Gamanblaðið - 01.07.1917, Blaðsíða 4
G A MANBLAÐIÐ
Nafnfausir I
----- Frh.
»Eg skammast mín fyrir að þér
þolið altaf þrautirnar betur en
þér!«
Hún brosti.
»Eg er líka mikið yngri en þér«,
sagði hún, »og ef til vill hefir
verið gert meir til þess að halda
lífinu í mér en yður. Að minsta
kosti fanst mér einhver koma inn
til mín þegar loftið var sem allra
verst og það þá batna snögglega.
Hugsið yður! mér fanst það vera
ungi liðsforinginn, sem fylgdi
okkur upp á þilfarið*.
Eg fann sáran sting í hjarta
mínu þegar hún sagði þetta, en
áður en eg gæti sagt nokkuð,
opnaðist hurðin og liðsforinginn
sem hún kafði nefnt, kom inn.
»Ef þið óskið þess«, sagði
hann, með vingjarnlegri röddu
en eg átti að venjast á þessu
einkennilega skipi, getið þið nú
fengið að koma upp á þilfar, til
þess að anda að ykkur hreinu
lofti. Pað er leiðinlegt hve illa
hefir verið farið með ykkur, hvað
andrúmsloft viðvíkur, en ekki hef-
ir verið farið betur með okkur,
skipverja sjálfa*.
Eg stóð á fætur þó mér veitt-
ist það erfitt.
»Auðvitað verðum við fegin að
fá frískt !oít«, svaraði eg, »en
okkur þætti vænt um að vera
ekki rekin jafnskjótt niður aftur
og um daginn«.
»Það þurfið þið varla að óttast«
sagði hann, »við erum nú komn-
ir þangað sem lítið er um sigl-
ingar, svo það er ekki líklegt að
við mætum neinu skipi. Gerið
svo vel að koma með mér«.
Eg stóð grafkyr af því eg hélt
að það ætti að binda klút fyrir
augun á mér, en liðsforinginn,
sem skyldi af hverju eg hikaði,
sló út hendinni, brosti og sagði:
»Það þarf ekki, hann hefir sjálf-
ur leyft að þér og ungfrúin héð-
an af megið sjálf fara um skipið
eins og þið viljið, ef þið lofið
að fara ekki inn í leyndardóms-
herbergin, sem það er einnig
bannað flestum af skipshöfninni
að faraJpn I!«
Eg varð glaðari við þetta en
frá megi segja, og mig hafði
lengi langað til þess að skoða
þetta skip, svo dásamlega sem
það hlaut að vera smíðað.
Eg sneri mér við og rétti henni
handlegginn.
»Má eg leiða yður upp«, sagði
eg, og datt ekki í hug annað en
hún mundi játa því. En mér til
mikillar undruuar og gremju, varð
liðsforinginn skjótari til en eg:
»Þér eruð óstyrkur enn þá og
þurfið sjálfur stuðning*, sagði
hann og greip um handlegg henn-
ar, »iátið mig hjálpa henni«.
Hann sagði þetta kurteislega
en í ákveðnum róm. Eg sá að
henni var als eigi um geð að hann
leiddi hana, og alt í einu varð
mér það Ijóst að þetfa var upp-
haf á því sem meir gat úr orðið;
Iiðsforinginn var mjög mannvæn-
legur maður, það varð eg að játa,
þó mér væri nú alt annað en ve!
við hann.
Eg kendi afarsterka og sára
kvöl í hjartanu, og fanst eg geta
hljóðað upp yfir mig, en svo datt
mér í hug að eg yrði hennar
vegna að láta á engu bera. Á
þessu einkennilega skipi vissi
maður aldrei á hverju maður átti
von, og það verið mjög gott, ef
hún á einhvern hátt yrði í hættu
stödd að einn liðsforinganna væri
ástfanginn af hesnni, þvf ekki gat
eg hjálpað henni, þar eð eg var
sama sem fangi.
Þegar eg lagði á stað upp á
þilfar fanst mér eins og hiartað
væri dautt í brjóstinu á mér, og
mér var innilega sama um hvern-
ig skipinu og útbúnaði þess væri
fyrir komið.
IX.
Nafnlausa skiplð.
En það var að eins stutta stund
sem mér var sama um það, þvf
útbúnaður þess var svo dásamleg-
ur vitnisburður mannlegs hyggju-
vits, að eg um stund gleymdi að
nokkru leyti mínum eigin brostnu
vonutn.
Eg hefi oft síðan reynt að giska
á stærð skipsins, og hefi komist
að þeirri niðurstöðu, að það munt
hafa verið milli 30 og 50 þús.
smálesta, og lengd þess um 600
fet, en breidd 90 fet. Það var
auðvitað minstur hluti skipsins
sem mér auðnaðist að sjá, t. d<
sá eg aldrei hinar tröllauknu vél-
ar, sem knúðu það áfram með
feikna hraða, að eins er mér kunn-
ugt um að það voru dielsel-mót-
orar með óhemju afli.
Móðirin: Því ertu að gráta Stína
litla ?
Stína: Eg át sjálf súkkulaðið
sem eg gaf honum Bjössa.
Móðiriu: Ertu að grátaafþví?
Stína: Já, því hann Bjössi seg-
ir að eigi að eiga mórauð börn
af því!
Dómarinn: Kærandi segir aö
þér hafið gefið honum svo fast
utanundir, að það hafi heyrst um
allan salinn. Hafið þér nokkuð
yður til afsökunar?
Kærði: Já, það bergmálaði ó-
venjulega mikið í þessum sal!
Útg.: Ó. Friðriksson.
Prentamiðja P. Þ. Glemtnte