Gamanblaðið - 01.08.1917, Blaðsíða 4
GAMANBLAÐIÐ
Nafnlausir!
----- Frh.
Aftur á móli sá eg vélar sem
mér var ekki ætlað að sjá, en
ekki hafði eg þó hugmynd um
hið leyndardómsfulla og hræði-
lega ætlunarverk þeirra. Pað at-
vikaðist þannig: Þegar eg fór
út úr káetunni kom eg út á
langan gang, með fjölda dyra til
beggja handa. Við enda gangs-
ins voru þrep og gekk eg upp
þau og kom þá á annan gang
svipuðum þeim fyrra, en þó styttri.
Mœtti eg þar liðsfpringja og bað
hann segja mér hvaða leið eg
ætti að halda, til þess að komast
upp á þilfar.
»Pað er velkomið«, svaraði
hann vingjarnlega, »eg sé þér
eruð búinn að ná yður aftur.«
»Hvað vorum við lehgi í kafi«,
spurði eg; við vorum nú komn-
ir inn í breiðan hvítmálaðan gang
með gyltum listum, og gengum
á þykku blóðrauðu teppi.
»í ellefu dægur«, svaraði hann.
Við komum nú að hurð við
enda gangsins, og stansaði hann
vafalaust til þess að horfa á hvern-
ig mér yrði við, þegar eg sæi
hvað væri innan við hurðina. Og
eg varð sannarlega hissa, því við
komum nú inn í feikna stóran
sal, svo ríkmannlega búinn, að
að eins í konungahöllum stór-
veldanna er slika sali að sjá. Við
gengum um þennan stóra sal inn
í annan minni sal, og úr honum
inn í sal er ýmsar vélar voru í
og pípur. Lá úr honum stálstigi
upp. í stjórnturninn, sem á kaf-
skipi þessu var eins stór og reyk-
ingasalurinn á alistóru gufuskipi.
í stjórnturninum voru staddir
um tuttugu menn, mest liðsfor-
ingjar, og fanst mér eg þekkja
suma þeirra. Þeir horfðu allir
á mig, og eg hneigði höfuðið í .
áttina til þeirra, og heilsuðu þeir 1
á sama hátt. Liðsforinginn sem
hafði fylgt mér upp, benti mérá
opið sem lá úr turninum og út
á þilfarið, og fylgdi eg bendingu
hans og fór út um það og nið-
ur á þilfarið.
í hléi við stjórnturninn sátu
þau, liðsforinginn og hún, og voru
svo niðursokkin í það sem þau
voru að tala um að þau veittu
mér enga eftirtekt. Eg hélt því
út í hina hlið skipsins.
Sólin var sem næst beintaftur
af skipinu og var lágt á lofti.
Það var kalt svo eg hnepti að
mér treyjunni og stakk höndun-
um í vasana, og þó var mér
orðið dauðkalt eftir fimm mínútna
dvöl á þilfarinu. Og þetta var
f miðjum júlí! Alt í einuvarmér
ljóst, að við vorum komnir á
suðurhvel jarðar; líklega suður
undir íshaf. Mér var brátt svo
kalt að eg hélt af stað niður í
skipið aftur. Þegar eg kom í sal-
inn sem vélarnar og pípurnar
voru í, heyrðist alt í einu há
sprenging einhversstaðar að úr
skipinu, og þeir sem verið höfðu
í stjórnturninum komu þjótandi
niður stigann, og þutu fram hjá
mér út um einar af hinum mörgu
dyrum salsins. Það hlaut að
hafa orðið eitthvað slys.
Enginn virtist gefa mér neinn
gaum. Eg hélt því á eftir þeim
til þess að reyna að komast að
hvað um væri að vera. Eg fór
um ótal ganga og káetur og kom
að lokum inn í dimman sal, og
nálega samtímis opnaðist hurð
beint á móti, og liðsforingi kom
æðandi út um hana, og skildi
hana eftir opna. Hann hvarf út
um aðrar dyf, en eg fór inn úm
dyrnar sem hann hafði komið út
um og kom inn í feykilega stór-
an saf, fullan af einkennilegum
vélum. Virist mér þær líkastar
rafmagns-graftrarvélum sem hafð-
ar eru til þess að grafa með göng
gegnum fjöll. Að eins virtust
þessar vélar stærri, og það hafa
ekki verið fœrri af þeim en fimm-
tíu. Mér varð á að stansa og
stara á vélarnar; heyrði eg þá
hröð skref fyrir aftan mig og var
þar kominn liðsforinginn sem eg
hafði séð rétt áður.
»Hvern djöfulinn eruð þér að
gera hér«, sagði hann reiðilega.
»Eg heyrði sprengingu, og
ætlaði að vita hvað um væri að
vera, en viltist hingað«, svaraði
eg.
Hann dróg upp hjá sér skamm-
byssu. »Sverjið!« hrópaði hann.
»Sverjið að þér skulið aldrei segja
neinum að þér hafið komið hér,
annars verð eg að drepa yður!
Þessi salur er einn af forboðnu
herbergjunum!*
Eg opnaði munninn til þess
að svara, en áður en eg kom
einu orði undu tveir menn sér
inn um dyrnar. Var annar þeirra
h a n n (maðurinn með mjóu ein-
kennilegu röddina) en hinn var
maðurinn sem jafnan fylgdi hon-
um.
X.
Hæðirnar á þiifarinu.
Það sem nú skeði, varð svo
að segja á einu vetfangi. Eg sá
að hann varð sótsvartur í fram-
an af reiði, og sá að förunautur
hans rétti út hægri hendi og að
eitthvað blikaði í henni, svo kom
blossi og hvellur og liðsforing-
inn, sem skipað hafði mér að
sverja, féll dauður niður rétt hjá
mér.
Útg.: Ó. Friðriksson.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz