var það að eg i
fyrsta skifti heyrði einkennilega
rödd; hún var veik og skjálf-
andi en þó mikilfengleg. Rödd-
in var ekki í herberginu, sem
eg var í og eg heyrði henni ekki
svarað. Hver gat það verið sem
hafði þessa einkennilegu rödd.
Og hvaða skip var það sem eg
var kominn á?
' Útg.: Ó. Friðriksson.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz.