Gamanblaðið - 01.03.1917, Qupperneq 1

GAMANBLAÐIÐ
3. BLAÐ
KEMUR ÚT VIÐ OG VIÐ MEÐAN SÉST TIL MÁNA
1917
. ; • i
Draugurmn í Tungu
og
drengirnir úr Reykjavík.
---- Frh.
Ðraugarnir læddust nú hálfbognir
aö drengjunum, og þegar þeir voru
komnir ndgu naerri, risu þeír upp
og sentu glóðarhausnum. Kom
hann niður nokkuð fyrir framan
drengina og valt eftir grundinni,
þar til hann sfaðnæmdist rétt hjá
þeim, og staröi á þá með glóandi
glyrnunum. Varö þeim í fyrstu
mjög hverft við, sem von var, en
átfuðu sig þó fljótt.
»Eldsúran«, sagði Frikki.
Matti sagði ekkert, en stökk niðj j
ur af garðinum, hijóp að glóöar-
hausnum og sló hann með löpp- |
inni svo hann lókst hátt á Ioft og
afrur í áttina til drauganna.
»:Knattspyrna«, hrópaði Frikki,
stökk niður af garðinum og veif-
aði hrútshorni, sem hann héit á,
yfir höföi sér.
ölóðarhausinn kom framan i
mjóhrygginn á Tungu-Móra og fór
þaðan upp á milli rifanna í hon-
um og sat þar fastur. Lagöi Tungu-
Móri þegar á flótta, en Frikki senti
hrútshorninu af hendi, og hefði
það hitt óþyrmilega þann líkams-
hluta, sem menskir menn sitja á,
ef draugar hefðu þann sama líkams-
hluta, en af því svo er ekki, small
hrútshornið í mjaðmarbein draugsins
og varö það til þess, að hann hrað-
aði Uóttanum ennþá meira. Um
írafellsllsmóra er það að segja, að
hann tók til fótanna rí undan nafna
sinum og varö fyrri en hann heim
á hlööuloft. Hvers vegna , hann
flúði, vita menn ekki, en þeir sem
þekkja hann vel, segja, að hann sé
sá smekk draugur, að enginn vaf
geti á þvi leikiö að hann hafi fiú-
ið þá óhemju í islenzkunni, að
kalla sparkið spyrnu. En hvort
sem þetta er rétt eða ekki, þá er
víst að hann tók á rás óðar og
Frikki hafði hrópað »knattspyrna«.
Ekki sáu drengirnir meira til
drauganna þessa nótt, enda var
þess skamt að bíöa að sólin roð-
aði suðvesturfjöllin.
Næsta kvöld vöknuöu draugarnir
snemma og töluðu margt um hvernig
þeir ættu að hefna sin á þessum
strákaskröttum úr Reykjavík. Tungu-
Móri fór niður á gólf til þess að
sækja matinn, sem honum var
skamtaður (honum var altaf skamt-
| að, því annars helti hann niður
mjólkinni, batt kýrnar saman á
i hölununm, gerði gust svo pilsin
i fuku upp um eyrun á stúikunum,
I og alt eftir því). Kom hann aftur
. að vörmu spori — ef hægt er að
j segja það um þá sem ganga á
j köldurn, berum beinum — og var
| f meira Iagi hróðugur. Auk hins
’ venjulega matar Iágu á diskinum 4
sveskjur — eins og sveskjur.
Skoðaöi Tungu-Móri þetta sem
tákn þess að fólkinu i Tungu mis-
líkaði hvað drengirnir hefðu að-
hafst, og vildi nú reyna að blíöka
hann með sætindum úr kaupstaðn-
um.
»Svona búlduleitar sveskjur hefi
eg aldrei séð«, sagöi Irafellsdraug-
urinn.
»Eg ekki heldur*, sagði hinn,
»sveskjur eru vanar að vera svo
kinnfiskasognar«.
»Nú sveskjurnar«, sagði Tungu-
Móri, þegár siðasti magálsbitinn
var horfinn inn fyrir tennurnar á
kunningja hans.
»Þessi er hálf-beisk«, sagði íra-
fells-Móri og hóstaöi. Tungu-Móri
rendi niður fyrri sveskjunni. Svo
kjamsaði hann dálítið á þeirri seinni
og svelgdi henni niöur. írafells-
Móri hrækti út úr sér seinni sveskj-
unni. Það setti ákafann hósta að
báðum draugunum.
»Hver þremilljnn er þetta« sagði
Móri frá Irafelli þegar dró úr hóst-
anum. . »Mig logsvíður innan i
banakringlunnw.
»Mig líka«, sagði nafni hans.
s-Maöur skyldi halda að sveskjurtiar
hefðu veriö fullar af pipar«.
»Já, svei mér þá«, sagði Tungu-
draugurinn hóstandi.
Draugarnir heyrðu nú háværann
hlátur úti fyrir. Svo var hlegið,
svipað því er sýður í grautarpotti.
Það var Gvendur Kr. sem vakti
yfir túninu á næsta bæ (sem lá
skamt burtu), sem var í heimsókn
hjá Frikka og Matta.
Strákaskrattarnir hafa gert það«,
sagði Tungu-Móri og skók vand-
ræðalega hauskúpuna.
Nokkru seinna læddust draug-
arnir út í bæjarlæk, til þess að þvo
á sér banakringlurnar. Á leiðinni
inn aftur rak Tungu-Móri stóru
tána í nagla, sem stóð upp úr
þröskuldinum í hlöðudyrunum, og
hafði mikinn verk í tánni alla nótt-
ina. Mönnum hættir mjög til þess