Gamanblaðið - 01.05.1917, Page 1

GAMAIVBLADIÐ
6. BLAÐ
KEMUR ÚT V Ð 06 VIÐ MEÐAN SÉST TIL MÁNA
1917
Lögmaðurinn.
Gísla Reykholt gekk ver í Ame-
ríku en hann hafði búist viö. Þeg-
ar hann hafði lokið sveitavinnunni
og kom aftur til borgarinnar Minnea-
polis átti hann ekki nema sex doll-
ara. Og ekki entust þeir lengi, því
viku seinna var hann svo soltinn
að rifin hringluðu f honum (þetta
eru nú reyndar kannske ýkjur); það
var þvf ekki urn annað að gera en
finna móðurbróðirinn John John-
son sem var lögmaöur, og í miklu
áliti þar f borginni.
John Johnson tók betur á móti
Gísia en hann hafði búist viö. —
Hann veitti honum stöðu á skrif-
stofu siuni, og þó launin væru lá
þá voru þau nóg til þess að Gísli
dó ekki úi sulti á meðan, og starf-
ið hvíldi ekki þungt á honum.
Nokkrir mánuðir liðu. Þá kom
það fyrir að Gísla var faliö að fara
til næstu borgar og mæta þar í
réttinum fyrir Mr. Johuson. Skyldi
hann biðja um framhaldsfrest í máli
einu, og lagöi móðirbröðir hans
ríkt á við hann að halda kjafti að
ððru leyti,
Til málamynda voru Gísla feng-
in skjöl máisins, og las hann þau
sér til dægraslyttingar á leiðinni í
járnbrautarvagninum.
Gísli Reykholt haföi aldrei fyr
koruið í réttarsal, en þar eð mörg
mál voru tekin fyrir á undan hans
máli, var nóg tækifæri fyrir hann *
til þess að kynna sér hvernig mál
eru rekin fyrirrétti. Hann sá hvern-
ig málaflutningsmenuirnir voru ó-
smeikir við aö skamma hvor ann-
an, þaulspyrja vitnin og jafnvel
brúka sig við dómarann. Honum
graradist því mjög að hann skyldi
ekki fá tækifæri til þess að skamm-
ast eins og hinir, sem höfðu mál
að færa. Þegar kom að honum
röðin, var hann staðráöinn í því,
að óhlýðnast boöi móðurbróðursins.
Málið var höfðað fyrir hönd
ekkju einnar. Hafði járnbrautarlest
ekið yfir mann henuar og hann
beðið af skjótan bana. He mtaði
hún nú 40 þúsund kr. skaðabætur
af járnbrautarfélaginu.
Þegar rnálið var kallaö upp, setti
Gísli upp samskonar spekingssvip
og hann hafði séð helstu lögmenn-
ina setja á sig, og tók að breiða
úr skjölum málsins íyrir framan sig.
Lögmaður járnbrautarfélagsins ieiddi
fram fjögur vitni en Gísli gaf þeim
engan gaum fyr en hið fyrsta —
sem var vagnstöðvari — settisí i
vitnisstólinn. Leit hann þá upp,
benfi á vitnið og spurði lögmann-
inn, mótstööumann sinn : »Hvað er
þetta?*
»Hvað þá?« spurði lögmaðurinn,
sem ekki vissi hvort hann var norð-
an eða sunnan.
»Þeita þarna«.
»Það? Það er vitnið!«
»Hm«, sagði Gísli Revkholt,
»mjög einkennilegí hve til eru Ijót
andlit*.
»Hvað þá?« sagði vitnið, það
var bersýnilega sígið f það.
»Vitniö er hér til þess að svara
en ekki til þess að spyrja«, sagöi
Gísli.
íÞað er minst komiö undir út-
liti raanna«, sagði löginaðurinn.
»Því fer nú belur fyrir yður,
í minn læröi vin«, sagði Gísli og
I um leið fór að skfna í tennurnar á
; áheyrenclunum; sumir jafnvel fiiss-
uöu. Gisli sneri sér aö vitninu.
»Þektuð þér þann sem varð fyr-
ir slysinu?*
»Nei!«
»Hvað getið þér þá vitnað um
hann?«
i *Eg sá hann ganga í veg fyrir
; Iestina«.
»Að hann hafi gengið í veg fyr-
ir lestina, en lestin ekki elt hann út
af brautarteinunum til þess að bruna
yfir hann er mjög svo sennilegt.
Nú, en hvað sáuð þér?«
>Eg sá hann á teinununi áðnr
en lestin kom«.
' »Hvernig gátuð þér vitað að það
var hann, þegar þér þ->ktuð hann
ekki?«
»Eg sá Ifkið á eftir«.
»Þektuð þér aflur líkið af manni
sem þér höfðuð aldrei séð?«
Nei, en-------«.
»Nú, þér þektuð lfkið,"eti þektuð
það þó ekki I«
»En eg sá hann gangai á tein-
unum«.
»Hvern«.
»Manninu sem dó!«
»Ætlið þér að telja dómurunum
trú um að þér hafiöjséð líkið gánga
á teinnnum«.
»Nei, ekki !íkið«.
»Nú, það hefir þájverið alt ann-
ar oiaður sem þér sáuö 'á ^íein-
unum?«
»Nei, það var hann«.
»Herra dómari*, sagði Gísli
Reykholl, »væri ekki lélfast að vísa
vitniuu til sálusorgara síns. Öll
frásaga hans er ber-.ýnilega ein