Gamanblaðið - 01.07.1917, Síða 2

GAM ANBLAÐIÐ
honum á víxl, kom hausnum og
kringlunni saman. Og þannig
hélt hann áfram að raða beinun-
um í beinagrindina sina. Var það
mjög erfitt verk, \ ar til hann var
búinn að koma fyrir á sér hægri
hendinni, þá gekk alt greiðara,
og mikill léttlr var að því, sem
hann hafði tölusett kveldið áður.
f>ó setti hann mörg bein á vit-
lausan stað, og var að smá-Iaga
þau marga daga á eftir.
Hraðboðastöðln.
Hér á dögumm hringir Sverrir
ti! mín og sr>yr hvort eg viiji ekki
fara í leikhúsiö, hann hafði keypt
tvo aðgöngum'ða og æfiað þang-
að sjálfur með konunni, en þá
hafði óvænt atvik komið fyrir,
svo hann varð að hætía við það.
En nú hittist svoleiðis á, að
einrnitt þetta kveld var Gísli og
kona haris í boði hjá mér, svo
eg gat ekki notað aðgöngumið-
ana, en af því mér datt í hug að
mágkonu minni mundi þykja gam-
an að fara, þá þakkaði eg fyrir,
og kvaðst skyidi sjá um að mið-
arnir yrðu notaðir.
Petta var kl. hálf átta, svo það
varð að hata hraðann á. — Eg
hringdi strax til mágkonu minnar
og spurði hana hvort hún vildi
nota miðana. Hún vildi það; eg
sagði henni því að hún skyldi
senda eftir miðunum til Sverris
Jónssonar á Brœð'aborgarstíg, hið
allra fyrsta. Hún sagðist mundi
láta Hraðboðastöðina senda ungl-
ing á hjóli eftir þeim.
Svo hringdi eg til Sverris og
sagði að það kæmi maður hjól-
andi að sækja aðgöngumiðana.
Og svo settumst við við að
spila bridge, við Gísli og kon-
urnar; reyndar þykir okkur ö!I-
um tniklu meira gaman að spila
lúmber, en það kvað ekki vera
nærri því eins fínt.
Klukkan níu hringir fónninn.
Eg »fór í hann« og heyrði sagt:
»Pað er maður frá Hraðboðastöð-
inni. Eg fór á Bræöraborgarstíg
að sækja umslag með aðgöngu-
miðunt. Konan sem sendi mig
sagði að eg ætti að fara með mið
ana á Laugaveg 127 en það býr
enginn sem heitir María Jóns-
dóttir á Laugavegi 127. Hvert á
eg að fara með miðana?«
»Hún býr á Laugav. 27«, sagði
eg, »farið með miðana þangað«.
Svo hélt eg áfram að spila.
Pegar klukkan var einn stund-
arfjórðung yfir tíu hringdi fónn-'
inn aftur. Pað var hraðboðinn,
sem sagði að hann vœri á nr.
33 á Laugavegi, það væru lokað-
ar útidyrnar Laugavegi nr. 27,
hefðu verið iokaðar kl. 10. —
Hjólhesturinn sinn hefði verið í
ólagi; hvað hann œtti nú að gera
o. s. frv. Eg sagði honum að ef
hann flýtti sér mundi hann gela
náð f síðustu þœttina af »Nýárs-
nóttinni* og hann mætti eiga að-
göngumiðana ef hann vildi nota
þá, úr því hann á annað borð
ekkl kæmi þeim á ákvörðunar-
staðinn. En hann rausaði heif-
mikið um að hann kœrði sig ekki
um að fara úr því hann gæti ekki
séð leikinn frá byrjun, um hjól-
hestinn sinn sem væri í ólagi og
endaðiáþvíað spyrja, og þaðað
mér fanst heldur fruntalega, hver j
ætti að borga honum fyrir sendi-
ferðina.
»Pað má fjandinn sjálfur gera
mín vegna«, sagði eg, hringdi
fóninum, og tók aftur til spilanna.
Húsmóðirin: Hvaða fjarska eru
þessi egg Iftil; þau hljóta að hafa
verið tekin of snemma frá hæn-
unum.
Af einum meðhjálpara.
Fyrir mörgum árum var bóndi,
er Jónas hét, meðhjálpari, við
Svínavatnskirkju. Hestamaður var
hann mikill, búhöldur og mynd-
armaður á marga grein. Páll er
neindur soHur hans, Pað var eitt
sinn að sumarlagi að þeir feðgar
fóru til kirkju. Segir ekkert frá
þeim feðgum fyr en prestur er
kommn e tthvað fram í ræðuna
þá verðurjónasi litif út um kór-
gluggann og taka menn ef'ir því
að karli verður starsýnt á eiit-
hvað úti fyrir, því ka l us úr sæti
og snýr sér alveg útí gluggann
óæðri endanum í prest og söfn-
uð. Liggur hann mjög lengi úti
í glugganum þangað tif alt í einu
hann snýr sér snögt við, hnippir
í Pál son sinn og segír við liann:
»Par hafði hann s>g að henni
Mósu þmui, Páll minn!«
—o—
Einu s nni á jóladag fór Jónas
að skœra ljósin á altarinu í Svína-
vatnskirkju, en hafði engin ljósa-
söx handbær í það sinti og not-
! aði fingutnar. Loðir þá stórt log-
andi skar við gómana á lcarli og
er karl kennir brunans hristir hann
skarið af 'ér, tekst þá ekki batur
til en svo að skarið iendir iog-
andi í hárið á prestinum, svo það
stóð í björtu bá!i. — Jónas var
munntóbaksmaður og hafði gúl-
inn fuiian af munntóbaksgraut,
hefir hann engar sveitlur og fruss-
‘ ar því er hann hafði upp í sér á
kollinn á p'esti og nuddar svo
um á eftir með báðum lúkunum
— eins og þegar nú er borið of-
an í kind. Meðhjálpara mun hafa
litist prestur ekki taka vel upp
þessar tiitektir, því mæ t er að þá
hafi Jón í -« orðið þe ta á orði:
í »Bölvaður fari hrakastaðunnn
I minn!«
i • o—