Gamanblaðið - 01.08.1917, Blaðsíða 2

G A MANBLAÐIÐ
SamatifctaB'xcL
Þegar komin verða svo mörg
blöð af Gamanblaðinu, aö menn
iáta binda það inn, verður það
vaíasamt su bók sem menn líta
oltast í. Haldið því vel saman
blöðunum.
Læknirinn: Gáfuð þér mannin-
um yðar hænsnasúpu eins og eg
sagði fyrir.
Konan: Já, en hann kastaði
henni allri upp.
Læknirinn: Hvernig bjugguð þér
hana þá til?
Konan: O-sona eins og hænsna-
matur vanalega er búinn til; eg
brærði saman mél og vatni og
lét í það dálítiö af fiskhrati og
brauðskorpum.
Síðasta líknin.
jón gamli Jónsson la fyrir dauð-
anum, og kom presturinn til þess
áð ræða við hann um það sem er
hinumegin. Prestur gengur að
rúminu, tekur flösku sem stendur
á stól við rúmið, og þefar af henni,
og þegar hann finnur að það er
koges segir hann:
»Er þetta nú síðasta Iíknyðar?«
»Nci, blessaðir verið þér«, svarar
Jón, »eg á næstum þrjá pela af
hreinu brennivíni uppi í skáp, eg
er búinn að eiga það ífimm miss-
iri.«
Guðrún Jónsdóttir: Þetta er í
fyrsta skifti að þaö hafi liöið mán-
uður svo að ekki hafi síaðið í blöð-
unum að eg væri nýtrúlofuð.
Jón Jónsson: Meira stendur þó
um mig í blöðunum, því það líð-
ur atdrei svo vika aö það standi
ekki um mig að eg sé nýtrúlofaö-
ur, nýbúinn aö fá góða stööu,
nýbúinn að sigra í kapphlaupi, eða
nýdáinn.
Jón úr Flóanum.
Þessi saga skeði eftir að púðr-
ið fanst upp, og hún er um Jón
úr Flóanum en það var nú ekki
hann sem fann upp púðrið, svo
mikið er víst.
|ón var að fara austur í sýsl-
ur, með hesta og vagn, og eg
var farþegi. Þegar við vorum
að leggja af stað, kom maður
með allstóran kút, og bað Jón
fyrir hann til manns einhvers-
staðar fyrir austan, og bað hann
nú blessaðan um að fara varlega
með hann.
Jón tók við kútnum. Þegar
við vornm komnir inn að Ám,
stanzar Jón, deplar til mín aug-
unum og segir: »Það má nærri
geta hvað er í kút sem maður
er beðinn vandlega fyrir.« Síðan
tekur Jón kútinn, hristir hann og
leggur við hlustirnar. »Hverfjand-
inn«, segir Jón. »Sá þykir mér
fullur, það gutlar ekkert í honum.*
Jón skoðaði kútinn vandlega
en það var ekkert sponsgat, eða
það sem því líktist á kútnum.
»Ekki ætlaði eg að flytja and-
skotans kútinn alveg upp á grat-
ís«, segir Jón við mig, »þú hefur
vœnti eg ekki bor á þér nafni?«.
»Fari norður« segi eg. Jón
lét kútinn niður og við héldum
áfram.
Eg get ekki fengið af mér að
vera að teygja söguna alt of
mikið. Eg læt því rtægja að
segja, að á leióinni austur að
Ölvesárbrú, hljóp Jón alls heim
á 14 bæi til þess að fá lánaðan
nafar, en hann var hvergi til^
fjandinn hafi það.
Þegar við komum austur að
Skeggjastöðum, heyrðum við að
verið var að smíða þar í smiðjunni.
Jón stöðvar vagninn og hleypur
þangað til þess að fá lánaðann
bor, en þar var engan bor að fá.
En Jón úr Flóanum var ekki
ráðalaus. Hann hitaði mjótt járn
í smiðjunni hjá bónda, þar til
það varð rauðglóandi, hljóp svo
með það niður tún og rak það
í kútinn. En járnið var orðið
kalt áður en það var komið í
gegnum stafinn, svo Jón hljóp
aftur með járnið í smiðjuna.
Mér var farið að leiðast þetta
og fór heim á bæinn til þess að
fá mér að drekka, og dvaldist
mér þar töluvert því eg var spurð-
ur tíðinda,
Alt í einu heyrði eg hvell svo
ógurlegan að bærinn lék allur á
reiðiskjálfi.
Og þegar við fórum að gá að,
kom það í Ijós að vagninn,
flutningurinn og hestarnir voru
komnir í minst sjö þúsund parta,
enda spurðist það seinna að það
var dýnamits-púður í kút skratt-
anum, en ekki það sem Jón hélt.
En af Jóni er það að segja að
hann sprakk í svo smáar agnir
að ekki hefur fundist neitt af
honum utan ein buxnatala.
Jón er því ójarðsunginn enn
þá, því það kykir óvfiðeigandi að
sú athöfn fari fram yfir einni
buxnatölu.
Móðirin: Hvað er þetta barn!
Kjóllinn þinn er allur eyðilagður
af götum.
Gunna, litla: Jí, við Iékum járn-
vörudeild, og eg var tesía!
Frúin úr Reykjavík: Iivað er
kýrin gömul?
Bóndinn: Tveggja ára!
Frúin: Hvernig getið þér séð
það?
Bóndinn: Á hornunum.
Frúin: Já, það er satt, hún er
með tvö horn.