Gamanblaðið - 01.03.1917, Blaðsíða 2

GAMANBLAÐIÐ
annaöhvori aö hata eöa fyrirlíta þá
sem finna mikið til í stóru tánni.
Þaö er mjög rangt. Því þeir sem
af slíku þjást eru mjög aumkunar-
veröir, ekki síst ef verkurinn stafar
af peningum eöa >ættgöfgi«.
(í næsta blaði hvað gerðist nóttina
eftir).
Maöurinn (við konuna): Þaö held
eg heimurinn sé alveg orðinn vit-
taus. Stríðið ætiar engan enda að
taka, og svo setur þú, asninn þinn.
þvottabalann í miðjan ganginn svo
eg hálfdrep mig á honum.
Kerling: Er satt þaö sem sagt
er um hana Stínu Sveins?
Önnur keriing: Víst er þaö satt.
Hvaö er sagt um hana?
B: Mér finst þetta kaffi vera
eins og skólp á bragðíð.
A: Það er satt sem þú segirf
og svo er auk þess óbragð aö því!
Drengurinu: Eg átti aö skila
þessari pönnu sem þú iánaðir henni
mömmu.
Konan: Átturðu ekki aö skila
ööru en pönnunni?
Drengurinn: Nei.
Konan: Jæja góöi, eg hélt þú
heföir kannske átt að skila þakklæti
fyrir lániö.
A: Fyrirgefiö, eg er aðkomu-
maöur hér í Reykjavik, getiö þér
sagt mér hvar eg get fengiö keypt
kaffi og brauö meö fyrir svona
50 aura?
B: (sagði honutn það).
A: En getiö þér ekki sagt mér
hvar eg get fengiö lánaöa 50 aura?
Þormóöur: Hefurðu heyrt aö
Bjarni er hættur að taka í nefið?
Árni: Hvað segiröu! Hvenær
dó hann?
Allir vöknuðu.
Jón gamli Guðmundsson mætti
prestinum á förnum vegi og fer
að rabba við hann. Hann býður
presti í nefið.
„þetta er gott tóbakK, segir
prestur.
Ójá, það er nógu gott“, svara
gamli maðurinn, „en þér hefðuð
átt að reyna tóbakið sem hann
Jón minn kom með í vor úr
Reykjavík. Hann gaf mér í nef-
ið í kirkjunni hjá yður, og svei
mér ef eg hnerraði ekki af því
svo hver einasti maður í kirkj-
unni vaknaði".
Emil: Sigurður er auðvitað ekki
heima frekar en vant er?
Vinnukonan: Nei, hann er við
greftrun.
Emil: Það lá að! Haun er bara
altaf eitthvað að skemta sér!
Ríkisbubbinn: Ef þú þarft að
>fóna« þá farðu þarna inn í bif-
reiöa-útsöluna.
Frúin: Eg kaun ekki við það
án þess að kaupa neitt.
Ríkisbubbinn: Keyptu þá bara
einar tvær þrjár bifreiðar!
Betlarinn: Gefðu mér 4 aura
séra minn, gerðu það góði!
Presturinn: Heilög ritning fyrir-
býður að viö gerum við aðra það
sem við ekki viljum að þeir geri
viö okkur. Og sannarlega, ég óska
ekki að þú gefir mér aura!
Dóri: Hefirðu heyrt það að nú
er búið að finna upp þráðarlaus-
ann talsíma.
Jón: Er það satt! Ætli þeir
fari ekki bráðum aö finna upp að
senda bréf frímerkjalaust, mig skyldi
alls ekki undra það!
Bankaþjóínaðuriim
í Reykjavík.
Verðlaunagáta.
það þótti sem von var tiðindi
þegar það spurðist að 50 þús.
kr. í gulli hefði verið stolið úr
íslandsbanka. Um sama leyti og
þjófnaðurinn fór fram, hurfu tveir
starfsmenn bankans, þeir Jón
Guðmundsson og Páll Jónsson.
Sem eðlilegt var, var hvarfþess-
ara tveggja manna sett í samband
við bankaþjófnaðinn. Lögreglu-
stjórinn sendi því út lýsingu af
þessum tveimur mönnum og var
hún í stuttu máli þannig: Jón
Guðmundsson, stór maður, þrek-
inn, rauðbirkinn, bláeygður, stór-
skorinn, búlduleitur, um 35 ára
gamall. Páll Jónsson, lítill mað-
ur, móeygður, svarthærður, fríð-
ur sínum, um 20 ára gamali
(sœtur bættu stúlkurnar við lýs-
inguna).
Brátt fréttist að mennirnir sem
kendir voru við bankaþjófnaðinn
hefðu sést í Viðey (eins og hent
hefir áður ýmsa góða menn sem
talað hefir verið um) og mátti
rekja spor þeirra út á Norður-
eyna. Sporin lágu fram á þver-
hnýpta hamra, þar sem ekkert
var undir nema stórgrýti og gfn-
andi sjórinn, og var engum þar
fært fram af nema fuglinum fljúg-
andi (eða manni í flugvél).
Sporin voru athuguö vandlega
og kom þá í ljós, að engin spor
lágu til baka, ennfremur að síærri
sporin (spor Jóns) lágu hérumbil
beint fram á hamrabrúnina, og
að hann hafði stigið þyngra í
hælinn en tána. Minni sporin
(spor Páls) voru sitt á hvað etns
og hann hefði reykað dálítið.
Voru sporin greinilegri við tærn-
ar en hælana, og oft ofan á hiuum.