Gamanblaðið - 01.08.1917, Blaðsíða 1

GAMANBLADIÐ
8. BLAÐ
KEMUR ÚT ViÐ OG VIÐ UIW HELGAR
1917
Draugurinn í Tungu
og
drengirnir úr Reykjavfk.
---- Frh.
Írafells-Móri var að þessu fram
til morguns; var hann þá nokk-
urnveginn búinn að raða sér sam-
an aftur, en með Tungu-Móra
sást ekki annað lífsmark en að
kjafturinn gekk á honum án þess
þó að hann kœmi upp nokkru
hljóði. Írafells-Móri var hræddur
um nafna sinn, ef strákarnir fyndu
hann þarna sem beinahrúgu, en
það var enginn tími til þess að
reyna að setja hann saman, því
sólin var að rísa. Hann sópaði
því allri beinahrúgunni upp í
striga-brigði sem var f hlöðunni
og hafði það með sér upp á loft.
Um kveldið vaknaði hann með
miklum beinverkjum og fór strax
að raða saman beinum Tungu-
Móra, og hjálpaði Tungu-Móri
sjálfur til, eftir að komnir voru
á hann handleggirnir. En ógreitt
gekk verkið, því ekkert af bein-
um Tungu-Móra var tölusett. —
Loks kom þó að því að beinun-
um var öllum raðað saman,
og fór þá draugurinn á kreik.
En varla þarf að taka það fram
að mjög mörg bein höfðu lent
á rangan stað, og er vafasamt
hvort hryggjarliðirnir í Tungu-
Móra enn þann dag í dag eru
ekki í rangri röð, þar sem hann
sefur undir Grœnuþúfu.
En áfram með söguna!
Tungu-Móri varð fyrst eftir
þetta að lala fingramál með kjúk-
unum, því hann finn hvergi mál-
beinið sitt og kom þvi ekki upp
einu orði og liðu svoleiðis nokkr-
ir dagar. Pá var það eina nótt
er írafells-draugurinn stóð út við
garð, að þrifið var fast aftan f
hann. Varð honum mjög bilt við
því hann hélt að drengirnir væru
á ferðinni. En er hann leit við,
var þar Tungu-nafni hans kom-
inn, hafði hann þrifið bein úr
honum og smelt upp í kverkar
sér. En beinið var málbeinið hans,
og gat hann nú talað, enda notaði
hann það óspart til þess að láta
dœluna ganga yfir Írafells-Móra,
því hann var allreiður við hann
fyrir að hafa haldið fyrir sér
málbeininu, þó óviljandi væri.
Næstu daga á eftir kendi íra-
fells-Móri einhverra v óþæginda,
sem hann í fyrstu ekki vissi hvað
var. Brátt komsi hann þó að því
að það sem að honum gekk var
að hann vantaði rófubeinið sitt,
og leitaði hann þess vandlega,
en fann það hvergi, því rófubein-
ið í mannkyninu er nú ekki stórt.
En eitt sinn er þeir draugarnir
sátu saman og spjölluðu um
drengina, eins og þeir voru vanir,
sér hann rófubeinið, að það situr
í kverk Tungu-Móra, sem hafði
gripið það í ógáti með málbein-
inu, þegar hann heimti það aftur.
»Nú fyrst skil eg hvernig stend-
ur á því að eg hefi ropað svo
herfilega mikið síðustu næturn-
ar«, sagði Tungu-Móri þegar hinn
draugurinn var búinn að koma
beininu á rétlan stað.
(Síðasti kafli um draugana og
drengina nœst).
Heppni.
»Hann Guðmundur gamli var
rétt að segja fokinn í sjóinn í rok-
inu í nótt.c
»Hvernig þá þaö?<
»Jú, séröu, kerlingin hans þvoði
nærbuxurnar hans og hegudi þær
út á snúru, en þær slitnuðu af
snúrunni, Iömdust niður í grjótið í
fjörunni og fuku þaöan út í sjó.
Og það var mildi, eg segi það
satt, að hann Guðmundur gamli var
ekki í buxunum, því hefði hann
verið þaö, þá hefði hann bæði tot-
ast og druknað.«
Jóhann og Steiní
hétu tveir drengir sem voru að títia
ánamaðka. Jóhann tekur upp tvú
eyring og segir: »Nú skulum við
kasta hlutkesti um ánamaðkaua, einn
í einu. Ef krónan kemur upp vinn
eg, ef platt kemur upp tapar þú.«
Steini játaöi þessu, en skildi ekkert
í því hvaö Jóhann var heppinn,
að vinna af honum alla ánamaðk-
ana.
Drengurinn: Fara mannæturnar
til himnaríkis?
Móðir: Það held eg ekki.
Dr.: En trúboðarnir fara þangaö?
Móðir: Já.
Drengur: En mannæta sem er
nýbúin að éta trúboða þegar hún
deyr, fer hún ekki til himnaríkis?
Því leikur þú þér ekki við hann
Nonna litla?
Sigga: Það er ómögulegt hann
er sí-organdi. Eg barði dálílið í
höfuöið á honum áðan með hamri;
jæja, fer þá ekki að hábelja!