Muninn - 21.11.1929, Blaðsíða 2

2
M U N I N N
allra nemenda sæki böll og bíó
niður í bæ, á meðan skólinn —
við sjálfir — höldum samsæti
okkar á meðal? Við höldum svo
oft dansleiki í skólanum, að bæj-
arböll ættum við ekki að þurfa að
sækja. En það neyðarlega er nú,
að sárafáir sækja skólaböllin.
Sumir kynnu að segja, að þau
sjeu leiðinleg. En er það ekki okk-
ur sjálfum að kenna? Músíkkin
hefir verið góð. Húsakynnin eru
hvergi skemtilegri hjer í bæ. Er
þá ástæðan sú, að við getum ekki
skemt okkur upp á eigin spítur?
Nei, vissulega ekki. Við erum ung
og hljótum að eiga æskugleði í
ríkum mæli. En við verðum að
hafa hugfast, að við eigum ekki
síður áð skemta sjálf en njóta
skemtunarinnar. Við þurfum að
mæta stundvíslega, bæði á dans-
leiki og aðra samfundi. Við eig-
um öll að leggjast á eitt með það
að gera dansinn skemtilegan, og
þá efa jeg heldur ekki, að tak-
markinu verði náð. Dansmenn og
stúlkur! Eigum við ekki öll að ein-
setja okkur að gera okkar ítrasta
til þess að gera dansleikina
skemtilega framvegis, svo að við
þurfum ekki að leita á náðir ann-
ara með slíkt? Það var. heldur
engin ástæða til að fara á kvik-
mynd einmitt þetta eina kvöid,
þótt myndin væri góð, þá vissum
við allir, að hún yrði sýnd aftur,
og sennilega um 8—7 leitið ein-
hvern sunnudaginn, eins og flest-
ar eða allar góðar myndir, sem
hafa verið á boðstólnum í vetur.
Hinsvegar skaut þessi bíóför loku
fyrir það, að allur skólinn færi
saman á mynd þessa. En að því
ættum við öll að stuðla, að allar
þessar betri kvikmyndir yrðu
sýndar sjerstaklega fyrir skólann
með vægara verði en venja er til.
Þá myndu fátækir nemendur,
fremur en ella, geta sjeð þessar
góðu myndir. Og jeg sný þessu
máli mínu sjerstaklega til skóla-
meistára, kennara og umsjónar-
manna skólans, og skora á þá að
koma þessu máli sem fyrst í
framkvæmd. En til þessa krefst
samheJdni allra nemenda.
Kaffikvöldin getum við, engu
að síður, gert skemtileg heldur en
dansleikina. En það skiftir þó
eigi litlu máli, hversu skemti-
nefndinni tekst að fá góða ræðu-
menn, að hún reyni að sjá um,
að umræðuefnið sje við hæfi nem-
endanna.
Eitt ér það enn, sem jeg vildi
minnast á. — Mjer finst, að okk-
ur skorti svo mjög samúð og
traust til hvers annars. Athugið
þetta! Tortryggnin er stærsta
hindrunin til að geta gert skóla
þennan að »bræðraheimili«. Þegar
nemendur ímynda sjer, að ein-
hverjir tveir eða þrír nemendur
sjeu »spæjarar«, sem hlaupi með
alt, sem skeður, til skólameistara
eða kennaranna oghljóti lof þeirra
fyrir. Finst ykkur ekki þessi
hugsun ljót í garð bræðra sinna?
Enginn fótur er fyrir slíkuro
hugsunum. En margt getur
mönnunum dottið í hug. — Við
þorum ekki að láta þrár okkar í
ljósi. óttumst háð og spott til-
heyrendanna. En því miður er
það ekki að ástæðulausu. Það hef-
ir oftar en einu sinni borið við
hjer í vetur, að þegar nemendur
hafa flutt áhugamál sín, þá hafa
áheyrendurnir látið sem vitlausir
— eða að minsta kosti sem vit-
grannir væru — klappað í háði,
ýlfrað og látið öllum illum látum.
Kæru nemendur! Alt þessu líkt
ættum vjer að uppræta úr breytni
okkar. Hyggjum að því, að þetta
er skólabróðir okkar. Þó að skoð-
anir hans falli eklíi alveg saman
við okkar, þá eigum við að leyfa
honum að flytja mál sitt í friði.
En síðar gera athugasemdir við
skoðanir hans, ef okkur Jystir.
i Við erum allir óvanir að flytja
mál okkar ■ frammi fyrir fjöl-
menni. En ver getur ekki farið en
svo, að þeir, sem á hlusta, dragí
dár að ræðumanninum og verði
þess valdandi, að hann láti aldrei
framar skoðanir sínar í ljósi við
aðra, og svo jeg taki upp orð
skáldsins frá Sandi: »leysi sig
aldrei við brjóstkökkinn«. En það
þarf meiri en litla einurð og
herkju, til að skella skollaeyrunum
við Jiæðnisglósum álieyrendaiina.
— Og eitt er víst. Ef sumir okk-
ar segja skilið við fjelagslíf skól-
ans og sækja heldur skemtanir i
bæinn, þá er með öllu óhugsandi,
að þessi vetur geti orðið okkur
Jiugnæmur.
Að lokum vil jeg benda á, að
það er ekki nægilegt að lesa þessa
grein. Eg bið ykkur, bræður og
systur, að hugsa vel um hvert og
eitt einasta atriði, sem jeg drep
hjer á. Þetta er mál, sem alla
varðar. Breytið 'síðan eftir geð-
þótta ykkar. Verið ekki hlutlaus-
ir. Allir verða að starfa, ef vel á
að fara. Allir verða að inna sinn
skerf af hendi.
Eigum við eJcki öll að taka
liöndum saman og keppa að því,
að þessi vetur megi verða ljós-
punktur í endurminningum vor-
um, þegar lífsfjör vort linar á
tökunum og ellin fer að ráða lof-
um og lögum, og ennnfremur, að
v-ið getum í einlægni orðið góðir
Víkingur.
Óður Árdalsins.
Efterlámnade skrifter
ay
Pelle Mulin.
»Ádalens Posi«. Nafnið hljóm-
ar líkt og fagurt, löngunarbMtt
lag, sem oft hefir verið leikið, en
enginn kann. Nafnið dregur upp
mynd, sem enginn listamaður fær
náð á dúk sinn. Það er vorstemn-
ing yfir myndinni. Heiðblár him-