Gamanblaðið - 01.04.1917, Side 1

GAMANBLADIÐ
4. BLAÐ | KEMUR ÚT VIÐ OC» VIÐ MEÐAN SÉST TIL MÁNA i 1917
kom hann. Klukkan eiít var henni
orðið dauðkalt. »Níðingurinn«,
sagði frú Lindar við sjálfa sig, »eg
skal bíða eftir honum þd hann
komi ekki fyr en klukkan 5«. —
Ktukkustund leið eftir klukkustund
án þess Lindar kæmi. Klukkan 4
var frú Lindar svo úrvinda af svefn-
leysi, þreytu og kulda aö hún réði
af að hátta. En hún ætlaði ekki
aö sofna, hún ætlaöi sér að liggja
vakandi og taka á móti honum eins
og hann átti skilið. Hún slökti
Ijósið og fór inn í svefnherbergiö
og tendraði rafljósiö. Svo starði
hún steinhissa um stund á rúm
Lindar, og varð ýmist hvft eða tjúö,
því í rúminu Iá Lindar og stein-
svaf.
»JóhannesI* hvæsti hún, »Jó-
hannes!*
Lirdar opnaöi augun.
»Hvað er um að vera, elskan
mfn ?«
»Hvenær komstu heim og hvar
hefurðu verið?«
»Eg hefi hvergi verið, eg fór
rakieitt upp eldhúsmegin, og las
heilan reyíara í rúminu áður en eg
sofnaði*.
Frú Lindar drap í skyndi rafljós-
ið, og fór og bjó um sig á legu-
bekk í einni stofunni. Og í hálf-
an mánuð talaði hún ekki.orð vlð
Lindar.
Presturinn; Þér hafiö vfst al-
drei unnið reglubundna vinnu?
Betlarinn: Ójú, meira að segja
sjö ár í eittu á sama stað.
Presturinn: Þvi hættuö þér þá?
Betlarinn: Eg var náðaður.
Sonur sýslumannsfrúarinnar pre-
dikar í fyrsta sinn í kirkjunni í
sókninni þar sem móöir hans býr.
Sýslumansfiúin grætur af gleðis-
geðshræringu.
Stína gamla situr fyrir aftan hana
og hvíslar að henni: »Grátið ekki,
það getur verið að hanu I aldi betri
ræðu seinna«.
Kennarinn: Hvað er [:etta dreng-
ur hefuröu ekki iesið neiit? Adatp-
og Eva föidusig; hvað sagði drott-
inn þegar hann fann þau?
Drengurinn: Hanr sagði: Salia-
btauð fyrir Adam og Evu!
Tveir skipbrotsmenn voru á sama
kubbnum. »Vertu sæll Orfmur«,
sagði anuar, »þessi kttbbur er of
lítill til þess að bera okkur báða,
en af því að þú ert ógiftur er lítið
máske ciuhvers vi<ði fyrir þig því
fer eg. Vcrtu sæll* (sekkur).
Dí engurinn: Mamtna, hér stend-
ur að það haíi ntaður vet ið kvik-
settur. E'- ekki hægt að skylda
læknana til þess að ganga at' sjúk-
iipgnuro aimennilega dauöum?
Frú Lindar.
Frúin var í afar illu skapi þegar
Lindar kom lteim að borða. Og
auövitað lét hún skapið bitna á
honum. En hvernig sem hún ham-
aðist svaraði hann henni engu en
hélt áfram að borða. En við það
espaðist bún ennþá meir og kall-
aði hann þann aumasta, hjartalaus-
asta eiginmann sem til væri í land-
inu, sagöi að hann hataði konu, börn,
heimilið o. s. frv. En þegar hún
sá að það dugði ekki heldur, lagöi
hún frá sér hníf og gaffal og hætti
að borða með þeim ummælum, að
ef þessu héldi áfrarn vildi hún fá
skilnað!
Lindar hafði ætlað sér að láta
sér ííöa vel um kvöldið og var
með danskan reyfara í vasanum sem
hann ætlaði að lesa, en sá nú aö
enginn friður né ró mundi heima,
og sagöi nú: »Eg þarf að fara að
finna hann Jónsson, eg hef dálítið
við hann »að skifta«.
Frúin sagði að hann mundi ætla
á fyllirí með honum, og sagðist
tafarlaust sækja um skilnað ef hann
kæmi selnt heitn. Lindar svaraði
engn en fór sína leiö.
»Hann skal svei raér fá það, ef
hann kemur seint heim*, sagði frú
Lindar og settist í fremstu stofuna
og tók að bródera af kappi hvíta
og bláa Ijósadúkinn sem hún nú
gekk með á þriöja ár. En hún
var svo reið, að hún sleit þráðinn
þetta við fjórða og fimta hvert spor.
Klukkan varð 11 og ekki kom
Lindar. Klukkan varö 12 og ckki
Bjarni; Það hlýtur að vera voða-
Iegt að »keyra yfir* menn!
Bilstjórinn: Já, það getur verið
fjandi vont ef það eru stórir metin.
Feröamaðuritm: Týnast margir
hér í ánni?
Ferjumaðurinn: Onei, við finn-
uni þá vapalega þegar þeir eru
búnir að liggja 1—2 daga í henni.